Ήταν που ήταν δύσκολο να οριστεί η μουσική που παίζουν άπταιστα οι YONL, ήρθε και το νέο τους πόνημα για να συσκοτίσει ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Μόνο που τα αποτελέσματα της όλης συσκότισης είναι άκρως ευεργετικά αρχικά για όσ@ς ήδη τους ξέρουν ως συγκρότημα και έπειτα για τ@ς υπόλοιπ@ς. Αρχικά όμως χρειάζεται να ξεπεραστεί ο σκόπελος της πρώτης ακρόασης, εφόσον και αυτός ο δίσκος τους διαπνέεται από μια μεταλλική αίσθηση κάνοντας τον απόμακρο σε όσους δεν νιώθουν οικειότητα με τα οστά και τα κρανία.

Μην ξεχνάμε όμως πως πρόκειται για μια ορχηστρική μπάντα με ειδικότητα στις υποβλητικές συνθέσεις που εκπέμπουν μια ανόθευτη ενέργεια και ένα αγνό συναίσθημα. Όσο το προσεγγίζεις αφημένος σε αυτό, τόσο πιο πολύ σε κατακτά. Για παράδειγμα το εναρκτήριο κομμάτι θέλει τρία λεπτά για να μπει σε ένα doom χώρο όπου κάθε αργό χτύπημα έχει νόημα. Εκεί που σκέφτεσαι πως απλώς θα κυλήσουν σε πιο βαριά μονοπάτια, έρχεται το επόμενο κομμάτι με τίτλο “Gehenne” και σε υποβάλλει σε ένα uptempo θυελλώδη post δεν ξέρω ΄γω τι, οίστρο. Με στοιχεία από black μελωδίες, οι δυο drummer, οι τρεις κιθαρίστες και οι υπόλοιποι ενώ παίζουν στο τέρμα δεν κουράζουν καθώς η μελωδική γραμμή και ότι την περιβάλλει εκτονώνει την ένταση ιδανικά.

Η συνέχεια κυμαίνεται ήπια ώστε να προστεθεί η ανάσα που χρειάζεται μεταξύ του ότι συνέβη και ότι θα ακολουθήσει στην συνέχεια. Στο “Desolation” το γλυκό πεντάλεπτο μέχρι την μέση της σύνθεσης οδηγεί σε μια ανυψωτική δυναμική που είναι ίσως η μοναδική στιγμή του δίσκου που θυμίζει τον προκάτοχο του Ausserwelt. Η αριστοτεχνικότητα και η βαθιά περισυλλογή πάνω σε αυτό που δημιουργούν τους οδηγεί σε κομμάτια όπως το “Stella Rectroix” όπου ο ατόφιος doom βηματισμός με αυτόν τον ήχο που φαντάζει ανά πάσα στιγμή έτοιμος να εκραγεί, διαχέεται σε μια απόκοσμη μελωδία και στο απογειωτικό ξεπέρασμα της. Στο “Alamut” που κλείνει τον δίσκο έχουμε ακόμη έναν νέο ρυθμό για την μπάντα που φέρνει στον νου kraut πάνω πάνω σε μια τυπική post rock ατμόσφαιρα. Πάλι όμως η ενέργεια δεν ατονεί καθώς οι δυναμικές της μπάντας ξεπροβάλλουν στεντόρειες οδηγώντας σε ένα λυτρωτικό φινάλε.

Φαντάζει οξύμωρο να περιμένεις ένα δίσκο μιας μπάντας να σε συναρπάσει και αυτός να σε εκπλήσσει ακόμη περισσότερο από ότι περίμενες, με την όλη αρτιότητα και την αισθητική που αποπνέει. Οι YONL είναι μια μουσική εμπειρία από μόνοι τους και ως τέτοια καταφέρνουν να μην επαναλαμβάνονται και να μην χωράνε σε καλούπια. Δεν ξέρω αν αυτή η χρονιά δεν είχε τελικά φως, αλλά την σφραγίδα τους την είχε και μάλιστα εντονότατη.

Μπάμπης Κολτράνης