Το να γράφεις κριτική για μια κυκλοφορία των Mogwai ποτέ δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, αλλά φαίνεται ότι έφτασε η στιγμή για μια αλλαγή. Για την ακρίβεια, η μοναδική δυσκολία που μπορεί κάποιο άτομο να αντιμετωπίσει απέναντι στο νέο, δέκατο άλμπουμ της μπάντας έγκειται στον τόνο του ενθουσιασμού που θα χρησιμοποιήσει ακούγοντας το! Γιατί αργά ή γρήγορα, παρακάμπτοντας τη φύση της μουσικής τους, που πάντα έκρυβε μια αλλόκοτη μη-αμεσότητα, αυτό που απομένει είναι ένα ογκώδες και πλούσιο άλμπουμ.

Η πρώτη σκέψη που γεννιέται, καθώς το ATLC οργώνει τα εγκεφαλικά σου κύτταρα, είναι πως η επιλογή να γράψουν ζωντανά στο στούντιο το υλικό του κρίνεται απολύτως επιτυχημένη. Αν και κάπως αργοπορημένα, αντιλήφθηκαν ότι η μεγάλη τους δύναμη κρύβεται στις συναυλίες. Αυτή η γλυκιά ένταση που χαρακτηρίζει αυτό το δίσκο φαντάζει σαν να πηγάζει από μια νέα μπάντα, γεμάτη όρεξη να κατακτήσει τον κόσμο. Από τις πρώτες, ανιχνευτικές ακροάσεις δεν εμφανίζεται καμία μέτρια στιγμή στο άλμπουμ κι αυτό λειτουργεί σε κάθε μορφή ακρόασης, είτε χαμηλά, είτε δυνατά, είτε κατά μόνας, είτε με παρέα.

Παράλληλα, σε αυτήν την τόσο συνεκτική δουλειά υπάρχει μια απίστευτη ποικιλία ήχων και ιδεών που ορισμένες συνθέσεις είναι αδύνατον να μην ξεχωρίσουν. Για παράδειγμα, αν το “Dry Fantasy” θα μπορούσε να είναι το ιδανικό μουσικό χαλί στην υποδοχή ενός αεροσκάφους πριν την απογείωση, το “Midnight Flit” με την βιολιστική σύνθεση του Atticus Ross θα μπορούσε να απεικονίζει το χάσιμο που νιώθεις λίγες στιγμές πριν την προσγείωση χαζεύοντας τα φώτα μιας πόλης που κοιμάται. Αν το “Ritchie Sacramento” αποτελεί ίσως την πιο επιτυχημένη προσπάθεια των Mogwai να γράψουν ένα ποπ κομμάτι, το “Pat Stains” με τη συμμετοχή του Colin Stetson διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία της μουσικής τους στο τέρμα. Ένα τέρμα όπου συναντάμε το απόλυτο “It’s What I Want To Do Mum”, το οποίο μας θυμίζει αυτή την χωρίς λόγια γραφή που καταφέρνει να υφαίνει μια ολόκληρη ιστορία.

Μπάμπης Κολτράνης