Υπάρχει ένα συγκεκριμένο βίντεο του Colin Stetson που τον δείχνει να παίζει σε μια οδική σήραγγα, το οποίο απεικονίζει αυτό που ακριβώς εκφράζει η μουσική του. Μια ασυνήθιστη τραχιά μελωδία που αρχικά δεν της δίνεις σημασία, έρχεται από το βάθος. Όσο πλησιάζεις προς τα εκεί αντιλαμβάνεσαι πως ένας σαξοφωνίστας τα παράγει όλα κρατώντας την ανάσα του από το στόμα και αναπνέοντας από την μύτη, μια τεχνική που βασίζεται στην κυκλική αναπνοή και συναντάται κυρίως σε αυτ@ς που παίζουν ντιντζεριντού. Το πρωτόγνωρο αυτό μοτίβο παραμένει κυρίαρχο και στις τρεις πανέμορφες προσωπικές κυκλοφορίες του.

Εδώ όμως συνεργάζεται με την ενίοτε συμπαίκτρια του στους Arcade Fire, Sarah Neufeld, η οποία έχει ήδη παραδώσει κι αυτή δείγματα προσωπικής γραφής, όχι όμως έκτασης και βάθους του προαναφερόμενου νυν συνεργάτη της. Υπάρχει μάλιστα μια ορχηστρική εκτέλεση μιας δικιάς της σύνθεσης σε ένα EP που είχε βγάλει που αποδεικνύει πως όταν συναντά άλλ@ς μουσικούς τα καταφέρνει καλύτερα από ότι κατά μόνας.

Αυτό ισχύει κι εδώ όπου οι δυο τους υφαίνουν υψηλής αισθητικής μελωδίες που δύσκολα να μην λυγίσουν τους λάτρεις της ορχηστρικής μουσικής. Το βάρος βέβαια για να αποκτήσει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα ο δίσκος και όχι απλά να παραμείνει ο καρπός μιας απλής συνένωσης δυο δημιουργικών πλευρών, πέφτει στον Colin. Εξάλλου αυτός είναι που κάνει κάτι παγκοσμίως σπάνιο τεχνικά, προσδίδοντας σε κάθε σύνθεση του κάτι το σχεδόν αναπάντεχο (βλ. δαχτυλικά χτυπήματα, φωνές από το επιστόμιο του οργάνου κλπ).

Αναμφίβολα έχουμε εδώ ένα σύνολο συνθέσεων που δεν χάνουν τον στόχο τους και που ακόμη κι αν κάποια σημεία ξεχωρίζουν (βλ. “And Still They Move”, “The sun roars into view”, “The Rest Of Us”), τα υπόλοιπα δεν υπολείπονται σε συναίσθημα. Αν και συναντάμε μια κυκλικότητα, όχι μόνο στις ίδιες τις συνθέσεις, αλλά και στην ροή του δίσκου, υπάρχει μια ευχάριστη αύρα που τα συνέχει όλα.

Το στοίχημα λοιπόν της αρμονικής συνύπαρξης των δύο μουσικών κερδήθηκε. Φαίνεται μάλιστα η λιγότερο τολμηρή Sarah να απομακρύνεται ανά στιγμές από στερεότυπες βιολιστικές μανούβρες, επηρεασμένη από την ριζοσπαστικότητα του συμπαίκτη της. Ταυτόχρονα ο ίδιος μαλακώνει κάπως τον ήχο του κάνοντας πιο προσιτό από ποτέ τον χαρακτηριστικό του ήχο. Οι απαιτητικ@ς ίσως ζητούσαν κάτι παραπάνω από το συγκεκριμένο άλμπουμ, αλλά η (δικιά μας) αλήθεια είναι πως πρόκειται για έναν αψεγάδιαστο δίσκο, όχι κατ’ ανάγκη ρηξικέλευθο, που δεν του λείπει απολύτως τίποτα.

Μπάμπης Κολτράνης