Υπάρχουν πολλοί και πολλές που υποστηρίζουν πως πλέον όλα έχουν παιχτεί στην μουσική. Θα μπορούσε κραδαίνοντας την υποκειμενικότητα μας να τους αντιπαραθέσουμε τα αρκετά διαμάντια που ήδη εχουν βγει μέσα στο έτος που διανύουμε, αλλά αντ΄αυτού μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτόν εδώ τον δίσκο ως μια αντικειμενική απάντηση στις δεινοσαυρικές τους εμμονές.
Πρώτα από όλα όμως προσοχή, αυτό εδώ το album δεν περιέχει μια εύκολη ή τυπική μουσική. Για την ακρίβεια μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί ως αιχμηρό, κυκλοθυμικό, εννίοτε βίαιο, κάνοντας σε να νιώθεις ένα σφίξιμο στα δόντια κατά την διάρκεια της ακρόασης του. Μπορεί ο συγκεκριμένος σαξοφωνίστας να είναι γνωστός από τις συνεργασίες του με τον Tom Waits, τους Arcade Fire, τους  Godspeed ! You Black Emperor και τους Bon Iver μεταξύ άλλων, αλλά εδώ πέρα από την συμμετοχή σε τέσσερα κομμάτια του τραγουδιστή των τελευταίων, επιβάλλει με μιας το δικό του ηχητικό σύμπαν. Αυτό λοιπόν που ακούγεται είναι αποτέλεσμα της τελειοποίησης θα λέγαμε της πρακτικής όπου ο μουσικός παίρνει με κυκλικό τρόπο ανάσες, ώστε να ρέει ο ήχος ακατάπαυστα (βλ. Didgeridoo). Φανταστείτε έναν πολεμιστή που με μόνο όπλο ένα βαρύτονο μεταλλικό τέρας, καλείται να αντιπαλέψει πέρα από τον εχθρό του, και τους ίδιου τους εφιάλτες του. Όλα αυτά με πολεμικές στάσεις (βλ. τοποθέτηση μικροφώνων στο στούντιο) και χτυπήματα με την μια (βλ. one take εκτελέσεις κάθε σύνθεσης εδώ) υπό την καθοδήγηση του Ben Frost.
Πέρα όμως αυτών και του τίτλου του δίσκου, δεν είναι όλα πολεμικά εδώ και αυτό αποδεικνύεται από την άγρια ομορφιά που περιέχεται σε μορφή στροβιλισμάτων. Βεβαίως και σε αυτό το τελευταίο μέρος της τριλογίας του με το κοινωνικοπολιτικό περιέχομενο, υπάρχει αυτή η μουσική που δεν είναι για όλες τις ώρες, αλλά όταν βρει την κατάλληλη στιγμή τα υπερκεράζει όλα. Παίρνοντας τα blues, gospel, free jazz και τον αγνό θόρυβο, παράγει κάτι το εντελώς πρωτοποριακό, με αποκορύφωμα το δεκαπεντάλεπτο “To See More Light” το οποίο αποτελεί το αντίπαλο δέος στο απλό αλλά συνάμα εθιστικό “High Above A Green Grey Sea”. Στο τελευταίο μάλιστα δύσκολα διακρίνεται πως αυτός ο μπλουζάτος ψίθυρος δεν είναι φωνή αλλά ακόμη ένας ήχος από το σαξόφωνο, όπως βέβαια οι ανάσες γύρω από αυτό ή τα δάχτυλα που χτυπάνε πάνω σε αυτό και αποτελούν αναπόσπαστα μέρη της όλης μουσικής.
Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται κάπως τρελά, αλλά υπό μια έννοια όντως είναι. Εδώ ορθώνεται ένα ηχητικό μέτωπο που τολμά να κοιτά ταυτόχρονα και τον ήλιο και το χάος στα μάτια. Οι πρώτες ακροάσεις πιθανότατα μπορούν να φαντάζουν ακόμη πιο παρανοϊκές αλλά ποιος αρνήθηκε ποτέ το ρητό πως από τρελό και από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια;

Μπάμπης Κολτράνης