Εν μέσω μιας ελαφριάς αναζωογόνησης του ενδιαφέροντος για το βινύλιο, δηλαδή στα καλά καθούμενα, θυμήθηκαν κάποιοι να θεσπίσουν μια μέρα ως την γιορτή του δισκάδικου ως έννοια και υπόσταση. Το 2007 λοιπόν, 700 ανεξάρτητα μαγαζιά επέλεξαν μια ανοιξιάτικη μέρα για να δηλώσουν πως περιέργως είναι ακόμη ανοικτά και ακμαία. Ας είναι καλά διάφοροι περίεργοι που εξακολουθούν να διαβαίνουν την πόρτα τους και να επενδύουν σε ένα αντικείμενο που συνηθίζεται, πέρα από χρήμα, να “κλέβει” και αρκετό προσωπικό ελεύθερο χρόνο. Πως όμως αυτή η μέρα θα αποκτούσε ένα ιδιαίτερο χρώμα; Μα βγάζοντας ειδικές κυκλοφορίες που να μην απευθύνονται μόνο σε συλλέκτες αλλά και σε κοινούς θνητούς. Τουτέστιν κυκλοφορίες από όλα σχεδόν τα μουσικά είδη, με μερικές φορές νέο υλικό και πολλές εκπλήξεις.
Για να αποφύγουμε τον καταλογισμό ότι διαφημίζουμε τον θεσμό ή προμοτάρουμε κανέναν συμπαθή κατά τα άλλα έμπορα, ας ψαχουλέψουμε μια μέρα μετά την γιορτή τι αξιοσημείωτο βγήκε. Ποιος ξέρει, ίσως αυτό να βρεθεί ξαφνικά μπροστά μας στο άμεσο μέλλον, καθώς συνηθίζεται να μην εξαντλούνται όλα τα περιούσια αυτά βινύλια και να είναι διαθέσιμα για αρκετές βδομάδες. Όσο για τους μη κατέχοντες πικάπ, ας είναι καλά το downloading, αν και ομολογουμένως άλλη η χάρη του βινυλίου, όπως και άλλη βέβαια η τιμή του.

 

 

Όλη η φασαρία θα μπορούσε να εξαντληθεί στο φετίχ του πράγματος, όπου π.χ. δίσκοι όλων των ιντσών από ονόματα όπως οι Miles Davis, David Bowie, R.E.M., Husker Du, Jimi Hendrix και πολλοί άλλοι, αποτελούν ένα είδος δώρου-ντεκόρ στον εαυτό μας. Υπάρχουν όμως και κυκλοφορίες ετούτη την ημέρα που είναι όχι μόνο ουσιαστικές αλλά και, θα λέγαμε, συγκινητικές. Με πρώτη και κύρια την επανακυκλοφορία του ντεμπούτου των Στέρεο Νόβα από το δισκάδικο Lotus. Ναι, αυτού του δίσκου που, σύμφωνα με τους δημιουργούς του, αν και ως παραγωγή δεν τους ικανοποιούσε, έπρεπε να βγει το 1992 από την Wipe Out για να ανοίξει ένας κύκλος που μετέπειτα έκλεισε, αλλά ποτέ αυτό που περίκλειε δεν μαράζωσε. Αν και δύσκολο να κρίνουμε αντικειμενικά, και μακριά από την εποχή που εξέφραζε, κάθε δίσκο των ΣΝ, αυτό εδώ το album έθεσε τις κατευθυντήριες γραμμές για το τι αισθητικά αρτιότατο θα ακολουθούσε και ταυτόχρονα περιείχε μια διαολεμένα εύστοχη γραφή για αυτά που ήθελε να εκφράσει.

 

 

Άλλη μια ευχάριστη έκπληξη από τον σωρό των σκοτεινών αντικείμενων του “πόθου” είναι η φιλόδοξη προσπάθεια να διασκευάσει ο τραγουδιστής των Pavement, Stephen Malkmus, με την βοήθεια φίλων του ολόκληρο, παρακαλώ, το κλασσικό Ege Bamyasi των CAN που βγήκε περίπου 40 χρόνια πριν! Είναι γνωστό βέβαια πως τα σχήματα των 90s που αναδείχθηκαν με περίεργες κιθάρες και περίεργα κουρέματα (βλ. Sonic Youth, Radiohead, Red Hot Chili Peppers κ.α.), έκαναν πραγματικά γνωστό το γερμανικό αυτό ιστορικό σχήμα, πολλά χρόνια μετά τη χρυσή τους εποχή. Λοιπόν, αν και το εγχείρημα είναι επίφοβο, λειτουργεί μια χαρά.

 

 

 

 

Αυτό πάντως που έχουμε ήδη ακούσει, το επτάιντσο όπου ο Brian Eno και οι Grizzly Bear ρεμιξάρονται αμφότεροι από τον Nicola Jaar, αξίζει και με το παραπάνω. Εδώ βγαίνει αυτό το μελωδικό χάσιμο το οποίο μπορεί να μην παραπέμπει στον κλασσικό ήχο της Warp που κυκλοφορεί αυτό το δισκάκι, αλλά αναδεικνύει μια διαφορετική αίσθηση αυτών των συνθέσεων που βγήκαν πέρσι. Ό,τι δηλαδή πρέπει να κάνει ένα τίμιο και άρτιο remix.

 

Αυτά τα λίγα για φέτος, αν και πραγματικά η λίστα των κυκλοφοριών είναι πράγματι θεόρατη εκτός από θεόσταλτη. Και του χρόνου…

 

Μπάμπης Κολτράνης