Mogwai

by

Ten New Songs Countdown, 57

Oneohtrix Point Never – Black Snow

Πόσος καιρός άραγε έχει περάσει για να βρούμε επιτέλους ένα τραγούδι-δήλωση, όχι μόνο προς το τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό και την ψυχή ενός δημιουργού, αλλά και στο τι συμβαίνει εκεί έξω. Ο OPN συνεχίζει να αναρωτιέται για το νόημα της σύγχρονης δημιουργίας (εξού και η σχετική έκθεσή του στη Νέα Υόρκη, καθώς και το θέμα του νέου δίσκου του) και γενικότερα του νοήματος του να ζει κανείς στην εποχή του παντοδύναμου διαδικτύου. Το βίντεο του νέου του κομματιού είναι ένα βήμα παραπέρα ως προς τη δική του αναζήτηση και θα ήταν ανούσιο να πιάσουμε ένα ένα τα σημεία που καυτηριάζει και παρωδεί, σημεία που αφορούν τον ίδιο και τον χώρο που κινείται. Μήπως ζούμε στο τέλος μιας τοξικής εποχής και το μόνο που μας μένει είναι να καλυφτούμε με ένα επιτελικό μαύρο χιόνι; (view)

 

Mogwai – Donuts

Δεν έχουν αλλάξει και πολλά στους Mogwai τα τελευταία πολλά χρόνια πέρα από μια μικρή αλλαγή στη σύνθεσή τους, καθώς ακολουθείται πιστά η σειρά άνισοι δίσκοι-ενδιαφέροντα σάουντρακ-περιοδείες-συνεχής αναγνώριση στην αξία τους. Αυτή η σταθερότητα έχει ως αποτέλεσμα οι νέες τους συνθέσεις να ακούγονται λες και γράφτηκαν πριν από δέκα χρόνια περίπου και μερικές φορές είναι δύσκολο να διακρίνεις αν αυτό είναι καλό ή κακό. Το πρώτο δείγμα της δουλειάς τους για το φιλμ Kin είναι εύκολο να το καταχωρίσεις στην πρώτη πλευρά, μιας και μιλάμε για το πιο μεστό κομμάτι που έγραψαν εδώ και χρόνια!

 

 

 

Talons – The Drowning

Η μουσική δημιουργία χωρίς στίχους δεν σημαίνει ότι ο καλλιτέχνης δεν έχει τι να πει. Αντίθετα, τα μηνύματα είναι πολλά. Κάποια σου ζητούν να τα αποκωδικοποιήσεις. Άλλα, πάλι, θέλουν να τα πλαισιώσεις με τις δικές σου σκέψεις. Οι Talons επιμένουν στο instrumental, και στο τρίτο τους άλμπουμ. Στο “The Drowning” παρουσιάζουν μια δυνατή και καλά δομημένη σύνθεση, ως πρόγευση για την επερχόμενη καλοκαιρινή τους κυκλοφορία. Η ορχηστρική σύνθεση είναι περιγραφική, διαθέτει εναλλαγές, παύσεις και εντάσεις, σε αφήνει να καθρεφτίσεις τα δικά σου συναισθήματα στη δική τους μουσική ιστορία. (listen)

 

Soft Kill – Missing

Ενώ ατάλαντες μπάντες κερδίζουν μια αναπάντεχη επιτυχία στον χώρο του darkwave-post punk, υπάρχουν μπάντες όπως οι Soft Kill που κινούνται στο περιθώριο και με κάθε τους δουλειά παίρνουν κεφάλια. Η μπάντα του πρώην Blessure Grave βασίζει τον νέο δίσκο σε μια πολύ σκληρή προσωπική εμπειρία και πιθανόν το υλικό του να μην αντέχει το βάρος. Εντούτοις ας προετοιμαστούμε για νέες βολές τους στο εσώτερο ψαχνό!

 

 

Touche Amore – Green

Η αρχή των πάντων χάνεται, το τέλος κρύβεται, κι εσύ κρατάς μια γραμμή που ποτέ δεν είναι ευθεία. Υπάρχει νόημα πίσω από αυτές τις γραμμές; Πίσω από οργισμένα φωνητικά, δυνατά μοτίβα, αδύνατα συναισθήματα; Νέο τραγούδι από τους TA, έτσι στο ξεκούδουνο. Ξανά όλα μπαίνουν σε μια σειρά, στίχοι, σκέψεις, ερωτήματα, απαντήσεις, ξανά ερωτήματα. Ακόμη κι αν η υπαρξιακή έκλαμψη διαρκεί τρία μόνο λεπτά, αξίζει!

 

 

Hopesfall – H.A. Wallace Space Academy

“Αυτό που θεωρείς ως ελευθερία στην πραγματικότητα δεν είναι”, μας δηλώνεται ευθύς εξαρχής στο H.A. Wallace Space Academy. Ο φόβος για ό,τι χάθηκε ως τώρα και για ό,τι θα χαθεί στην πορεία γίνεται η αλυσίδα με την οποία οι κατέχοντες την εξουσία δένουν τη ζωή σου, για να σου πάρουν ό,τι σου ανήκει, ό,τι σε κάνει να νιώθεις άνθρωπος κι όχι εκτελεστική μηχανή στους σκοπούς τους. Όταν διαλύσεις την αιθαλομίχλη μέσα στην οποία ζεις θεωρώντας ότι έχεις την ελευθερία της επιλογής, θα πέσεις απότομα στην πραγματικότητα και η πτώση θα είναι δυνατή. Αλλά, όπως μας προτρέπουν οι Hopesfall, αξίζει τον κόπο να ανακαλύψεις την αλήθεια σου και τη ζωή που εσύ θες να ζεις. (view)

 

Firewalker – Role Model

Το punk/hardcore χωρίς να το ξέρει ήταν για αρκετές περιόδους πρωτοποριακό, δείχνοντας το μέλλον σε θέματα απόψεων, τάσεων και νέων αισθητικών προτάσεων. Το ότι πλέον είναι αδύνατο να μην ασχοληθείς με μπάντες που τα μέλη τους είναι κατά κύριο λόγο γυναίκες και όχι άντρες (αν και τα ημεδαπά μουσικά μέσα τα καταφέρνουν ακόμη περίφημα), οφείλεται και στη δουλειά που έχει γίνει στο underground και στον χώρο του συγκεκριμένου είδους. Οι Βοστωνέζες Firewalker (με το όνομα να προέρχεται από κομμάτι των Slasphot από την ίδια πόλη) αποτελούν νέο μέλος της νέας σκηνής-σοδειάς γυναικοκρατούμενων σχημάτων και η νέα εμφατική συλλογή που συμμετέχουν της νεοσύστατης Teen Tiny Records αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

 

 

Slapshot – Remedy

Για να κρατάς μόνο με την αγριοφωνάρα σου μια μπάντα για παραπάνω από τρεις δεκαετίες, πέρα από ικανότητα, χρειάζεται να ’σαι και λίγο βλαμμένος! Αυτού του είδους που σε κάνει να βαράς το κεφάλι σου επί σκηνής μέχρι να βγει αίμα, να προκαλείς το πιο βίαιο pit που προσωπικά έχω βιώσει ποτέ και να μεταδίδεις, τραγουδώντας τους στίχους σου, την ίδια πάντα φρενίτιδα στις ίδιες σου τις φλέβες! Νέος δίσκος για τον Choke και την παρέα του, με τίτλο ειρωνικό απέναντι στο κεντρικό προεκλογικό σύνθημα του Trump, θυμίζοντας σε ενάμισι λεπτό όχι μόνο κάτι από τα παλιά, αλλά και τους λόγους που αυτή η hc μπάντα έχει αγαπηθεί και μισηθεί τόσο πολύ μέσα στα χρόνια.

 

 

WIEGEDOOD – Parool

Ως μια black metal μπάντα που σέβεται τον εαυτό της, οι Wiegedood δημιουργούν μια κλειστοφοβική, αγωνιώδη και σκληρή μουσική ατμόσφαιρα που απογειώνεται με τους βρυχηθμούς του Levy Seynaeve. Χωρίς ιδιαίτερες καινοτομίες, αλλά συνεπείς στις αρχές της μουσικής που πρεσβεύουν. Το τραγούδι “Parool” στο De Doden Hebben Het Goed III –Οι νεκροί περνούν καλά(!)– είναι ο ξέφρενος και τραχύς επίλογος της βέλγικης μπάντας, που ολοκληρώνει με αυτό το άλμπουμ την τριλογία της, συνοδευόμενο από ένα ζοφερό, “γροθιά στο στομάχι” βίντεο. (view)

 

Dark Buddha Rising – Mahathgata I 

Τα βασικά έχουν ήδη ειπωθεί για τους DBR, οπότε, όπως πράττει και το νέο τους άσμα που κοσμεί την πρώτη πλευρά του φρέσκου EP τους, εισχωρούμε αμέσως στον δικό τους μουσικό στροβιλισμό. Άρρωστο, θεόβαρο, ψυχεδελικό με τον δικό του σκανδιναβικό τρόπο, διαγράφει κύκλους από σκόνη και κάνει πάταγο!

 

 

Μπάμπης Κολτράνης & Sylvia Ioannou

 

ΥΓ. Ευχαριστούμε την Δάφνη Τσουμάνη για την φωτογραφία

by

Mogwai – Atomic (Rock Action)

Στις 8 Αυγούστου 2015 προβλήθηκε στο βρετανικό κανάλι BBC Four το ντοκιμαντέρ Atomic: Living in Dread and Promise σε σκηνοθεσία Mark Cousins ως μέρος αφιερώματος της εβδομηκοστής πλέον «επετείου» των βομβαρδισμών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.
Όπως προδίδει και το όνομά του, καταπιάνεται με το φαινόμενο της πυρηνικής ενέργειας, την απίστευτη και απάνθρωπη εκμετάλλευσή των δυνατοτήτων της από τις πολιτικές ηγεσίες, τις αντιδράσεις που προκάλεσε ανά τον κόσμο, τις ζωές που κατέστρεψε ολοκληρωτικά. Απαρτίζεται από εικόνες αρχείου παραμορφωμένων ανθρώπων, διαδηλώσεων υπέρ του πλήρους αφοπλισμού, αποσπάσματα ταινιών, αναφορές εφαρμογής στην ιατρική και… μουσική επένδυση από τους Mogwai.
Αυτή είναι κάθε άλλο παρά η πρώτη φορά στην οποία συνθέσεις των Mogwai προορίζονται για κινηματογραφικά έργα. Η αρχή έχει γίνει ήδη από το 2006 με το ντοκιμαντέρ Zidane: A 21st Century Portrait και τις ταινίες Miami Vice και The Fountain σε συνεργασία με τους Clint Mansell και Kronos Quartet, ενώ η τελευταία τους δουλειά στο χώρο των σάουντρακ ακούστηκε στη γαλλική σειρά Les Revenants. Με το Atomic ,όμως, επιστρέφουν στην ιδιαίτερη σφαίρα των ντοκιμαντέρ, όπου η συνήθης απουσία λόγου προσδίδει ακόμα μεγαλύτερο βάρος στην αφηγηματική ικανότητα των μουσικών συνθέσεων.
Όλη αυτή η εισαγωγή και η αναφορά στο θεματικό περιεχόμενο του ντοκιμαντέρ Atomic: Living in Dread and Promise είναι απαραίτητη, αν όχι αναπόφευκτη, διαδικασία μια που ο δίσκος δε στέκει μόνος του στο σύνολο της δισκογραφίας των Mogwai, αλλά αποτελεί το ήμισυ μιας καλλιτεχνικής δημιουργίας. Αυτό γίνεται αντιληπτό κι από τους τίτλους των κομματιών με τα “Little Boy” και “Fat Man”, να φέρνουν στο νου τις αντίστοιχες ασύλληπτα κυνικές κωδικές ονομασίες των βομβών που κόστισαν τη ζωή σε χιλιάδες ανθρώπων, ο ακριβής αριθμός των οποίων ακόμα και σήμερα δεν μπορεί να εκτιμηθεί παρά κατά προσέγγιση.
Οι αρχικές λήψεις του ντοκιμαντέρ, στις οποίες σποραδικές εικόνες μορφών ζωής κάνουν την εμφάνισή τους, κοσμούνται από τη μελωδία του “Ether”, το οποίο σε ρεαλιστικό επίπεδο αντιστοιχεί στο ομώνυμο αναισθητικό αέριο. Ο συνδυασμός εικόνας και ήχου είναι εξίσου μαγνητικός και υπνωτιστικός. Αντίστοιχα, οι σκηνές πανικοβλημένης αντίδρασης του άμαχου πληθυσμού κατά τη διάρκεια ασκήσεων προετοιμασίας σε περίπτωση αντιποίνων δένει εξαιρετικά με τις εναρκτήριες δυσοίωνες νότες του “Bitterness Centrifuge”.
Κι αυτά είναι απλώς μερικά παραδείγματα. Οι Mogwai καταφέρνουν να είναι εξίσου σχολιαστές όσο και αφηγητές της ιστορίας , την οποία σκηνοθετεί ένας τρίτος δημιουργός. Από τη στιγμή που θα επιλέξει κανείς να παρακολουθήσει το ντοκιμαντέρ, ο δίσκος δεν μπορεί ποτέ να ακουστεί ως σάουντρακ σε οτιδήποτε άλλο, λιγότερο αξιομνημόνευτο.
Το ίδιο ισχύει μέχρι και για το εξώφυλλο του δίσκου, το οποίο αντικατοπτρίζει ένα στιγμιότυπο των τελευταίων δύο λεπτών του ντοκιμαντέρ. Την εικόνα της φλεγόμενης υδρογείου διακόπτουν μικρά αριθμητικά δεδομένα όπως οι 2000 πυρηνικές εκρηκτικές κεφαλές που έχουν πυροδοτηθεί από τις 6 Αυγούστου 1945 κι έπειτα ή ο αριθμός των χωρών που έχουν διακόψει τα εθνικά τους προγράμματα πυρηνικής ενέργειας, δηλαδή μόλις μία.
Οι Mogwai επέστρεψαν μετά από δυο χρόνια και τον δίσκο Rave Tapes, όχι μόνο να μας θυμίσουν πόσο παραγωγικοί είναι, αλλά για να τραβήξουν την προσοχή μας σε ένα κομμάτι συλλογικής μνήμης. Με το κείμενο αυτό ευελπιστούμε να κάναμε, όσο είναι αυτό δυνατό, το ίδιο.
Βικτώρια
by

TEN NEW SONGS COUNTDOWN, 51

 

dekalogoi51

 

Mikael Delta – Snowing In Berlin

 

Υπάρχουν κάποιοι ήχοι που νιώθουμε να μας γλυκαίνουν έστω για λίγο τη ζωή. Εικόνες γεννιούνται προσπαθώντας να σπάσουν την ψυχρή μοναξιά. Το νέο οπτικοακουστικό κομμάτι του Mikael Delta, θα μπορούσε να είναι μέρος του soundtrack ενός σκοτεινού δράματος σε χιονισμένα λευκά τοπία, ή ενός ντοκιμαντέρ στους δρόμους μιας πόλης φωτισμένης τη νύχτα. Τα ανοιχτά τοπία, ο ήλιος που υψώνεται πάνω από τη θάλασσα, τα πουλιά, οι πυραμίδες χιονιού και κρυστάλλων, υπογραμμίζουν τη σχέση μεταξύ του συναισθηματικού κόσμου και της πνευματικής αναζήτησης του δημιουργού. Όσον αφορά τη σχέση χιονιού και Βερολίνου έχουμε ήδη καταθέσει την άποψη μας εδώ. (view)

 

The KVB – In Deep

 

Κι όμως το ντουέτο αυτό μπορεί να γράψει ένα φωτεινό άσμα! Είχαν από πάντα βέβαια αυτήν την πλευρά μέσα τους καταχωνιασμένη, αλλά στο Mirror Being είχε επικρατήσει ολοκληρωτικά το σκότος και το ψύχος. Ο νέος δίσκος τους θα λέγετε Of Desire και λογικά θα ακουστεί ευρέως, μιας και θα κυκλοφορήσει στο label του μέλους των Portishead Geoff Barrow.

 

 

Explosions in the sky – Disintegration Anxiety

 

Ξεκινώντας με έναν διαστρεβλωμένο ήχο κάτι στριφογυρίζει στο στομάχι σου. Σε λίγο περισσότερο από τέσσερα λεπτά, μετράς τις μικρές γροθιές από την πολύπλοκη μελωδία που δεν σε αφήνουν να πας και πολύ μακρυά. Κάθεσαι και παλεύεις με αυτές, ενώ νιώθεις την παράξενη μουσική να σε γεμίζει δύναμη. Μάλλον για ακόμη μια φορά οι διάφορες εκρήξεις στον ουρανό, θα μας φέρουν εσωτερικές πλημμύρες!

 

 

Mogwai – U-235

 

Οι Mogwai παρουσίασαν ένα νέο κομμάτι που ονομάζεται “U-235”, το οποίο συμπεριλαμβάνεται στο άλμπουμ Atomic. Συνοδεύει ως soundtrack το ντοκιμαντέρ Storyville – Atomic: Living in Dread and Promise. Ένα κομμάτι που σου μεταφέρει την όλη συναισθηματική και διαφορετική δουλειά, αφού η μπάντα μπήκε στη διαδικασία να ηχογραφήσει για τις καταστροφικές συνέπειες που ακολούθησαν από τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα.

 

 

Nevermen – Mr Mistake (Boards Of Canada remix)

 

Μια συνεργασία που μας κίνησε το ενδιαφέρον ήταν αυτή των Boards of Canada, με τον Mike Patton των Faith No More, τον Tunde Adebimpe (μουσικός, ηθοποιός, εικαστικός καλλιτέχνης) και τoν ράπερ Doseone. Ένα remix του κομματιού “Mr Mistake”, το οποίο θα συμπεριλαμβάνεται στο επερχόμενο ομότιτλο ντεμπούτο τους, με το artwork να ανήκει στον Keith Tyson, αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 29 του Γενάρη. Αυτή η πρόκληση για την αισθητική των τριών καλλιτεχνών, γέννησε μια νέα οντότητα που σίγουρα ηχεί ευχάριστα. (listen)

 

Dalhous – Methods Of Élan

 

Νέο άλμπουμ των συγκεκριμένων Βρετανών στην Blackest Ever Black στην οποία έχουμε τόση αδυναμία. Υπνωτικό και εύηχο το πρώτο δείγμα που φτάνει στα αυτιά μας, σαν να παρακολουθεις τα άστρα που πέφτουν σε ένα κόσμο χωρίς ευχές. Αναμένουμε με ιδιαίτερη ζέση το The Composite Moods Collection Vol.1: House Number 44 που θα βγει τέλη Μάρτη.

 

 

 

 

 

Final Moment Equilibrium – Empty Pool 

 

Βροχές και βαρυχειμωνιά δεν βλέπουμε παρά μόνο ακούμε σε μουσικά υποκατάστατα. Το νέο ep του Εδεσσαίου FME πληρεί τους όρους για να συνοδεύσει άρτια αναμνήσεις μιας χαμένης εποχής με τις neo-classical απλές ασκήσεις του. Αυτό είναι το πρώτο τραγούδι εδώ… (free-download)

 

 

 

Pop. 1280 – Pyramids On Mars

 

Ένα δικό μας μοιρολόι… Ένας ήχος “ανίερος” που γεννά τον εφιάλτη της συνεχής παρακολούθησης και την έλλειψη της ιδιωτικής ζωής .Μια σειρήνα η οποία δυναμώνει συνεχώς. Κάποιοι περιμένουν την Ημέρα της Κρίσεως, για μια ομολογία ενοχής. Εμείς απλά κοιτάμε στον καθρέφτη και μας συγχωρούμε για όποια αποτυχία… Ένα κομμάτι που σε κάνει να περπατάς στις μύτες των ποδιών, χωρίς να ξέρεις αν αυτό σε τρομάζει ή αν του επιτρέπεις να σε διαπεράσει.

 

 

Jehnny Beth & Julian Casablancas – Boy-Girl

 

Οι Sort Sol ήταν ένα γκρουπ από τη Δανία. Βρέθηκαν στην με ενεργό δράση μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα, ακροβατώντας στο postpunk/newwave ιδίωμα. Στην Γηραιά Αλβιώνα τη διανομή της δισκογραφία τους ανέλαβε η, πανταχού παρούσα στη συγκεκριμένη σκηνή τότε, 4AD. Κάπως έτσι φαντάζομαι συμμετείχε στο “Boy- Girl” η Lydia Lynch. Το κομμάτι παίρνει σάρκα και οστά για ακόμα μια φορά μέσα στην ιστορία, διασκευασμένο από την Jehnny Beth (Savages), η οποία δηλώνει φαν της μπάντας, και τον, (Mr. Strokes), Julian Casablancas. (view)

 

The Temple – The Blessing

 

Μετά το δοκιμιακού χαρακτήρα κείμενο που αφιερώσαμε στην πρώτη προσπάθεια των ημεδαπών The Temple, ίσως δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο για να προλογίσουμε το ολοκληρωμένο άλμπουμ τους που πλησιάζει η ημερομηνία κυκλοφορίας του με απειλητικές διαθέσεις. Τα δύο νέα τους κομμάτια είναι ακριβώς αυτό που θα περιμέναμε από μια ταλαντούχα και καθαρόαιμη doom metal μπάντα. (listen)