“Ένα άδειο διαμέρισμα γεμάτο μουσική”, θα μπορούσε να ήταν ο υπότιτλος του δεύτερου άλμπουμ της Martina Bertoni. Δεν είναι μόνο ο δρόμος που ακολούθησε για να στήσει την βάση του άλμπουμ μένοντας σε ένα άδειο σπίτι και ακούγοντας συνέχεια μουσική μέσα στο καταχείμωνο του Ρέικιαβικ, αλλά κυρίως η κατάληξη αυτού του δρόμου. Αν η ηχώ αυτού του άδειου σπιτιού διέθετε νότες, αυτές θα θύμιζαν σίγουρα το υλικό που ακούμε εδώ. Συρόμενο μέσα στην αργοπορία του, καθηλωτικό όπως η σιωπή της μοναξιάς, ασαφές όπως κάθε ξεκίνημα κατοίκησης σε ένα άγνωστο από τα πριν μέρος.

Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν ως προς τις επιρροές της μουσικού, αλλά ίσως να μην έχουν τόση σημασία όλα αυτά πέρα μόνο από την αναφορά ότι ο δίσκος αυτός ακούγεται αυστηρά μόνο χειμώνα. Με μουντάδα έξω αυτός ο αυτοσχεδιαστικός λυρισμός που έχει ως βάση το τσέλο βρίσκει το απάγκιο του. Χωρίς να φαντάζει καταληκτικό το αποτέλεσμα, φτάνοντας στο τέλος της ακρόασης σου μένει μια αίσθηση ότι έχεις να περιμένεις περαιτέρω σπουδαίες δουλειές από την δημιουργό.

Μπάμπης Κολτράνης