Η καινοτομία, η παρουσίαση μιας φρέσκιας και πρωτοποριακής δημιουργίας αποτελεί ένα από τα ζητούμενα των καλλιτεχνών. Αυτό έχει τη θετική του πλευρά, εφόσον η προσπάθεια για ρηξικέλευθες δημιουργίες μας έχει δώσει κατά καιρούς διαμάντια, δουλειές που πραγματικά έχουν μέσα τους στοιχεία νεωτερισμού. Ορισμένοι βέβαια, καλλιτέχνες παρά την υπερπροσπάθεια να παρουσιάσουν ένα νέο δημιούργημα που θα κάνει τη διαφορά στα μουσικά δρώμενα, δεν πετυχαίνουν πάντα αυτό που επιθυμούν και το αποτέλεσμα ενδέχεται να χαρακτηριστεί τουλάχιστον αδιάφορο.

Υπάρχουν, ωστόσο και οι περιπτώσεις εκείνες που, παρόλο που δεν χαρακτηρίζονται ως καινοτόμες, προκαλούν στους ακροατές ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μια τέτοια περίπτωση αποτέλεσε για μένα το τελευταίο άλμπουμ Symposium των Additional Scene. Δεν ήξερα, ως εκείνη τη στιγμή, ούτε το συγκρότημα ούτε την τελευταία τους δουλειά που κυκλοφόρησε τον περασμένο Σεπτέμβριο. Πρόκειται όμως, για ένα άλμπουμ το οποίο αμέσως μου τράβηξε την προσοχή και δεν έμεινα σε μια μόνο ακρόαση.

Πληροφορίες για το ημεδαπό σχήμα δεν βρήκα πολλές. Υποθέτω, πως η προβολή δεν είναι πρωταρχικός τους στόχος και, ίσως είναι ένα θέμα που θα μπορούσαν να διαχειριστούν με έναν διαφορετικό τρόπο, μιας και μεταξύ της υπερέκθεσης και της σπάνιας ή αραιής εμφάνισης υπάρχουν ενδιάμεσα πολλά στάδια.

Εκείνο που με έκανε να τους εκτιμήσω, πέραν της μουσικής τους και της name your price κυκλοφορίας τους είναι η αυτοκριτική διάθεση και ο αυτοσαρκασμός που τους διακρίνει. Παρουσιάζοντας, π.χ. το “Itch”, δηλώνουν ότι αρχικός σκοπός τους ήταν η δημιουργία ενός metal τραγουδιού, αλλά τελικά η προσπάθειά τους ήταν αποτυχημένη. Δεν βλέπεις συχνά μπάντες να είναι τόσο ειλικρινείς με τις αρχικές τους προθέσεις σε συνάρτηση με το αποτέλεσμα που βγαίνει τελικά στη δουλειά τους. Πρόκειται για ένα δυναμικό τραγούδι, με κάποια, διάσπαρτα, metal στοιχεία ειδικά προς το τέλος του, αλλά θα συμφωνήσω με την μπάντα, metal δεν είναι.

Αντίθετα στο “Exploit” διακρίνονται post metal στοιχεία. Διαθέτει διάρκεια και στρωματοποιημένη δομή, έντονη εισαγωγή και συνεχίζει με εναλλαγή σημείων έντασης στα οποία κυριαρχούν οι κιθάρες και στιγμών ηρεμίας. Το “Tender” ντύνει μελωδικά την αίσθηση της ανεπάρκειας και της ατέλειας που όλ@ μας έχουμε νιώσει πολλές φορές στη ζωή μας και δίνει τη σκυτάλη στο δεκάλεπτο “Northward Migration”. Στο τραγούδι αυτό υπάρχει η αίσθηση της μελαγχολίας εκείνης που σου δημιουργείται όταν μεταναστεύεις ή όταν φεύγεις μακριά από τον τόπο σου και που (ίσως) δεν ήσουν απόλυτα έτοιμ@ να το κάνεις, παράλληλα με την αίσθηση της δύναμης που απαιτεί η πραγματοποίηση μιας τέτοιας απόφασης. Στο “Goax (The Shepherd)” κυριαρχούν η κιθάρα και τα ντραμς με έναν επαναλαμβανόμενο και συνάμα ενδοσκοπικό ήχο.

Δεν είναι επομένως η καινοτομία που μου τράβηξε την προσοχή στο Symposium. Μιλάμε για ένα instrumental post rock άλμπουμ με post metal στοιχεία, παρουσιασμένα κατά τέτοιον τρόπο που διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον κατά την ακρόαση του. Εκείνο που τελικά, με κέρδισε είναι η αυθεντικότητά τους και η ψυχή που καταθέτουν στη δημιουργία τους.

Sylvia Ioannou