Το στοιχείο της έκπληξης έχει στιγματίσει ορισμένες μουσικές δημιουργίες που άνετα μπορούν να χαρακτηριστούν αριστουργηματικές. Έχοντας καταφέρει να ακουστούν απρόσμενες, κυρίως από τον κόσμο που τις περίμενε πως και πως, χαράσσουν στροφές κάθε σημαντικής μουσικής πορείας που μπορεί να έχει πάψει υλικά, αλλά να συνεχίζεται ως κατάθεση στο μέλλον. Έκπληξη, όμως, δεν είναι μόνο αυτό, αλλά και οι περιπτώσεις όπου συναντάς στο διάβα σου κάτι που το ξέρεις, αλλά τώρα, σε μια νέα επαφή σε ενθουσιάζει με ένα καινούριο τρόπο για αυτό που σου φανερώνει.

Οι KMS είναι ένα σχήμα που ολοένα αλλάζει μορφή, αλλά, ως κινητήριο πόλο, έχει τον Kevin Martin, γνωστό και ως The Bug. Ο ήχος του(ς) είναι χαρακτηριστικός, συναντάται σε όλες τις συνεργασίες του(ς) (βλ. με τον Fennesz στο προηγούμενο τους άλμπουμ, την Grouper, τους Earth κ.α.) και είναι συνάρτηση πολλών επιμειξιών που φέρνουν στο νου όλες τις μουσικές πρωτοπορίες που έχουν εμφανιστεί τις τελευταίες δεκαετίες. Δηλαδή, είναι ως φιλοσοφία εναρμονισμένος με τον τρόπο που κι εμείς οι ίδι@ ακούμε μουσική, από πολλούς διόδους, με χαοτικές αφετηρίες και άγνωστες καταλήξεις.

Με αυτήν την έννοια, ακούγοντας το νέο τους άλμπουμ δεν βρίσκεσαι απέναντι σε κάποια νεοϊδρυθείσα τεχνοτροπία. Για την ακρίβεια, έχουμε έναν καταρράκτη γλυκών και σκοτεινών μοτίβων που περιλούζουν μια ροή ποιημάτων που αφορούν σκέψεις πάνω σε έναν τραυματικό χωρισμό. Όλο αυτό το σκηνικό δεν ακούγεται και τόσο πρωτότυπο, αλλά με αργά βήματα, το υλικό εδώ σε διαλύει, όσο του αφήνεις χώρο να αναπτυχθεί. Δεν έχει αξία να ψαχουλέψουμε τι τους παρακίνησε να βγάλουν έναν τόσο δυνατό συναισθηματικά δίσκο, εδώ πρωτεύει η δική μας επιβίωση στο δικό τους σύμπαν.

Καμία διαφυγή από τις σκέψεις του ποιητή Roger Robinson, κανένα πισωγύρισμα από τις μορφές που συνθέτονται από το πάντρεμα μελωδίας και ατμόσφαιρας του Kevin. Πολλά σε ένα, σαν τους στίχους που ακούγονται τόσο καθαρά, φτιάχνοντας κόσμους που τους ξεπερνάνε. Για αυτό και νομίζεις ότι ακούς έναν βαρύ δίσκο, από αυτούς που κλειδώνεσαι μέσα τους, ο οποίος όμως, κουβαλά την απαλότητα των εφιαλτών του, χωρίς να τους περιφέρει ναρκισσιστικά, αλλά δημιουργώντας κάτι νέο, διαφορετικό και λυτρωτικό. Κι ό,τι γίνεται με έναν τόσο επιτυχημένο τρόπο, συνιστά μια καθόλα ευχάριστη έκπληξη!

The element of surprise has stigmatized some musical creations that can easily be described as masterpieces. Having managed to be heard unexpectedly, mainly by the world who eagerly expected them, they plotted every major music course that may have ceased to exist materially, but continued as a deposit in the future. Surprisingly though, it isn’t just this, but also the instances where you come across something that you already know, but now, in a new contact, it excites you in a new way of what it reveals to you.

KMS is a band that is constantly changing shape, but Kevin Martin also known as The Bug, is its driving pole. Their (his) sound is distinctive in all of their collaborations ( i.e. Fennesz in their previous album, Grouper and Earth) and is a combination of many functions that bring to mind all the musical avant-gardes that have emerged in recent decades. Therefore, as a philosophy, their sound is in accordance with the way we listen to music, from many different paths, with chaotic beginnings and unknown endings.

In this sense, while listening to their new album, you are not facing a newly established style. In fact, we have a cascade of sweet and dark motifs that encompass a stream of poems about thoughts on a traumatic separation. This whole scene does not sound so original, but with slow footsteps, the material here dissolves you, as you are leaving it space for growth. It is not worthwhile to wonder what motivated them to make such a powerful emotional album. It is our survival in their own universe that comes first.

No escape from the thoughts of poet Roger Robinson, no reversal of the styles composing Kevin’s melody and atmosphere. So many things gathered as one, like the lyrics that sound so clearly, creating worlds that overcome them. That’s why you think you are listening to a heavy record like the ones you feel locked in, but who carries the softness of its nightmares, without narcissistically embodying them, but creating something new, different and redeeming. And whatever is made in such a successful way is an ever pleasant surprise!

Μπάμπης Κολτράνης/Bob Coltrane