Κάποιες φορές δεν χρειάζεται η μουσική να είναι περίπλοκη, πλούσια σε ήχους, φωνητικά ή στίχους με ξεκάθαρο και ιδιαίτερο νόημα. Κάποιες φορές αρκεί απλώς ένα πιάνο και μια φωνή. Στη δημιουργική κατάθεση της Harris, αυτά τα δύο συστατικά στοιχεία προσλαμβάνουν άλλες διαστάσεις. Και μια απόκοσμη, απογυμνωμένη, μινιμαλιστική ατμόσφαιρα, σε πλήρη αρμονία με αιθέρια φωνητικά, κάτι σαν μια εσωτερική ηχώ, κάνουν αισθητή την παρουσία τους.

Μια μουσική πληρότητα σκάρτων 21 λεπτών της ομαδοποιού των ήχων, όπως αυτοπροσδιορίζεται η Liz Harris. Λέξεις, στίχοι μπερδεύονται με τις νότες, νοήματα μένουν ανολοκλήρωτα. Το πιάνο και η φωνή καθρεφτίζονται το ένα στο άλλο, αλληλοσυμπληρώνονται, γίνονται “ένα” σε κάθε μουσική στιγμή, όσο όμορφη ή θλιβερή κι αν είναι αυτή.

Ξεκινά ένα ταξίδι, μια αναδρομή ζωής με την ανάλογη μουσική υπόκρουση για κάθε σημαντικό σταθμό. Μετά το εναρκτήριο καλωσόρισμα της βροχής στο “The Races” και το μελαγχολικό “Parking Lot” έρχεται το “Driving”, απόκοσμο και οικείο συνάμα, προτρέποντάς σε να δεις ποι@ είσαι και ποια θες να είναι η δική σου πορεία. Ο ήχος του τρένου διακόπτει και ενσωματώνεται στο τραγούδι “Breathing”, ακριβώς όπως συμβαίνει και στη ζωή μας, όταν κάτι ξαφνικό, απότομο εμφανίζεται δυναμικά, σαρωτικά για να απομακρυνθεί πριν προλάβει να ξεφτίσει. Ο απόηχος, όμως, παραμένει (για πόσο άραγε;) στη ζωή μας να μας θυμίζει την παρουσία του, όπως η ανάσα, μηχανική και αυτόματη, χωρίς σκέψη, αλλά και τόσο απαραίτητη.

Η μπλούζα –“The Blouse”– σου φέρνει μνήμες από ένα πρόσωπο οικείο, που δεν έχει σημασία αν είναι παρόν ή έχει φύγει από κοντά σου. Ένα απομεινάρι που δεν ξέρεις τελικά αν θες να το κρατήσεις, δεν μπορείς να αποφασίσεις τι θα το κάνεις. Το τραγούδι των γενεθλίων –“Birthday Song”– σηματοδοτεί μια στιγμή προσωπικού απολογισμού, για όσα θέλησες να ζήσεις. Κάποια όνειρα τα πραγματοποίησες, κάποια άλλα όχι, κι αναρωτιέσαι το γιατί.

Μιάμιση βδομάδα χρειάστηκε η Harris για να ολοκληρώσει τη δουλειά της. Παρά τη διακοπή του δημιουργικού οίστρου από έναν υψηλό πυρετό, η όλη διαδικασία, αν και σύντομη, υπήρξε, κατά δήλωσή της, πλήρης. Στο Grid Of Points συνεχίζει ακολουθώντας τη δοκιμασμένη συνταγή του Ruins, με την απλότητα να κυριαρχεί στις συνθέσεις της, που με τη σειρά τους προκαλούν πολυπλοκότητα και ποικιλία συναισθημάτων. O στίχος δεν έχει τόση σημασία όση έχει ο τρόπος που αναδύονται συναισθήματα. Η διάρκεια του δίσκου για άλλη μια φορά μικρή, κάτι που με ξένισε αρχικά, αλλά όταν το ξανασκέφτομαι, αναρωτιέμαι: θα μπορούσες να αντέξεις μεγαλύτερης διάρκειας συναισθηματική καταιγίδα;

Sylvia Ioannou