Static Kings – Ξεκίνημα και αμέσως νιώθεις οικεία φέρνοντας στον νου το τελευταίο ep του συγκεκριμένου πειραματιστή, Seven Stars, και το Endless Summer του 2001 που αποτελεί και την βάση τούτης της δουλειάς. Το καλωσόρισμα όμως δεν είναι παρά η πρώτη κίνηση. Η γοητεία του είναι σαφής αλλά ακόμη μένουν πολλά να ειπωθούν.

The Liar – Αλλαγή σκηνικού καθώς μετά την ηλιοφάνεια, ακολουθεί μια μουντάδα που έρχεται να σαρώσει κάθε απατηλή νηνεμία. Ένα τέτοιο ευρηματικό παιχνίδι φαντάζει αδύνατο να έχει συνταχθεί από έναν πενηντάχρονο και φτασμένο μουσικό. Η συγκρουσιακότητα των ήχων περνά αλώβητη καταμεσής του σκοταδιού. Η τριβή που παρήγαγε σβήνει απότομα.

Liminality – Έχει κι άλλο όμως να περπατηθεί προς τα μέσα των πάντων. Μια αφοπλιστική κιθάρα ορίζει την πιο καθοριστική στιγμή του album. Εκεί που τα δέκα λεπτά διαρκούν όσο μια βαθιά ανάσα απόγνωσης και το ξεφύσημα μιας αβέβαιης επανεκκίνησης. Κάποια κρουστά ακούγονται μόνο για να αποσυνθέσουν τον όποιο εμφανή ρυθμό και απλώς να δυναμιτίσουν την κατατεθειμένη ένταση.

Palace Athene – Ηρεμία μετά τον καταιγισμό των ήχων. Ένα αστρικό ambient λιτά απλώνεται για να επανασυνδέσει ότι απέμεινε από πριν αποδιοργανωμένο.

Bécs – Ένα άμεσο βύθισμα σε βαθύπνοες σκέψεις με όπλο μια παραμορφωμένη πιανιστική μελωδία. Η ένταση επίτηδες αγγίζει το κόκκινο και άλλο ένα στοίχημα του Fennesz να παράξει έναν νοσταλγικό θόρυβο, στέφεται με απόλυτη επιτυχία. Η μουσική που αποπνέει είναι σαν μια αόρατη βροχή να λούζει το δωμάτιο.

Sav – Glitch παιχνιδίσματα στο βάθος και ένα ατμοσφαιρικό ταξίδι συγκροτούν την πιο αφαιρετική σύνθεση του δίσκου. Άλλο ένα δείγμα που δηλώνει την μη γραμμικότητα ή ομοιομορφία του Bécs, παρόλο που είναι αδύνατο να κόψεις την ακρόαση του σε δύο ή τρία κομμάτια.

Paroles – Ακουστικά πλέκεται ένα λυρικό τέλος του ότι έχει συμβεί. Θυμίζοντας τον τρόπο που ο δίσκος ξεκίνησε, που όλα πήρανε τον καθοριστικό αλλά όχι τερματικό προορισμό. Είναι αρκετά ενδιαφέρον που η αρχή και το τέλος μοιάζουν τόσο εκτός από την εναλλαγή του τέμπο τους. Κάθε τέλος, μια νέα αρχή λένε, αλλά το αντίστροφο δεν δηλώνεται ποτέ. Πάντως το Bécs είναι το τέλος που θα ονειρευόταν κάθε ονειροπόλoς δημιουργός και η ιδανική αρχή για την γνωριμία με το όλο έργο του Fennesz.

Μπάμπης Κολτράνης