Ο Αυστριακός αυτός πειραματιστής αποτελεί εδώ και 15 περίπου χρόνια μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της σύγχρονης μουσικής. Φαντάζει κοινότυπη αναγνώριση, αλλά με το πλήθος των εκλεκτικών του συνεργασιών και των ρηξικέλευθων προσωπικών του δουλειών είναι από τους εξαιρετικά λίγους που έχουν καταφέρει να βγάλουν το γήινο στοιχείο που κρύβουν τα ψυχρά ηλεκτρονικά μηχανήματα πάσης φύσεως και η φαινομενικά ψυχρή avant garde κιθάρα. Αυτό πέτυχε αριστοτεχνικά στον τελευταίο του δίσκο, Black Sea, αυτό τόνισε ακόμη περισσότερο στο περσινό του Seven Stars ep και για αυτό προσκαλέστηκε να πλάσει το soundtrack της αυστρο-ιαπωνικής ταινίας AUN.

 Το θέμα της ταινίας βασίζεται στον συγχρωτισμό εννοιών όπως η σύγχρονη ζωή, η φύση και η αρχή του τέλους των πάντων. Γεμάτη συμβολισμούς φαντάζει ως το ιδανικό σύνολο προβαλλόμενων εικόνων (ορισμένες από τις οποίες βρίσκονται στο βιβλιαράκι του cd) με υπόκρουση την ατμοσφαιρική μουσική του Fennesz. Ας σημειωθεί ότι υπάρχει ένας περίεργος σύνδεσμος μεταξύ του μουσικού αυτού και της Ιαπωνικής κουλτούρας. Αναφέρουμε εδώ ότι έχει κυκλοφορήσει τρεις δουλειές συνεργαζόμενος με τον Ruichi Sakamoto, έναν δίσκο ηχογραφημένο ζωντανά με τον χαρακτηριστικό τίτλο Live In Japan όπως επίσης και ότι επισκέπτεται σε μόνιμη βάση την Ιαπωνία για συναυλίες του. Πέρα από την αποδοχή του έργου του στην Ιαπωνία, ίσως είναι αυτή η αίσθηση της τάξης και η διάθεση διαφυγής από αυτήν που μοιράζονται αυτές οι τόσο μακρινές μεταξύ τους κουλτούρες.

Πάντως η φιγούρα του Sakamoto υπάρχει και στην παρούσα κυκλοφορία με τρεις συνθέσεις που είχαν πρωτοβγεί στον δίσκο Cendre, όπου είχαν συνεργαστεί οι δύο τους. Παρόλο που η σύμπραξη αυτή δεν έβγαλε κάτι ξεχωριστό, με το αφαιρετικό κλασικίζον πιάνο του ενός να συναντά τους ακόμη πιο αφαιρετικούς ηλεκτρονικούς ήχους του άλλου, εδώ τα κομμάτια βρίσκουν τη θέση τους ισορροπώντας ανάμεσα σε τυπικές ambient ασκήσεις, ορισμένες εντελώς μινιμαλιστικές σαν μνήμες που σβήνουν ή σύννεφα που διαλύονται, και σε άλλες που με τη διακριτική συνοδεία ακουστικής κιθάρας του Fennesz παραπέμπουν στις πρόσφατες δουλείες του.

Συνολικά έχουμε ένα συμπαγές σύνολο ήπιων τόνων μουσικής που όμως της λείπει το στοιχείο της έκπληξης. Είναι τόσα πολλά τα δείγματα παρεμφερούς μουσικής που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια, ώστε για να ξεχωρίσει ένας καινούργιος δίσκος οφείλει να έχει ενσωματώσει κάτι το πρωτοποριακό βλ. τελευταίοι δίσκοι από Ben Frost και Tim Hecker. Δεν παύει όμως ο Fennesz να είναι ένας από αυτούς που ηγήθηκαν της αποδόμησης του σύγχρονου ήχου και αυτή η δουλειά, που όπως όλα τα soundtrack περιμένει την εικόνα για να αποκτήσει την ολότητα της, να είναι ένα εύστοχο παράδειγμα της ξεχωριστής μουσικής γραφής του.

Μπάμπης Κολτράνης