Όταν ακούς για τον John Frusciante, ο νους σου αυτόματα πάει στους Red Hot Chili Peppers. Κακά τα ψέμματα, το όνομά του έχει συνδεθεί άρρηκτα με την μπάντα από την Καλιφόρνια. Όντας ένας εξαιρετικά ταλαντούχος κιθαρίστας, κατάφερε να μετατρέψει τον προκάτοχό του στους Peppers, Hillel Slovak, σε πικρή, για τον τρόπο που χάθηκε, ανάμνηση. Το να προσπαθήσω να γράψω για τον δέκατο δίσκο του, με τίτλο Enclosure, είναι σαν να γράφω, ας πούμε, για το πως περνάει κάποια πρώην μου σήμερα. Είχα πικραθεί αρκετά όταν αποφάσισε να αποχωρήσει από τους Peppers το 2009. Αλλά ας αφήσω στην άκρη όλα αυτά, που ανήκουν πλέον στο παρελθόν, με σκοπό να ακούσω τι έχει να μου προσφέρει ο δίσκος αυτός καθεαυτόν.

Με μία πρώτη ακρόαση του Enclosure, φαίνεται ξεκάθαρα η τάση του Frusciante ως προς τον πειραματισμό, καθώς τα electronica στοιχεία είναι έντονα. Φυσικά δεν λείπουν και τα χαρακτηριστικά φωνητικά του και οι πινελιές της κιθάρας του. Πρώτο δείγμα είναι το “Shining Desert”. Ένα σκοτεινό και αγχωτικό κομμάτι, που σε τοποθετεί σε ένα δωμάτιο, με μία λάμπα 40 κεριών να τρεμοπαίζει, με τις νυχτοπεταλούδες και τους σκόρους να χορεύουν, αφήνοντας την σκόνη των φτερών τους να πέφτει με χάρη. Ένας ρακοσυλλέκτης με κουρελιασμένα ρούχα, ξεφορτώνει την λεία του κάνοντας τον απολογισμό της γύρας του. Πεταμένα χαρτόκουτα και τσαλακωμένες εφημερίδες, σε συνδυασμό με το γεμάτο αποτσίγαρα λευκό πλαστικό ποτηράκι του καφέ, συνθέτουν τον χώρο. Κουρασμένος όπως είναι αποκοιμιέται στον μουντά χρωματιστό από λεκέδες καναπέ του, με τον χνουδωτό του γάτο, να κουλουριάζεται ανάμεσα στις μπότες του, δίπλα στο χάρτινο τραπεζάκι. Ονειρεύεται γλυκιές μυρωδιές, καθαρούς ηλιόλουστους ουρανούς, χαμογελαστά πρόσωπα και τον γάτο του να τρίβεται στα πόδια του, υπό τους ήχους του “Sleep”. Ανοίγοντας σιγά σιγά τα μάτια του, αντικρύζει τον γάτο του να γουργουρίζει στην κοιλιά του. Τρίβει τα μάτια του για να σβήσει κάθε ίχνος του χθεσινοβραδυνού ονείρου και ετοιμάζει λίγο καφέ πριν βγει ξανά στους δρόμους με το “Run” να ακούγεται στο βάθος. Μετά από ώρες έρευνας σε διάφορους κάδους για τυχόν κρυμμένους θησαυρούς, με το “Stage” να ακούγεται από κάποιο παρακείμενο διαμέρισμα, κάθεται στην πυλωτή μιας υπό ανέγερση πολυκατοικίας, καθαρίζοντας ένα μήλο που πήρε από έναν πάγκο. Τρώει το μισό και δίνει το άλλο μισό στον γάτο που διαμαρτύρεται νιαουρίζοντας, σπρώχνοντας του το πόδι με το κεφάλι του. Έχοντας πάρει δυνάμεις, συνεχίζει την βόλτα με το καροτσάκι του, ενώ ο γάτος κάθεται στον σωρό από τα διάφορα ευρήματα του και γλύφεται. Στο μικρό ραδιοφωνάκι του, που είχε βρει ταλαιπωρημένο πριν αρκετό καιρό, ακούγεται το “Fanfare”. Κάθεται σε ένα πάρκο κάτω από την παχιά σκιά ενός μεγάλου πλάτανου, κοντά σε έναν πιτσιρικά που παίζει στην κιθάρα του το “Cinch”. Με τον ήλιο να ρίχνει κλεφτές ματιές στο ρολόι του και τα σύννεφα να σιγοτραγουδάνε το “Zone”, σκέφτεται πως είναι ώρα να επιστρέψει σπίτι. Φωνάζει τον γάτο του που τριβόταν τεμπέλικα στο γρασίδι.

Άλλη μια μέρα φτάνει στο τέλος της. Φτάνοντας σπίτι, ενώ το φεγγάρι χτυπάει κάρτα για την βραδυνή βάρδια, στοιβάζει τους ανεκτίμητους θησαυρούς του και πιάνει μία ξεχαρβαλωμένη κιθάρα προσπαθώντας να δώσει ζωή στο “Crowded”. Ο γάτος παρακολουθεί ως άλλη Σφίγγα, με τα μάτια του να κλείνουν σταδιακά και την ουρά του να σκουπίζει νωχελικά το πάτωμα. Στιγμές αργότερα, ο ρακοσυλλέκτης ξαπλώνει χαμογελώντας ενθουσιασμένος για τους στίχους που έγραψε πριν σε ένα κομμάτι χαρτόκουτου, με τίτλο “Excuses”.

Alejandro