Η δημιουργία αποτελεί “προϊόν” μιας επίπονης, τις περισσότερες φορές, διαδικασίας, κυρίως ψυχαναλυτικής –όχι με τη φροϋδική έννοια, αλλά ως απόσταγμα προσωπικών εμπειριών και βιωμάτων–, παράλληλα με την ανάγκη να παλέψεις με τις αντιθέσεις, τις αντιπαραθέσεις, να οδηγηθείς σε ρήξεις, απογυμνώνοντας αρχικά τον εαυτό σου, για να μπορέσεις τελικά να ανακτήσεις τη δύναμη μέσα σου.

Μέσα από τέτοιου είδους διεργασίες “γεννήθηκε” το νέο άλμπουμ Obey των Exploded View, αυτού του δυναμικού και δημιουργικού σχήματος που αποτελείται από την Ευρωπαία Annika Henderson και τους Μεξικανούς Hugo Quezada, and Martin Thulin. Η Annika, ιθύνων νους του γκρουπ, αποτελεί μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα περίπτωση. Μοιράζοντας τη ζωή της σε Αγγλία και Γερμανία, ξεκίνησε για να γίνει δημοσιογράφος, αλλά τελικά ασχολήθηκε με τη μουσική (για καλή μας τύχη!), θέλοντας μέσα από τα ταξίδια που πραγματοποιεί να εμπλουτίσει τις γνώσεις της και να ανοίξει τους ορίζοντές της προς κάθε κατεύθυνση. Οι προσλαμβάνουσες από τα προσωπικά της βιώματα είναι πολλές και εμφανώς καθρεφτιζόμενες στο έργο της. Ετερόκλητα στοιχεία συνταιριάζονται και μας προσφέρονται μέσα από ένα δεμένο και ολοκληρωμένο άλμπουμ.

Ακούγοντας το άλμπουμ, νιώθεις σαν να παρακολουθείς μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Το σκηνικό στήνεται σε μια ατμόσφαιρα σκοτεινή και κλειστοφοβική, με την αγωνία να εκφράζεται τόσο με τους στίχους όσο και με τους ήχους. Κάθε νότα, κάθε ήχος ηχογραφείται και κερδίζει τον δικό του χώρο μέσα σε κάθε τραγούδι ξεχωριστά, αποκτώντας άλλη δυναμική όταν ακούς ολόκληρο το άλμπουμ. Αποτελεί μια ολότητα που απαρτίζεται από διαφορετικά μέρη. Ψυχεδελικά περάσματα, εναλλαγές έντασης και ηρεμίας, οργή, πίκρα αλλά και μια υποβόσκουσα χαρά, με τη φωνή της Annika να τα αγκαλιάζει όλα, απογειώνοντας το δημιούργημά τους.

Η αρχή γίνεται με το ιδιότυπο και ανατρεπτικό νανούρισμα, το “Lullaby”, αυτό που σε κάνει από παιδί να ηρεμείς και να νιώθεις τη σιγουριά και την ασφάλεια πως όλα θα πάνε καλά, παρά τις όποιες δυσκολίες, για να κλείσεις τα μάτια σου χωρίς φόβο. Νιώθοντας πως τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σε πειράξει όταν βρίσκεσαι σε έναν ανοιχτό δρόμο διαφυγής για να κερδίσεις την ελευθερία σου, ακολουθώντας τις δικές σου εσωτερικές προσταγές στο “Open Road”. Κατανοώντας πόσο δύσκολο και επίπονο είναι να πολεμάς όλα όσα λερώνουν σαν λεκέδες τη ζωή σου και σε εμποδίζουν να προχωρήσεις στο “Dark Stains”.

Στο “Letting Go of Childhood Dreams” σε προτρέπει να αποδράσεις από τις κοινωνικές επιταγές που σου επιβάλλονται σαν δεσμά, για να μην οδηγηθείς στην εκπλήρωση επιθυμιών των άλλων, στα απωθημένα από τα δικά τους απραγματοποίητα όνειρα, αλλά να ζήσεις τη δική σου ζωή, βασισμένη στα δικά σου θέλω. Κι αν αναρωτιέσαι πώς θα συνεχίσεις να ζεις χωρίς προσμονές και αναμονές, χωρίς δειλίες, “…don’t miss your chance, don’t be a coward”, η απάντηση έγκειται στην τόλμη, στις απαραίτητες και ηχηρές τομές στη ζωή σου στο “Gone Tomorrow”. Έντονα κλειστοφοβική και κυκλοθυμική ατμόσφαιρα, με την ένταση να κάνει δυναμικά την εμφάνισή της στο ομότιτλο τραγούδι του δίσκου “Obey”, καταδικάζοντας τα κοινωνικά συστήματα που θέλουν να διαμορφώνουν τη σκέψη και τη συμπεριφορά σου, όπως και στο “Raven Raven” που νιώθεις ότι κάποι@ παρακολουθούν την κάθε σου κίνηση.

Ίσως αυτός ο δίσκος προκαλεί αναταράξεις στα θεμέλια των πεποιθήσεων και επιβαλλόμενων πρακτικών στις ζωές μας. Η προσεκτική ακρόαση των στίχων με τη μουσική επένδυση των Exploded View παρουσιάζει μια ιστορία με σκαμπανεβάσματα, ωραίες και τρυφερές στιγμές, αλλά και δυσκολίες και εμπόδια που καλείσαι να αντιμετωπίσεις με σθένος. Και κάπου εκεί, τριγυρίζει στο μυαλό μου η φράση του Tom Robbins στο κλείσιμο του Τρυποκάρυδου, πως “…ποτέ δεν είναι αργά για να ζήσει κανείς ευτυχισμένα παιδικά χρόνια”. Και λέγοντας τη φράση αυτή εστιάζω κυρίως στο “ποτέ δεν είναι αργά”, γενικώς για να ζήσει κανείς τις –όπως ορίζονται από τ@ ίδι@– ευτυχισμένες στιγμές, ξορκίζοντας τα διαμορφωμένα από άλλους παιδικά τ@ χρόνια.

---

Most of the times creation is considered as a “product” of a painful process, mostly psychoanalytic – not in the Freudian sense though, but as the essence of personal experiences–, along with the need to fight against contradictions and controversies, to be lead to ruptures, stripping yourself initially in order to finally recover the power inside you.

This process “gave birth” to the new album Obey by Exploded View, a dynamic and creative band which consists of Annika Henderson, who is European, and Hugo Quezada and Martin Thulin, both Mexicans. Annika, the mastermind of the group, is a particularly interesting case. By living in England and Germany, she wanted to become a journalist, but she eventually dedicated herself to music (good for us!), wanting to enrich her knowledge and widen her horizons through her travels. Her personal experiences have influenced her work significantly and they are obviously mirrored in it. Miscellaneous elements are matched and offered through a tied and complete album.

While listening to the album, you feel like watching a story which contains a beginning, middle and end. The setting is set in a dark and claustrophobic atmosphere, with anxiety expressed in both lyrics and sounds. Every note, every sound is recorded and earns its own space within each song separately, gaining momentum upon listening to the entire album. It is a wholeness composed of different parts. Psychedelic passages, alternations of tension and tranquility, rage, bitterness but also an underlying joy, with Annika’s voice embracing them all, causing the creation to take off .

It starts with the peculiar and subversive lullaby entitled “Lullaby”, just like the ones that used to make you feel calm, safe and secure as a child; that everything will be fine, despite the difficulties, so that you can close your eyes without feeling fear; the feeling that nothing and no one can hurt you when you are on an escape route, aiming to gain your freedom by following your own internal orders on the “Open Road”. Understanding how difficult and painful it is to fight everything that stains your life, preventing you from moving on, as in “Dark Stains”.

“Letting Go of Childhood Dreams”, urges you to escape from the social imperatives imposed on you as restraints, so as not to be lead to the fulfillment of other people’s desires, to the satisfaction of their own unrealized dreams, but to live your own life based on your needs and dreams. And if you’re wondering how you will manage to continue to live without expectations, “… do not miss your chance, don’t be a coward,” the answer lies in the bold, necessary and sonorous changes in your life in “Gone Tomorrow”. Deeply claustrophobic and turbulent atmosphere, with intensity making a strong appearance on the title song “Obey”, condemning the system for aiming to shape your way of thinking and behavior, as presented in “Raven Raven”, where you feel like someone is watching every move you take.

It is likely that this album will cause a turbulence in the foundations of beliefs and imposed practices in our lives. A careful listening of the lyrics along with the music of Exploded View reveals a story of ups and downs, of nice and tender moments, but also difficulties and obstacles which you are expected to confront with strength. And at this point, I keep thinking of Tom Robbins’s phrase in his book “Still Life with woodpecker” :“… it’s never too late to live a happy childhood”. And by saying this, I focus mainly on the phrase “it is never too late” to live the –however oneself may define them– happy moments, banishing a childhood which was shaped by others.

 

 

Sylvia Ioannou