Αναζητώντας την κατάλληλη εισαγωγή για τη συγκεκριμένη κριτική, μετά από πολλές ακροάσεις του ντεμπούτου των E.V., αντιλαμβάνομαι ότι έχω απέναντι μου απλά ένα χυμώδη δίσκο. Αυτό όσο απλό ακούγεται, τόσο πιο δύσκολα περιγράφεται γιατί η ίδια η μουσική εδώ στηρίζεται στη συγγραφή ανορθόδοξων μελωδιών που στοχεύουν στον απόλυτο εθισμό. Γενικά συνδυάζονται αρκετά αταίριαστα στοιχεία με αποτέλεσμα το άκουσμα να είναι μυστήριο, ψυχεδελικό μα και απόλυτα εύστοχο.

 Ουσιαστικά μιλάμε για μια μεξικάνικη μπάντα που διευθύνει η Anika, η οποία ήδη έχει καταθέσει solo υλικό χάρις στη βοήθεια του Geoff Barrow. Όλα ξεκίνησαν στη συνάντηση της μαζί τους σε μια τουρνέ το 2014, όπου και οδηγήθηκε στη συγγραφή και ηχογράφηση με απλά μέσα ενός ολόκληρου δίσκου.

 Το κιθαριστικό αυτό σχήμα με τη φωνή της Anika να τα περιβάλλει όλα, αντιμετωπίζει κάθε σύνθεση με διαφορετική λογική και ταυτόχρονα έχει κατασταλάξει σε έναν ήχο, σήμα κατατεθέν όλου του άλμπουμ. Ο δίσκος από τη μια έχει ένα παλαιάς κοπής ύφος με μια βρωμιά στην παραγωγή και ένα σκοτεινό και ελαφρώς post-punk ύφος να το χαρακτηρίζει και την ίδια στιγμή ακούγεται απόλυτα σύγχρονος.

 Όλες οι συνθέσεις έχουν αυτό τον αέρα της πρώτης ιδέας που δεν χρειάστηκε πολλά για να ηχογραφηθεί και να φτάσει στον τελικό της προορισμό, οπότε είναι σαν να μπαίνουμε στο συννεφάκι της αυτούσιας έμπνευσης της μπάντας. Μιλώντας λοιπόν για έμπνευση φτάνουμε στα ιδία τα τραγούδια τα οποία ασχέτως παραγωγής, ύφους ή μουσικής οξύνοιας, δεν παύουν να καθορίζουν την ποιότητα τελικά κάθε δίσκου. Εδώ πραγματικά η μπάντα με φειδωλά μέσα αναδεικνύεται σε μια πραγματική αποκάλυψη. Κομμάτια όπως τα “One Too Many”, “No More Parties In The Attic”, “Gimme Something” κ.α. είναι τόσο εθιστικά και καλογραμμένα που θες να τα ακούς ξανά και ξανά. Κομμάτια που δεν μοιάζουν μεταξύ τους, σε διαφορετικά τέμπο και χρωματισμούς, τα οποία όμως αποκαλύπτουν σε κάθε ακρόαση τα δικά τους μυστικά.

 Τέλος θα ήθελα να καταλήξω στην όλη αισθητική πρόταση των E.V. που αποτυπώνεται στο πανέμορφο εξώφυλλο και βεβαίως στη φωνή της τραγουδίστριας η οποία συνδυάζει τη μελωδία με το σκοτάδι και την απόγνωση με τη δύναμη. Αν και η ορχηστρική μουσική έχει κατακλύσει τα προσωπικά μου γούστα, είναι περιπτώσεις σχημάτων με φωνή που με αφοπλίζουν με την πρώτη. Μια από αυτές είναι και οι E.V. με αυτόν το δίσκο.

Μπάμπης Κολτράνης