Είχα την τύχη να γνωρίσω τον ηχητικό κόσμο της Julia Kent αρκετά χρόνια πριν. Αρχικά μέσω της συνεργασίας της με την αγαπημένη παρέα των Current 93, γύρω από τον άξονα των οποίων κινούνταν πάντοτε μια πλειάδα απόλυτα ιδιαίτερων μουσικών/καλλιτεχνών. Ως τσελίστρια βέβαια έχει να επιδείξει πολλά περισσότερα στο παρελθόν, τόσο ως solo artist, όσο και ως μέλος κάποιων ευρύτερων σχηματισμών. Οι Rasputina είναι ένα χαρακτηριστικότατο δείγμα της τελευταίας ρήσης. Η άποψή μου ήταν εξαρχής θετική ως προς τον τρόπο που μεταχειρίζεται τον ήχο και το τσέλο, συνεπώς θα μπορούσε κανείς να πει πως είμαι φιλικά προκατειλημμένος σε σχέση με αυτήν. Και συνακόλουθα με αυτό το album, που αποτελεί προφανώς την πιο πρόσφατη κυκλοφορία της.

Μαζί της εδώ ο Jean D.L., Βέλγος πειραματιστής της κιθάρας και των ήχων που απορρέουν εξ αυτής — και όχι μόνο. Είναι άμεσα αντιληπτό, λοιπόν, πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια συνεργασία που στοχεύει στα απώτερα όρια της ηχητικής σύμπραξης. Όπου, πέρα από τα συμβατικά όργανα, θα συναντήσουμε και πληθώρα βόμβων, θορύβων, field recordings. Μεταξύ άλλων. Έχοντας ως βάση το ambient/drone ύφος, ξεφεύγοντας όμως κατά βάση από τους όποιους καταναγκαστικούς περιορισμούς που “επιβάλλει” ενίοτε αυτή η κατηγοριοποίηση. Η σύζευξη των δύο καλλιτεχνών απλώνεται σε 4 συνθέσεις/μέρη. Θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια απόπειρα (α)συμφωνίας αυτή η δομή. Η οποία μάλιστα εκτυλίσσεται σε μια σχετικά σύντομη διάρκεια — κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα άνευ τέλους αραβουργήματα που συνδέονται συνήθως με αυτό το είδος. Ή με αυτά τα είδη, αν προτιμάτε.

Στο αμιγώς μουσικό κομμάτι, προσωπικά θα απέφευγα ίσως να ονοματίσω το στιλ που κυριαρχεί: θα έλεγα απλώς ότι σε πολλά σημεία μού φέρνει στον νου τις πιο ήρεμες, “αμπιεντοειδείς” στιγμές των ατμοσφαιρικών post-rock σχημάτων της Constellation. Ο έντονος λυρισμός που είναι παρών εδώ μου έφερε στο μυαλό τις συναισθηματικές εξάρσεις των πρώιμων A Silver Mount Zion. Ή ακόμα και μια πιο δομημένη —και λιγότερο κιθαριστική φυσικά— εκδοχή των Set Fire To Flames. Κατανοώ σαφώς πως στο σήμερα ο όρος post rock ηχεί σαν βρισιά, περίπου. Ή για κάποι@ς, έστω. Προσοχή, λοιπόν, στο σημείο που αναφέρω πιο πάνω: δεν πρόκειται για μια ηχογράφηση που ανήκει σε αυτό το είδος. Είναι κάποιες προσεγγίσεις εδώ που μου μιλούν με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν τα προαναφερθέντα σχήματα. Η κύρια κατεύθυνση όμως εδώ είναι η υποβολή και όχι το ξέσπασμα. Αρκεί να αφεθεί ο ακροατής στη μειλίχια μονοτονία αυτού του έργου. Ο συντονισμός του μαζί της ίσως να επιφέρει λυτρωτικά αποτελέσματα. Αποπειρώμενος μάλιστα να προσεγγίσω την υφή αυτής της ενότητας με μια κάπως χρωματική διάθεση, τολμώ να πως πως κυριαρχεί το υγρό στοιχείο. Η υδάτινη αυτή προδιάθεση είναι σαφέστατα ηθελημένη. Ο τίτλος είναι απολύτως ενδεικτικός αυτής της σύνδεσης/κατεύθυνσης.

Υποθέτω πως γίνεται μάλλον εύκολα κατανοητό το ότι είναι σχεδόν αδύνατο να μιλήσω ξεχωριστά για κομμάτια. Αντιμετωπίζω το σύνολο των εδώ στιγμών ως μια ωδή στο όλο. Μια ιδιαίτερα επιτυχημένη απόπειρα σε αυτό, μάλιστα. Η συνοπτική κατάβαση στον συναισθηματικό χρόνο αφήνει στο τέλος της μια πλούσια αίσθηση. Πρόκειται για τον πλούτο μιας ολοκληρωμένης εμπειρίας, η οποία λαμβάνει χώρα στα περίπου 26 λεπτά που (καθ)ορίζουν τη συνολική διάρκεια αυτής της συνεργασίας. Η θαυμαστή αυτή οικονομία επεκτείνεται και στον σχεδιασμό της, καθώς ο χωρισμός της σε 4 κομμάτια φαντάζει στα μάτια μου ως μια έξοχη αλχημική απεικόνιση. Ισορροπία, λοιπόν. Μαγευτική ισορροπία.

I was fortunate enough to get in touch with Julia Kent’s sonic universe, many years ago. Initially, through her connection to my beloved fellowship of Current 93, around of whom, a plethora of absolutely strange yet magnificent artists spin in orbit. As a cellist she has a lot more achievements to present, of course, both as a solo artist and as part of wider formations, as well. Rasputina would be an immensely valid example of the such formations. From the beginning, I held a positive opinion regarding the way she utilised sound and cello, so one could assume that I am positively inclined towards her work. And consequently, towards this album, which obviously makes a stand as being her latest offering, chronologically speaking.

Herein she is joined by Jean D.L., a Belgian artist who experiments mainly with guitars and their auditory manipulation -and much more. So, it is rather obvious that what we have here is a collaboration between two artists that is aiming at the outer limits of the sonic spectrum. Within this spectrum, one can come across a variety of other sources, besides conventional instruments, such as drones, noises and field recordings, among others. Ambient/drone vocabulary is sparsely providing the base here, while leaving enough room in order to expand beyond the coercive restrictions that sometimes this categorisation imposes. The union of these two artists spreads on 4 parts/directions. This type of structure can be easily seen as an attempt to create a symphonic piece, with each track acting as a part of a larger wholeness. Which, in fact, unfolds on a relatively short duration-something that comes off as a complete(and almost shocking, I might add) disagreement to the almost-never-ending opuses that are usually associated with this genre. Or these genres, if you prefer. That, I guess, is a far more accurate way to describe this state.

Moving to the music-related side of things, I would definitely avoid namedropping, concerning the direction that is prevalent here: I would only say that certain parts reminded me of the calmer, ambient-driven moments that the atmospheric post rock bands linked to Constellation Recordings used to captivate. Intense lyricism is at full motion here -something that brought to mind the sentimental explosions that A Silver Mount Zion unleashed, at their early stage. Or even a more structured -and less guitar dominated, naturally- version of Set Fire To Flames. I clearly understand that these days the term post-rock almost sounds as a disaster, to some. So please pay attention to the above point of reference: this is not a recording that belongs to the aforementioned genre. It’s just a fact that some of these approaches speak to me in a manner quite similar to the previously mentioned bands. What sets this apart though, is that the main aim here is to gradually submerge the listener in the music, instead of relying on outbursts. To achieve this, one should let go and slowly sink in the tranquil monotony of this work. A full coordination to it, might even bring forth some feelings of redemption. Or seduction, possibly. Attempting to come close to this unity’s structure in a somehow chromatic predisposition, I must admit that a sense of water is what I see as a dominating element coming off this collection of sounds. This aquatic sense is deliberately used. A simple look at the album title, will emphatically convince you of this connection.

I assume that by now, it is easily understood that it is impossible to speak of each track separately. As implied, I tend to view this gathering of moments as an ode to oneness. And a highly successful attempt to that, I should add. A concise descent to emotional time such as this, leaves a fully enriched sense, in the end. It’s about the wealth of a complete experience that unfolds for about 26 minutes, an amount of time that defines the full length of this collaboration. This marvelous sense of “economy” expands to the actual designing of this composition. Moreover, by splitting it in 4 pieces they manage to display an alchemical sense of harmony. Equilibrium, that is . Magical equilibrium.

Γιώργος Καναβός/George Kanavos