Μια σύντομη ματιά σε 12 album που σηματοδοτούν το τέλος του φετινού καλοκαιριού.

• Το Achromata (Narshaada records) των Ρώσων Aesthesys είναι από εκείνα τα άλμπουμ που μπορούν να σου διατηρήσουν ψηλά τις ελπίδες σου για το post rock. Ζεστό, πολύχρωμο και με το βιολί σε πρωταγωνιστικό ρόλο, το κινηματογραφικό τους στιλ είναι ό,τι πρέπει για το επερχόμενο φθινόπωρο.
• Μπορεί να έχουν περάσει κάμποσοι μήνες από τότε που οι Akira Sakata & Chikamorachi with Masahiko Satoh κυκλοφόρησαν το Proton Pump (Family Vineyard records), αυτό όμως δεν είναι δικαιολογία για να χάσεις το free jazz όργιο της χρονιάς. Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Sakata είναι Ιάπωνας jazz θρύλος και το σαξόφωνό του είναι υπερόπλο!
• Ο Daron Malakian με τους Scars Of Broadway επιστρέφει και η εποχή μοιάζει να τον έχει ξεπεράσει εντελώς. Παρά την παρακμή που αποπνέει, όμως, ο τύπος τυγχάνει να είναι ο καλύτερος rock τραγουδοποιός στον μετα-Cobain κόσμο. Ως αποτέλεσμα το Dictator (Interscope) είναι τουλάχιστον συμπαθητικό από έναν κατά τα άλλα ψιλοαχώνευτο καλλιτέχνη.
• Άλλη μια περίπτωση μπάντας που είναι επιδραστική χωρίς να είναι ιδιαίτερα καλή, οι Deafheaven με το Ordinary Corrupt Human Love (Anti) συνεχίζουν την επέλασή τους στα σαλόνια. Δίχως βάθος ή έμπνευση, θα το βλέπω στις λίστες διάφορων στο τέλος της χρονιάς και θα αισθάνομαι σαν πράσινος μπαμπουίνος από το διάστημα.
• Άρτιο και παραδοσιακό progressive metal από το Ισραήλ μάς φέρνουν οι Distorted Harmony με το τρίτο τους άλμπουμ A Way Out (self-release), ακροβατώντας ανάμεσα στον κλασικό ’90s Theater-ικό και τον ’00s djent ήχο με αξιοπρεπέστατα αποτελέσματα.
• Τρομερά παράξενη περίπτωση οι Jack ο’ the Clock, δεν μπορείς να αποφασίσεις αν ακούς folk/country ή prog rock. Το Repetitions of the Old City II (Self-Release) αποτελεί ένα δείγμα τρομερά χωμένου αμερικανικού underground, θα ανταμείψει όσους απολαμβάνουν ακούσματα μοναδικά και μοναχικά.
• Το Salt (Prophecy Productions) των Khorada –μια τρομερή συνεργασία μελών των Agalloch και Giant Squid– ντύνεται σαν εκλεκτικό και βαρύ ατμοσφαιρικό metal, δεν στοχεύει όμως σε καμία ονειρική ψυχική αντανάκλαση. Μαζί του θα καταδυθείς σε ένα άβολο και άσχημο μέρος όπου η κάθαρση δεν είναι εγγυημένη. Εξαιρετικός και δύσκολος δίσκος.
• Οι Kontinuum δεν καταφέρνουν απλώς να πιάσουν λίγο από το συναίσθημα των παλιών Katatonia αλλά επιτυγχάνουν έναν τρομερά ισορροπημένο και ποιοτικό dark gothic rock δίσκο με το No Need to Reason (Season of Mist). Η έκπληξη φέτος έρχεται από την Ισλανδία – και άσε τους άλλους να μιλάνε για τους Tribulation.
• Το Minus (Karisma records) των Νορβηγών Krakow ξεκινά ως post metal έκρηξη για να αποκαλύψει σταδιακά έναν πλατύ ατμοσφαιρικό και σχεδόν progressive πλούτο. Άκρως ενδιαφέρον γκρουπ, που αξίζει να τσεκάρει και να παρακολουθήσει κανείς στενά.
• Ίσως η πρώτη φορά στην καριέρα της Lisa Gerard που και η ίδια δεν αισθάνεται πρωταγωνίστρια σε έναν δίσκο. Οι The Mystery Of The Bulgarian Voices είναι ένα ιδιαίτερο world/ethnic άκουσμα, οι Έλληνες μουσικόφιλοι όμως θα νιώσουν πολύ οικεία με τις πολυφωνικές πεντατονίες του BooCheeMish (Prophecy Productions).
• Μου είναι αδύνατο να διαβάσω κάπου τον όρο punk jazz και να μη δοκιμάσω. Σε αυτήν την περίπτωση, λέγοντας punk εννοούμε ότι η jazz των Worldservice Project είναι θορυβώδης, ξεσηκωτική και αναιδής και το Serve (RareNoise Records) θα μπορούσαν να το κυκλοφορήσουν μόνο σωστά τέκνα της Αγγλίας. Πιστεύω θα κάνουν κακό χαμό στο επερχόμενο Galway Jazz Festival, δεν τους χάνω με τίποτα!
• Είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι Yob είναι από τους πιο καταξιωμένους και αγνούς doom μάστορες σε αυτόν τον πλανήτη. Το Our Raw Heart (Relapse Records) είναι ένα ακόμα πολύτιμο ευαγγέλιο αυτού του τόσο ταλαιπωρημένου είδους. Μόνη μου ένσταση η ατελείωτή του διάρκεια, που δεν βοηθάει να πατήσεις το play περισσότερες φορές.

Few words for 12 albums that signify the end of this year’s summer.

• Achromata (Narshaada Records) by Russian act Aesthesys is one of those albums that can keep one’s hopes regarding post rock high. Warm, colourful and with the violin in a starring role, their cinematic style is a perfect match for the upcoming autumn.
• Several months may have passed since Akira Sakata & Chikamorachi with Masahiko Satoh released Proton Pump (Family Vineyard Records), still that is no excuse for you to miss the free jazz orgy of the year. For those unfamiliar, Sakata is a Japanese jazz legend and his sax is a super weapon!
• Daron Malakian returns with Scars of Broadway and he seems to be entirely out of date. Despite this sense of decadence though, this guy happens to be the best rock songwriter in the post-Cobain world. As a result, Dictator (Interscope) is a very likeable album from an otherwise kind of dislikable artist.
• Another case of a band that grew to be highly influential without being actually a great one, Deafheaven continue to parade in the first league with Ordinary corrupt human love (Anti). Without depth or inspiration, I will be seeing it in various end of the year lists and I will be feeling like a green baboon from outer space.
• Israel’s Distorted Harmony deliver well-built and executed progressive metal with their 3rd album A Way Out (Self Release), balancing between classic ’90s Theater-like and ’00s djent-oriented styles in a very sufficient way.
• A case of uncategorised obscurity, when you listen to Jack o’ the Clock it is unclear whether you listen to prog rock or folk/country. Repetitions of the Old City II (Self-Release) is another token of a well-hidden U.S underground that will ultimately reward the adventurous listener.
• Khorada’s Salt (Prophecy Productions) – a fantastic collaboration of Agalloch and Giant Squid former members – may be dressed as eclectic and ultra-heavy atmospheric metal but it doesn’t reflect any dreamy state. You will descend with it in a very uncomfortable and scary place where catharsis is not guaranteed. A hard to grasp but extraordinary album.
• Kontinuum doesn’t only achieve to capture that magic old Katatonia feeling but also succeeds in constructing a greatly balanced dark gothic rock album in No Need to Reason (Season of Mist). This year’s surprise comes from Iceland – and let others deal with Tribulation.
• Minus (Karisma Records) by Norwegians Krakow kicks off like a post metal explosion only to reveal gradually its wide, atmospheric and almost progressive character. An extremely interesting band that deserves to be checked out and to be closely monitored.
• This is probably the first time in Lisa Gerrard’s career that she is not the ultimate star of an album. The Mystery Of The Bulgarian Voices is a very special world/ethnic listen, Greek music lovers though will feel quite familiar with the pentatonic polyphonies of BooCheeMish (Prophecy Production)
• I find it impossible to resist to an album described as “punk jazz”. In this case “punk” symbolizes Worldservice Project’s jazz as noisy, rude and entertaining and Serve (RareNoise Records) could only have been released by genuine sons of England. I think they will be a blast in the upcoming Galway Jazz Festival, I won’t miss it for the world!
• Undoubtedly, Yob are among the most respected and true doom metal craftsmen of the planet and Our Raw Heart (Relapse Records) is another precious milestone for the genre. My only objection would be the album’s super long duration that doesn’t help pushing the Play button more often.

Antonis Kalamoutsos