Δεν έχω πάει σε πολλές συναυλίες στη ζωή μου ως τώρα. Σε ακόμα λιγότερες, έχω δει μουσικούς που παρακολουθώ χρόνια και των οποίων οι συνθέσεις έχουν την ικανότητα να μου θυμίζουν με χαρακτηριστική λεπτομέρεια συναισθήματα και γεγονότα που δεν πρόκειται να επαναληφθούν.

Εδώ και μήνες περίμενα καρτερικά τη μέρα που θα σας έγραφα για την εμφάνιση των Godspeed You! Black Emperor στην Αθήνα. Από όταν ανακοινώθηκε η συναυλία ένιωσα τη χαρά που βιώνεις όταν μια απροσδόκητα ευτυχής συγκυρία σε βρίσκει από το πουθενά. Έκλεισα αμέσως εισιτήρια, κράτησα τις εκτυπώσεις σε ένα χωριστό, δικό τους σημείο πάνω στο κομοδίνο μου και περίμενα.

Βρήκαμε θέσεις στον εξώστη, κοντά σε μια πολύχρωμη κονσόλα. Αρκετά μακριά από τη σκηνή ώστε να είμαστε αναπαυτικά, αρκετά κοντά ώστε να μη νιώθουμε τύψεις που απουσιάζαμε από την πρώτη γραμμή.

Μες το πρώτο μισάωρο της αναμονής ανιχνεύαμε τα πρόσωπα τριγύρω μας. Ντουζίνες ατόμων με τους οποίους ένιωθες έναν άτυπο δεσμό – συναντηθήκαμε όλοι εδώ, στον ίδιο τόπο και χρόνο για να αποκτήσουμε μια κοινή εμπειρία, να κοινωνήσουμε το ίδιο συναίσθημα. Τότε ήταν που ξεχύθηκε στον χώρο η πρώτη νότα του σετ του KHD (Kevin Dorial), ο οποίος προστατευμένος πίσω από τα synth του, μόλις μετά βίας ανασήκωσε το κεφάλι του μες στο επόμενο μισάωρο-σαραντάλεπτο για να μας αντικρίσει. Η νότα αυτή οδηγήθηκε σε μια υπνωτιστική λούπα, ικανή να μας κρατήσει σταθερά στις θέσεις μας, αλλά όχι αρκετή για να προκαλέσει πραγματικό ενδιαφέρον. Όσο διακριτικά ξεχύθηκε στον χώρο, άλλο τόσο διακριτικά έσβησε μονομιάς.

Η ατμόσφαιρα άλλαξε με την εμφάνιση της Sophie Trudeau στη σκηνή. Ξυπόλητη, πηγαινοφέρνοντας νωχελικά το δοξάρι του βιολιού της, σήμανε την έναρξη μιας απίστευτης μυσταγωγίας. Ήδη στις πρώτες νότες του “Hope Drone” κάθε ήχος του κοινού ερχόταν αντιμέτωπος με κοφτά «σσσς» – ένδειξη ότι είχαμε όλοι καταλάβει πως δεν υπάρχει χώρος για τίποτε άλλο παρά μόνο για αυτούς τους οκτώ (κι έπειτα εννέα με την εμφάνιση, στο σαξόφωνο, της Mette Rasmussen) ανθρώπους στη σκηνή. Χωρίς να έρχονται στην παραμικρή επαφή με εμάς, αγκάλιαζαν σχεδόν τα όργανά τους και πέρα από τις μικρές, αμήχανες κάπως παύσεις στις εναλλαγές των κομματιών, ουδέποτε μας έδωσαν την εντύπωση ότι μας αντιλαμβάνονται στον χώρο.

Εμείς, από την άλλη μεριά, ήμαστε εκστατικοί. Τα πόδια κινούνταν ρυθμικά στις εκρήξεις του “Mladic”, το οποίο διαδέχθηκε το πλέον πρόσφατο “Bosses Hang”, κλείνοντας έτσι έναν άτυπο κύκλο ρυθμικότητας με (προς έκπληξή μου) σχεδόν ανατολίτικα στοιχεία. Παρ’ όλα αυτά, η συναυλία δεν απέκτησε τόσο συγκινησιακές διαστάσεις, ώσπου να αντιληφθούμε ότι προς το τέλος της θα είχαμε την ευκαιρία να ακροβατήσουμε στον χώρο του “East Hastings” ακούγοντας το “The Sad Mafioso…” και για encore το πολυλατρεμένο “Moya”.

Δεν έχω κατασταλάξει ακόμα αν ήταν η ηδονοβλεπτική διάσταση που απέκτησε η εμπειρία αυτή ήδη από την αρχή της με τα μέλη των GY!BE να έχουν υψώσει ανάμεσά μας έναν νοητό γυάλινο τοίχο από τον οποίο μπορούσε να περάσει μόνο η μουσική τους ή το γεγονός ότι όλες οι συνθέσεις είχαν τροποποιηθεί ειδικά για λάιβ εμφανίσεις όπως αυτή με τόση μαεστρία και όρεξη που δεν ήσουν βέβαιος αν θα προτιμούσες να βυθιστείς στη μελαγχολία ή να ξεσηκωθείς από την πρωτόγνωρη αυτή μορφή που λάμβανε κάθε ένα από τα οκτώ κομμάτια που μας προσέφεραν.

Κλείνω αυτό το κείμενο ξέροντας ότι έχω περιγράψει πολύ λίγα και πως όσοι από εσάς ήσαστε κοντά μου εκείνο το δίωρο έχετε μυριάδες ακόμα λέξεις να προσθέσετε. Κι όμως, καμία απολογία δεν έχει τη θέση της εδώ. Είναι αυτή η απουσία λεκτικής ακρίβειας που συνηγορεί στο ότι η εμπειρία μας ήταν υπερβατική και ως εκ τούτου μπορεί να αναπαραχθεί μόνο μέσα από τα κανάλια της μνήμης μας.

HOPE.

Βικτώρια Λαμπροπούλου