Ξεκίνημα με μια σιωπή, όπως συμβαίνει σε όλα. Μόνο που αυτή διαρκεί λίγο παραπάνω από το αναμενόμενο. Κάτι σαν μια ανείπωτη εισαγωγή σε ένα ρυθμικό κομμάτι που δεν οδηγεί πουθενά παρά σε ένα ξώφαλτσο ξέφωτο. Το Color In The Zoo ανοίγει τις πύλες του διάπλατα, χωρίς να πιάνεις εξαρχής το νόημα. Αρχή στο χάος ή αναζήτηση της γοητείας του;

Το νέο άλμπουμ των Inwolves, του σχήματος της Karen Willems, η οποία διαθέτει πάντα πολύτιμους συμπορευτές δίπλα της, αποτελεί ένα όμορφο αίνιγμα. Αντί να σε βάλει να πλάσεις ποιητικές εικόνες για να το αναπαραστήσεις θυσιάζοντάς τες στον βωμό της μουσικοκριτικής, γίνεται το ίδιο ποίηση. Το υλικό μεταμορφώνεται σε κάτι απροσδιόριστο, το οποίο σε περιβάλλει σαν μια θερμή αγκαλιά. Χωρίς να το κοιτάς στα μάτια, νιώθεις την θαλπωρή του.

Υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι που συμβαίνει αυτό. Πρώτον, η γλώσσα που μιλά είναι σαν να προϋπήρχε από πάντα, χαμένη κάπου στο άχρονο άγνωστο. Οι ήχοι και οι ρυθμοί ακούγονται μυστηριακοί, τρυφεροί και ενίοτε χαλαρωτικοί, σαν πρωτόλειο ερωτικό σκίρτημα. Δεν ξοδεύονται στην περιγραφή ενός συγκεκριμένου συναισθήματος, αλλά διαγράφουν μια πορεία που εμπλουτίζεται σε εικόνες, όσο οι ακροάσεις πληθαίνουν. Η ακατανόητη γλώσσα των ποιητών σε ένα πλήρως κατανοητό περιβάλλον, αυτό των φυσικών ήχων.

Δεύτερον, η δομή των συνθέσεων δεν βασίζεται στην αποθέωση ξεχωριστών στιγμών εν είδει ανώριμων κορυφώσεων. Δεν το χρειάζονται αυτό εξάλλου, καθώς κινούνται πλέκοντας το δικό τους μυστήριο. Το νόημά τους κρύβεται στην ατμόσφαιρα που δημιουργούν και όχι στην περίτεχνή τους φύση. Την ίδια στιγμή, ό,τι φαντάζει απλό, βλ. το “Heen en Weer”, μπορεί να εισχωρήσει στον εγκέφαλο αφήνοντας για ώρες το στίγμα του, κάνοντάς σε να νιώθεις σαν πρωτάρης που η τύχη του χαμογέλασε μετά το τέλος ενός παιχνιδιού του οποίου τους κανόνες δεν πολυκατάλαβε.

Τι να καταλάβεις όμως όταν αυτό απουσιάζει; Καμία ομοιοκαταληξία, κανένας σταθερός παράγοντας δεν αλλοιώνει τη φύση αυτού του ιδιαίτερου άλμπουμ, ενώ αυτό δείχνει το πιο γλυκό χαμόγελο που διαθέτει στο In A Bar Under The Sea, τον Sun Ra και το Instrument. Κάθε παράταιρή του νότα κολλά στο μουσικό του σύμπαν και κάθε προαναφερθείσα (και όχι μόνο) επιρροή που κουβαλά κολλά σε μια άλλη και χάνεται. Το καινούριο είναι εδώ!

Μπάμπης Κολτράνης