Κανονικά ο Μη Τόπος υπονοεί ένα ουσιαστικά νεκρό μέρος. Τίποτα πραγματικά δεν συμβαίνει εκεί, καθώς οι ζωές κυλάνε χωρίς νόημα, πέρα αυτού της επιβίωσης. Η μέρα με το ανούσιο φως της σε τυφλώνει στα μάτια ώστε να μη δεις πόσο απότομα διολισθαίνει η νύχτα. Στο τέλος παρακολουθείς την κάθε στιγμή να αργοπεθαίνει στο βάθος χωρίς να περιμένεις κάτι.

 Εκεί ακριβώς είναι που εμφανίζεται κάτι από το μηδέν, που τελικά ποτέ δεν είναι εντελώς μηδέν. Γιατί τελικά ο Μη Τόπος εμπεριέχει τις αρνήσεις του προς αυτό. Μια γλώσσα λανθάνουσα υποβόσκει στα στενά του και μια απόφαση παραμονεύει. Αυτή είναι που θα ορίσει την αλλαγή και το προχώρημα προς τα εμπρός, προς ένα άγνωστο παντελώς άγνωστο.

 Ο δεύτερος ορχηστρικός δίσκος των Aidan Baker (Nadja, BBS κ.α.) και Karen Willems (Inwolves) κουβαλά τον χαρακτήρα της avant garde φιλοσοφίας, δηλαδή μιας εμπροσθοφυλακής που θέτει το μυαλό και τις αισθήσεις σε κίνηση. Αν περιμένετε κάτι το καθιερωμένο από το συγκεκριμένο ντουέτο πλανιέστε οικτρά. Όλα είναι σαν να μπαίνουν σε νέα ροή, χωρίς να ’ναι γνωστή από τα πριν η κατάληξη, όπως ακριβώς δίνει το σύνθημα η μουσική βροχή που ξεκινά τον δίσκο, η οποία ποτέ δεν ξεσπά σε μπόρα. Οι κινήσεις στην αρχή, εξάλλου, πρέπει να είναι μυστικές.

 Οι δύο μουσικοί συνθέτουν αυτοσχεδιαστικά ιδιαίτερους χρωματισμούς, που ισορροπούν επικίνδυνα ανάμεσα στο ολοκληρωτικό χάσιμο και την απλή, σχεδόν παιδική, μελωδικότητα. Ούτε χαλαρωτικό ούτε ταξιδιάρικο μπορεί να χαρακτηριστεί το Nonland, παρά μόνο αρκούντως πρωτοποριακό και εγκεφαλικό. Βασικά, είναι σαν οι ρόλοι των δύο μουσικών να περιπλέκονται συνειδητά και η κιθάρα σε πολλά σημεία να αναλαμβάνει το ρυθμικό μέρος, ενώ τα κρουστά ένα ιδιότυπο μελωδικό χτίσιμο της κάθε σύνθεσης.

 Η ελευθερία που χαρακτηρίζει τις κινήσεις τους είναι σχεδόν ευρηματική και με εξαίρεση το “Intro (Digging)”, που τραβά πολύ για intro, όλα τα κομμάτια έχουν κάτι το περίεργα όμορφο να αποτυπώσουν. Η ελευθερία, όμως, ειδικά σε συνθήκες διαβίωσης Μη Τόπου, θέλει και τόλμη. Το Nonland για αυτό τον λόγο διαθέτει μπόλικη από δαύτη.

Μπάμπης Κολτράνης

 “Nonland” is implied to be a dead place, dominated by meaningless lives and pure survival. A place where you are getting blinded by the empty light of the day, not to realise how quickly the night has fallen. Where you end up watching every moment die in the background without having any further expectations.

It is where you get the illusion that something appears out of the blue, which in reality in not just happening out of luck, as “Nonland” is not a great believer of it. An underlying language and a decision roam around the alleys of “Nonland” ready to initiate the change and the move towards a completely unknown direction.

The second album of Aidan Baker (Nadja, BBS etc) and Karren Willems (Inwolves) carries the character of the “avant garde” philosophy, a lead activating the mind and putting the senses into motion. You shouldn’t been expecting something simple by this duet. It seems like everything is getting into a new direction, not fully disclosed before the ending, mirrored in the music “rain” in the beginning of the album, which never turns into a storm. Nevertheless, all the moves should be mystical.

The two musicians compose, by improvising, unique colours dangerously balancing between the complete “getting lost” feeling and an almost childhood melody. This album cannot be characterised neither as relaxing nor as tripping, but only as innovative and mind challenging. It feels like the roles of these two musicians are deliberately mixed and that the guitar is responsible for the rhythmic parts, leaving to the drums an untypical way of building a melodical composition.

An innovative freedom characterises their movements and makes all of their songs to have something interesting to express. The only exception would be the “Intro (Digging)” which is a bit extensive. This kind of existing freedom of the album requires a nerve, which is something that “Nonland” definitely has plenty of.

Translation by Lena Katsifou