Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Κριτικές δεν ξέρω να γράφω, ούτε είμαι μουσικός για να μπορώ να κρίνω την αρτιότητα ενός μουσικού περφόρμανς. Μπορώ μόνο να μεταδώσω εικόνες και συναισθήματα, όσο τουλάχιστον το επιτρέπει το περιορισμένο μέσο της γραφής.

Οι Godspeed You! Black Emperor αφίχθησαν στο Γκέτεμποργκ την περασμένη Πέμπτη. Παρότι ήταν ένα λάιβ που περίμενα απ’ τη στιγμή που αγόρασα το εισιτήριο τρεις μήνες πριν, πήγα με μισή καρδιά. Η άλλη μισή ήταν απασχολημένη με άγχη, αυτο-αμφισβητήσεις, αυτο-μαστιγώματα, υπαρξιακές ανησυχίες, φόβους και όλα τα δεινά που ταλανίζουν τον μέσο άνθρωπο σε καπιταλιστικά περιβάλλοντα. Η μουσική εντάσσεται σ’ αυτά τα παραθυράκια που σ’ αφήνουν να δεις καλύτερες εκδοχές της πραγματικότητας, ως προβολές της υπό φαντασιακά πρίσματα ενεργοποιούμενα με τον κάθε ήχο. Διαφυγή; Ίσως. Μ’ αυτό το σκεπτικό και την ελπίδα σύρθηκα ως το Pustervik.

Μπαίνω στον χώρο και ψάχνω για ένα βολικό σημείο, μπίρα ανά χείρας, υπό τους ήχους ενός σαξόφωνου, μέσω του οποίου η Mette Rasmussen -το support δρώμενο της βραδιάς- επιδιδόταν σ’ ένα αυτοσχεδιαστικό session. Δεν θα προσπαθήσω καν να βρω ωραιότερες λέξεις ή ευφημισμούς ή ό,τι άλλο παρεμφερές. Ήταν απερίγραπτα ανυπόφορο. Μια άνευ νοήματος, ασυνάρτητη αλληλουχία ήχων, που ευτυχώς δεν κράτησε πολύ.

Αναμονή. Σιγά σιγά τα φώτα χαμηλώνουν και στη σκηνή ανεβαίνουν η Sophie Trudeau και o Thierry Amar, ξεκινώντας τις πρώτες νότες ακολουθούμενοι σταδιακά και από τα υπόλοιπα μέλη, με τελευταίους το αρχικό τρίο. Ένας ένας, άφηνε τον εαυτό του στα σκαλάκια της σκηνής κι ανέβαινε για να ενωθεί με το ηχητικό παζλ του “Hope Drone”. Τουλάχιστον έτσι το ’νιωθα εγώ ως θεατής.

Τα φιλμάκια του Karl Lemieux έντυσαν πολύ όμορφα τους ήχους της υπόλοιπης μπάντας, καθοδηγώντας ελαφρά τις κατά τ’ άλλα σκόρπιες σκέψεις που παρέλαυναν στο κεφάλι και αποδίδοντας ξεκάθαρα το πολιτικό στίγμα της μπάντας. “Bosses Hang”, “Anthem For No state”, “Fam/Famine”, “Undoing A Luciferian Towers”, όλο δηλαδή το Luciferian Towers, αποδόθηκαν με αφοσίωση, κάτι που κατάφερε να παραποιήσει τους χωρικούς συσχετισμούς του απτού περιβάλλοντος. Δεν ήμουν πια ανάμεσα σε μια θάλασσα θεατών, αλλά σ’ ένα πεδίο μουσικής, σκέψεων και συναισθημάτων που δεν δύναται να οριστεί και να περιοριστεί. Κι είναι πολύ όμορφο όταν συμβαίνει αυτό.

Η συνέχεια ήρθε απ’ το παρελθόν, απ’ το Slow Riot For New Zero Kanada του 1999, τα δύο κομμάτια του οποίου, “Moya” και “BBF3”, ήρθαν να απογειώσουν ό,τι έχτισε το Luciferian Towers. Το “String Loop Manufactured During Downpour” έκλεισε 2 ώρες που δεν κατάλαβα πότε πέρασαν, με την μπάντα να φεύγει όπως μπήκε: ένας ένας, όλοι επανερχόμενοι σιγά σιγά στην πραγματικότητα. Και μαζί μ’ αυτούς κι εμείς.

Συναυλίες σαν αυτή με κάνουν να καταλαβαίνω γιατί κάποια λάιβ πρέπει να βιώνονται σαν ατομικές εμπειρίες. Γιατί σε κάποια λάιβ δεν χρειάζεται να ’χεις παρέα. Οι GY!BE έχουν τη μαγική ικανότητα να σε φέρουν αντιμέτωπο με τον εαυτό σου και να σ’ αφήσουν μ’ ένα αίσθημα κάθαρσης και ηρεμίας.

Και κάποιες φορές είναι παραπάνω από αναγκαίο.

Phren