Four Tet – New Energy (text records)

 Κάθε μήνας που περνά αφήνει τον προηγούμενο μουδιασμένο και σχεδόν λησμονημένο. Ο Σεπτέμβρης φαντάζει αυτόν το μήνα σαν να συνέβη κάποτε στο μακρινό παρελθόν. Παρ’ όλ’ αυτά, παραμένει ο μήνας των νέων ξεκινημάτων, άρα παραμένει παρών. Δεν είναι τυχαίο που ο Four Tet κυκλοφόρησε το νέο του άλμπουμ αυτόν τον συγκεκριμένο μήνα και μάλιστα με τον τίτλο New Energy! Ακούγοντάς τον, νιώθεις αυτό το φως που γεμίζει τέτοια εποχή τη μνήμη με μια αύρα στιγμιαίας ευτυχίας. Σαν η όλη εμπειρία του πάνω στη σπουδή θερμής ηλεκτρονικής μουσικής να καταλήγει σε ηλιαχτίδες μελωδίας.

 Κι όμως τίποτα δεν υποδηλώνει εδώ μια νέα αρχή, καθώς τα βασικά συστατικά της μουσικής του παραμένουν αναλλοίωτα. Υπάρχει όμως μια νέα ενέργεια, χαλαρωτική θα έλεγα, η οποία μας αφήνει πανέμορφα ορχηστρικά καλούδια. Χωρίς να είναι παντελώς ανάλαφρα καταφέρνουν να χρωματίζουν τον χώρο με αόρατα χαμόγελα και ένα μυστήριο για το τι θα φέρει αυτός ο χειμώνας. Διόλου απίθανο τέτοια άλμπουμ να τον καθυστερήσουν κι άλλο.

Ben Frost – The Centre Cannot Hold (mute)

 Με κάποια ονόματα γνωρίζεις εξαρχής ότι όχι μόνο δεν θα ξεμπερδέψεις εύκολα με τις εκάστοτε νέες κυκλοφορίες τους, αλλά η συνέχεια θα είναι ακόμη πιο μυστηριώδης. Ένα απ’ αυτά είναι ο Ben Frost. Έπειτα από μια σειρά συνεργασιών μετά το A U R O R A, έρχεται με ένα άλμπουμ που αρχικά εκπλήσσει για τον τρόπο που το δημιούργησε. Πιο συγκεκριμένα, μετέβη στο γνωστό στούντιο του Steve Albini στο Σικάγο και ηχογράφησε σε αυτό ένα υλικό ελαφρώς από τα πριν προσχεδιασμένο.

 Ουσιαστικά χρησιμοποιεί το στούντιο ως ένα επιπλέον όργανο, και θυμίζει η όλη προσέγγιση του κάτι από live ροκ μπάντα. Ο σημαντικός αστερίσκος είναι ότι ο Albini δεν είναι ο παραγωγός που θα πάρει και θα μεταμορφώσει ή θα ανυψώσει το υλικό που θα έρθει στο στούντιό του, αλλά απλώς θα αναδείξει τον πραγματικό του πυρήνα. Ο κανόνας αυτός επιβεβαιώνεται κι εδώ, με τον Ben Frost να εγκλωβίζεται σε μια ελευθερία κινήσεων, η οποία δεν πάει όμως το υλικό του παραπέρα. Σε ορισμένα σημεία θυμίζει κάτι από τα παλιά του, το τέμπο ελάχιστα αλλάζει και κάπου ο δίσκος χωλαίνει χρονικά. Όχι σε βαθμό που θα μας κάνει να μιλήσουμε για κάτι μέτριο, αλλά ουσιαστικά είναι η πρώτη φορά που βγάζει κάτι το απλώς καλό.

Jay Glass Dubs/Guerilla Toss – Guerilla Toss VS Jay Glass Dubs (bokeh versions/DFA)

 Υπάρχει ένας κανόνας που μιλά για την υπεροχή των dub (δηλαδή remix) άλμπουμ ενάντια των πρωτότυπων όπου βασίστηκαν. Από παραδείγματα, μια ματιά σε δουλειές του Lee Perry και του King Tubby αρκεί. Ας μη μένουμε όμως στα κλασικά αυτά ονόματα, καθώς η μουσική προχωρά. Σίγουρα αυτό δεν αποτυπώνεται στο σχεδόν eighties άλμπουμ της Guerilla Toss που βγήκε το καλοκαίρι, αλλά βγαίνει στο νέο αυτό EP που επιμελήθηκε ο JGD.

 Αν έχετε κάποια επαφή με το υλικό του προαναφερθέντα, θα έχετε καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Περίπου βέβαια, μιας και εδώ αυτή η αναμόρφωση των τεσσάρων σουξεδάτων συνθέσεων βγάζει ένα περίεργο κράμα pop, dub και μυστηρίου. Το όλο υλικό διαθέτει τη δική του χορευτική πειθώ και όσο θυμίζει κάτι και από τα δύο συμβαλλόμενα μέρη, άλλο τόσο αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη και για τους δύο.

Μπάμπης Κολτράνης