Έχετε βαρεθεί τις κριτικές συναυλιών; Κι εγώ. Ένα μπαράζ εξόδων σε live και σε πάρτι εξαπολύεται κάθε που κλείνει μια βδομάδα και στη σπάνια περίπτωση που τελικά δεν καθόμαστε μέσα, έχουμε την αρρωστημένη απαίτηση να κάτσει να γράψει κάποια ψυχή λίγα λόγια για αυτό που πήγαμε και είδαμε. Είναι όπως συμβαίνει κατά την ακρόαση της θανατηφόρας ατάκας μετά το σεξ, “Σου άρεσε;”. Εσύ τι κατάλαβες, αλλού ήσουν; Μετά λοιπόν, μην αναρωτιόμαστε που αγχώνονται οι ερωτικοί μας σύντρ…, εεε, οι κριτικοί συναυλιών για το τι τελικά να γράψουν.

Ευτυχώς για καλή μας τύχη υπάρχουν και οι συναυλίες που ξεχωρίζουν, οπότε και κάνουν εύκολο το έργο της αποτύπωσης της εμπειρίας που άφησαν πίσω. Μια από αυτές ήταν του DM, όχι γιατί πρόκειται για ένα ανερχόμενο κι όχι απερχόμενο όνομα της dark σκηνής, ούτε γιατί στο μέρος της συναυλίας δεν πετύχαμε ένα κάρο γνωστ@ όπως συμβαίνει πάντα σε ανάλογες βραδιές στην Αθήνα, αλλά γιατί πραγματικά είχαν κάτι ξεχωριστό να πουν. Πριν ανοίξω το παραβάν και μπω στα ενδότερα της συναυλίας να ζητήσω ένα συγγνώμη που για πρώτη φορά χάνω το όνομα που προλογίζει μια συναυλιακή βραδιά. Η αναβολή της συναυλίας για μια μέρα, εξαιτίας ενός προβλήματος που παρουσιάστηκε στην πτήση τους από Ουκρανία, έκανε άνω-κάτω το κυριακάτικό μου πρόγραμμα και την ώρα που έπαιζε ο ημεδαπός Vercretti Technicolor, ήμουν στην εθνική οδό με τα φρένα σπασμένα, να γυρεύω τον έναν. Πάντως, τα σχόλια που άκουσα στην ανάπαυλα μεταξύ των δυο ονομάτων, ήταν θετικά.

Τώρα, αν δεν έχετε υπόψιν σας το ποιόν του DM, γεγονός διόλου απίθανο κρίνοντας και από την χαμηλή προσέλευση του κόσμου στην εν λόγω άχαστη Κυριακή, δεν έχετε παρά να διαβάσετε τη διθυραμβική κριτική μου στο φετινό του πόνημα. Βέβαια, στη σημερινή εποχή, άλλο η συναυλία κι άλλο το στούντιο που μπορεί να είναι κι ένα λάπτοπ στο σπίτι. Καλό είναι να μην κατακρίνουμε εκείνα τα ονόματα που αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο τις δύο αυτές καταστάσεις. Πόσο μάλλον όταν είναι σίγουρο από τα πριν ότι αποκλείεται να αναπαραχθεί αυτούσιος ο ήχος ενός δίσκου επί σκηνής, μιλώντας σαφώς και για το Demonstration του DM. Το ξέραμε όλο αυτό από τα πριν, όπως και το γεγονός ότι ο DM είναι δύο άτομα τελικά. Αυτό που ελαφρώς αγνοούσαμε ήταν η επιλογή τους να κινηθούν σε άλλο μήκος κύματος παίζοντας πιο… ύπουλα. Μέσα σε ένα πέπλο κοσμικού θορύβου εμφανίστηκαν βαμμένοι και μέσα στα μαύρα λες και πήγαιναν για ολονυχτία σε black metal εκκλησία. Εκεί που το intro πέρασε την διάρκεια του “κάτι περίεργο θα συμβεί, οπότε ας ξεκινήσει να δούμε τι είναι αυτό”, μπήκε το “Cold Souls” με μια περισσότερο ονειρική και λιγότερο ονειρεμένη διάθεση.

Μετά ακολούθησαν παλαιότερα τους κομμάτια, πάντα με ορχηστρικά ιντερλούδια θορύβου να παρεμβάλλονται ανάμεσα. Ουσιαστικά αυτά καθόρισαν και το κλίμα του πρώτου μισάωρου, όπου και καταλάβαμε πού θα κινηθεί η μπάντα. Κάπου μετά το μισάωρο έφτασαν τα σουξέ του Demonstration και εκεί η νύχτα έστρωσε τα βαμμένα κόκκινα χαλιά μπρος στα θολωμένα μυαλά μας. Ουσιαστικά η μπάντα δεν ήθελε να μας βάλει να χορέψουμε, αλλά να μας πάρει από το χεράκι για να μας βάλει να εισπνεύσουμε μια καλή δόση της αισθητικής της πρότασης. Προσωπικά, ένιωσα ότι το πέτυχαν απόλυτα σε αρκετές στιγμές του live, ασχέτως αν μια φωνή δίπλα μου αναφώνησε σε μια παύση της μπάντας “Βαρετούληδες, ε;”.

Το μόνο αρνητικό σημείο της συναυλίας, πέρα από τον υπέρ του δέοντος βρόμικο ήχο, ήταν η ωριαία διάρκεια της εμφάνισης τους. Μεσάνυχτα, χωρίς το “και κάτι”, οι DM αποσύρθηκαν πίσω στο διαστημόπλοιο που τους προσγείωσε, ενώ είχαν παίξει ουσιαστικά 8-9 τραγούδια. Παρόλ’ αυτά αυτή η ώρα ήταν χορταστική και φεύγοντας συνέβη το κλασικό να νιώθεις ότι επιστρέφεις στον καθημερινό ζόφο, χωρίς να ξέρεις πότε θα ξαναδείς μια τέτοιου επιπέδου μπάντα ζωντανά.

ΥΓ: ευχαριστούμε θερμά την Βασιλική Παναγοπούλου για την παραχώρηση των φωτογραφιών της από τη συναυλία.

Μπάμπης Κολτράνης