Το 2016 δεν ήταν μια καλή χρονιά στη μουσική κυρίως γιατί έλειψαν οι μεγάλοι δίσκοι που θα χαρακτηριζόντουσαν ως κλασσικοί από τις μελλοντικές γενιές. Επίσης πήξαμε γενικά στις άκυρες αναβιώσεις παντός είδους. Κάπου εδώ κάνει την εμφάνιση του ο Drab Majesty με το νέο του άλμπουμ και όλα ανατρέπονται! Η πρώτη μου απορία που μου γεννήθηκε ακούγοντας το στην αρχή ήταν από που μας εμφανίστηκε αυτή η ανεμοδαρμένη ψυχή. Η περίπτωση του θυμίζει λίγο αυτή του Cold Cave, καθώς και αυτός έχει ένα underground rock υπόβαθρο και έπειτα από μια ολική μεταμόρφωση οικειοποιείται μια ανδρόγυνη περσόνα με τη μουσική να παραπέμπει ξεκάθαρα στα σκοτεινά 1980s.

Η δεύτερη απορία μου η οποία ακόμη δεν έχει απαντηθεί είναι πάνω στο πώς αυτό το παλιομοδίτικο στυλ που παίζει ακούγεται τόσο φρέσκο και το νέο άλμπουμ του διαθέτει τόσο (πολύ) υψηλού επιπέδου γραφή! Ήδη από τα πρώτα σινγκλ του δίσκου φάνηκε ότι ο συγκεκριμένος έχει ανέβει επίπεδο από τα προηγούμενα του άλμπουμ, αλλά αυτό δεν είχε ξεκαθαριστεί εντελώς μέχρι να ακουστεί το “Dot In The Sky” που ανοίγει θριαμβευτικά το δίσκο και διαθέτει το ρεφρέν που δεν έχουν γράψει οι Depeche Mode τα τελευταία είκοσι χρόνια. Στη συνέχεια ακούγεται το “39 By Design” το οποίο απλά δεν γίνεται να βαρεθείς να το ακούς, καθώς διαθέτει μια εθιστική μελωδική γραμμή και ενδιαφέροντες στίχους πάνω στην υπόθεση της μαζικής αυτοκτονίας των 39 μελών της οργάνωσης Heaven’s Gate πριν χρόνια. Χωρίς ανάσα περνάμε στο “Not Just A Name” που θυμίζει The Cure και Cocteau Twins με ωραίο τρόπο και διαθέτει κι αυτό όπως όλα τα υπόλοιπα μια απογειωτική γέφυρα.

Για να μην περάσω στην υμνολογία όλων των συνθέσεων του δίσκου ας περιοριστώ στο λιτό απόφθεγμα… “και πάει λέγοντας”. Μα κάθε κομμάτι έχει το δικό του χαρακτήρα, νομίζεις ότι έχει γραφτεί στην καταραμένη δεκαετία, αλλά πριν γίνει ρετρό το σώζει μια υπερβολική δόση έμπνευσης που διέθετε ο δημιουργός του όταν έκανε την χάρη σε μας τους θνητ@ς και το ηχογραφούσε. Ας μη μιλήσω καν για το συναίσθημα που περιζώνει όλα τα κομμάτια και κάνει τα λεπτά που διαρκεί η ακρόαση να μικραίνουν και η επιθυμία του να στείλεις το άλμπουμ σε άτομα που δεν πρέπει, να μεγαλώνει επικίνδυνα.

Συνολικά έχουμε ένα άλμπουμ το οποίο διαθέτει μια μελωδικότητα που φέρνει στο νου ακόμη και σχήματα όπως την πιο παρεξηγημένη μπάντα του πλανήτη (τους Duran Duran εννοώ προφανώς) και ταυτόχρονα μια εσχατολογική και υπαρξιστική αύρα που προσφέρει μια μοβ ανταύγεια στο υλικό. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά έχουμε ως μπόνους τέσσερα ιντριγκαδόρικα remix από κάτι “τυχαίους” όπως ο Cold Cave, o Silent Servant και ο Drew McDowall!

 

Μπάμπης Κολτράνης