Έμπνευση: η ξαφνική γένεση μιας ιδέας στη συνείδηση χωρίς την παρεμβολή της θέλησης. Ένας απλός ορισμός κάπως γενικός, αλλά άμεσα κατανοητός όσον αφορά τη μουσική δημιουργία. Υπάρχουν αρκετές μπάντες για τις οποίες πέρα από τον εαυτό τους, το παραδέχεται κι άλλος κόσμος ότι το έργο τους είναι εμπνευσμένο και σίγουρα μια από αυτές είναι οι Slowdive. Τρία εξαίσια άλμπουμ, συν κάμποσο μπόνους υλικό το αποδεικνύουν, καθώς η απλότητα συναντά τις εξέχουσες λεπτομέρειες που κάνουν τη μουσική τους να ξεχειλίζει όνειρα, φως και σκοτάδι την ίδια στιγμή. Πριν 22 χρόνια έπαυσαν να λειτουργούν ως μπάντα, αλλά μετά από ένα σωρό δουλειές των μελών κατά μόνας, η μπάντα επέστρεψε συναυλιακά πριν λίγα χρόνια και πλέον και δισκογραφικά.

Όπως δεν αρκέστηκαν σε μια απλή επιστροφή στο παλκοσένικο μιας περίεργης shoegaze αναγέννησης, έτσι και ένας νέος δίσκος ως γεγονός δεν σημαίνει για αυτούς κάτι από μόνος του. Όλη η πρότερη πορεία τους αποδεικνύει ότι κριτήριο των κινήσεων τους ήταν η καλλιτεχνική έκφραση και όχι η εμπορική επιτυχία (βλ. το πειραματικό Pygmalion μετά το σουξεδιάρικο Souvlaki). Το αποτέλεσμα ήταν τα μουσικά μέσα να αδιαφορούν σε μεγάλο βαθμό για την ποιότητα του υλικού τους, αποθεώνοντας ταυτόχρονα κάθε λογής Charlatans και Inspiral Carpets! Το σήμερα, όμως, τους ανταμείβει με μια καθολική αποδοχή που απολαμβάνουν από τους πάντες, τηρώντας μια τυφλή δικαιοσύνη και μια ψυχρή εκδίκηση, μουσικά μιλώντας. Ως εκ τούτου, οι απαιτήσεις για το τέταρτο νέο τους άλμπουμ είναι δικαίως υψηλές.

Εκ πρώτης ακροάσεως, το ομώνυμο τους αυτό άλμπουμ ακούγεται σαν συνέχεια του Souvlaki, συν μια uptempo διάθεση που κληρονόμησαν από τις πρόσφατες ζωντανές εμφανίσεις τους. Η ραφινάτη αισθητική αντίληψη της μπάντας κάνει το υλικό να μην ακούγεται ξεπερασμένο, γεγονός σχεδόν πρωτόγνωρο για μπάντα της συγκεκριμένης γενιάς, ειδικά βρετανικής. Εκεί που ο δίσκος μού επιτρέπει να εξαντλήσω την έτσι κι αλλιώς ανεξάντλητη αυστηρότητά μου, είναι οι ίδιες οι συνθέσεις του. Καθώς οι Slowdive είναι μια μπάντα η οποία πέρα από αριστουργηματικούς δίσκους, έχει γράψει και αυτόνομα πάμπολλα αριστουργηματικά κομμάτια, ακόμη και ως b-sides, ψάχνοντας εδώ παρατηρείς μια έλλειψη ανάλογων στιγμών που να μπορούν να σε συντρίψουν συναισθηματικά. Εξαίρεση αποτελεί το “No Longer Making Time” το οποίο είναι σαν ένα καλά κρυμμένο μυστικό ή ένα παλιό ερωτικό γράμμα να εξαπολύθηκε στον αέρα μια ξαφνική και πάντα ακατάλληλη και τραυματική στιγμή.

Τα υπόλοιπα κομμάτια είναι καλογραμμένα, αλλά πουθενά δεν ξεφεύγουν από αυτό που θα περιμέναμε να ακούσουμε. Βέβαια, το φλερτ με πιο pop φόρμες ως ένα νέο στοιχείο της μπάντας ακούγοντας και τα δύο ως τώρα σινγκλ του δίσκου, κρίνεται ως πετυχημένο σε πρώτο χρόνο. Από την άλλη πλευρά όμως, σε σχέση με το Pygmalion που φαντάζει σαν να βγήκε… ακριβώς τόσα χρόνια πριν όπως στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει πουθενά μια διάθεση να τολμήσουν κάτι το καινοτόμο και ρηξικέλευθο.

Εν κατακλείδι, το επίπεδο της γραφής που διαθέτουν ακόμη, τους αναδεικνύει ως την ευχάριστη παραφωνία σε ένα μάτσο reunions που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια. Ήδη οπαδοί και μουσικά μίντια τους αποθεώνουν, μιας και τους έκαναν το χατίρι να βγάλουν έναν συγκροτημένο δίσκο. Αρκεί, όμως, αυτό σε μια χρονιά όπως αυτή που διανύουμε που έχει δώσει ως τώρα τόσα πολλά αξιόλογα άλμπουμ;

Μπάμπης Κολτράνης