Ζούμε αναμφίβολα στην εποχή της συμφόρησης και της σύγχυσης σε κοινωνικό και σε προσωπικό επίπεδο. Από την μια ένας θόρυβος μας ζώνει από παντού και από την άλλη κάθε τι που εκφέρουμε κάπου σκοντάφτει σε εμπόδια που οι ίδιοι αναπαράγουμε ως φαινομενικά δικά μας χαρακτηριστικά. Η τέχνη υποτίθεται θα έπρεπε να βγαίνει αλώβητη από όλα αυτά, αλλά εν τέλει κουβαλά κι αυτή τις δυστοκίες της εποχής απλώς καλύπτοντας τις με ένα σικ περίβλημα. Αυτό δείχνει το γεγονός ότι πλέον μόνο στο σινεμά μπορεί κάποι@ να μπει σε έναν φτιαχτό, αλλά αυτόνομο κόσμο χωρίς χαιρετούρες, φιοριτούρες, αναπάντητες κλήσεις και emoticons. Κι η μουσική; Εκεί έχουν εδώ και καιρό δυσκολέψει τα πράγματα καθώς η διασκέδαση μέχρι θανάτου τα έχει σαρώσει όλα και οι προσεκτικές ακροάσεις όλο και λιγοστεύουν σε έναν κόσμο που απορεί πώς βγαίνουν ακόμη δίσκοι με ολοκληρωμένη αισθητική πρόταση.

 Μια καλλιτεχνική απάντηση πάντως έχει ήδη δοθεί από σχήματα που ντύνουν μουσικά μια παμπάλαιη συνήθως ταινία, όχι για να φτιάξουν ένα ιδιόμορφο soundtrack, αλλά για να δημιουργήσουν ένα έργο που να διαθέτει την δική του αύρα, οριοθετώντας με νέο τρόπο και το εν λόγω κινηματογραφικό έργο και την ίδια τους τη μουσική ταυτότητα. Τελευταίο παράδειγμα συναντάμε στο νέο άλμπουμ των Ισλανδών Amiina. Πριν λίγα χρόνια είχαν γράψει υλικό πάνω στην αρχαία ταινία Fantômas και πλέον έφτασε η στιγμή να βγει ως αυτόνομος δίσκος προς τα έξω. Μπορεί να έχουν ήδη μια μεστή δισκογραφία πίσω τους ως ένα ορχηστρικό κουαρτέτο, καθώς και συνεργασίες με Sigur Ros και Ben Frost, αλλά το Fantômas βγάζει μια υπόγεια δύναμη που σίγουρα είναι αναπάντεχη εκ πρώτης ακροάσεως.

 Αυτή η δύναμη εκπορεύεται από την θαλπωρή των ήχων που παράγουν με τα φυσικά τους κυρίως όργανα, θυμίζοντας ελαφρά σε ορισμένες στιγμές ύστερους Esmerine ή και ακόμη τους Beirut από ένα άλλο πιο εμπνευσμένο σύμπαν. Τίποτα δεν αποκαλύπτεται με μιας, αλλά και τίποτα δεν κρύβεται πίσω από περισπούδαστες ατμόσφαιρες, μιας κ η απλότητα του δίσκου, καθώς και οι αριστουργηματικές λεπτομέρειες του τον μετατρέπουν σε ένα αφοπλιστικό άκουσμα. Κάθε σύνθεση δένει με την επόμενη, χωρίς κατ’ ανάγκη να της μοιάζει και στο τέλος ο δίσκος με την διακριτικότητα του σε ωθεί να τον ακούσεις ξανά, πιο προσεκτικά αυτή τη φορά.

 Ουσιαστικά έχουμε τα στοιχεία όχι μόνο ενός σπουδαίου άλμπουμ, αλλά κι ενός σπουδαίου φιλμ! Πιο συγκεκριμένα έχουμε εναλλαγές συναισθημάτων, αλλά και μια σαφής αισθητική σφραγίδα καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου. Επίσης κάθε σύνθεση ή ακόμη και μέρος της αποκαλύπτει αυτή τη σφραγίδα, αλλά και την αξία του όλο έργου. Μετά έχουμε μια ροή στο δίσκο που περιλαμβάνει εισαγωγή, μπάσιμο, ταχύτητα, νηνεμία και ένα ξεχωριστό φινάλε. Το τελευταίο μάλιστα διαθέτει τις πιο γοητευτικές συνθέσεις του δίσκου και επίσης στο τέλος εν είδει κορύφωσης έχουμε ένα άσμα το οποίο λόγω της ηλεκτρονικής του υφής που λείπει από το υπόλοιπο υλικό ξαφνιάζει ευχάριστα με την παραπομπή του ακόμη και σε μπάντες όπως οι Plaid!

 Τέλος το συγκεκριμένο άλμπουμ σε μπάζει το δικό του κόσμο, παραπέμπει σε σκηνές ασπρόμαυρου φιλμ όπου η φαντασία δίνει τον τόνο και πραγματικά, αν και οικείο ως άκουσμα, διαθέτει το στοιχείο της έκπληξης. Μιας έκπληξης που οφείλεται στο γεγονός ότι οι πολλαπλές ακροάσεις του όχι μόνο δεν το φθείρουν, αλλά χαλυβδώνουν τη μαγεία του.

 

 

Μπάμπης Κολτράνης