Λέγεται πως το δεύτερο είναι το δύσκολο album για μια μπάντα, καθώς για το ντεμπούτο της διαθέτει άπλετο χρόνο για να το προετοιμάσει, ενώ για την συνέχεια του πεπερασμένο. Αν μάλιστα τα άστρα βοηθήσουν να υπάρχει και τρίτος δίσκος, αυτός και αν φαντάζει πανδύσκολος, καθώς η πίεση από παντού, εντός και εκτός της καθιερωμένης κατά μια έννοια μπάντας, μεγεθύνεται με γεωμετρικό ρυθμό. Τι όμως μπορεί να ειπωθεί, άραγε, για τον δέκατο ετούτο (ζωή να ‘χουνε) δίσκο των Plaid; Πλέον η ήρεμη δύναμη της Warp και γενικότερα της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής, δεν φαίνεται να πτοείται με τίποτα, και χωρίς ποτέ να απογοητεύει με τις υψηλής αισθητικής δουλειές της, κρατά την τελευταία της λέξη για το άγνωστο μέλλον.

Συμβαίνει λοιπόν το εξής γεγονός με το Reachy Prints. Οι φίλ@ της μπάντας καθώς τον έχουν ακούσει, ήδη τον αποθεώνουν, ενώ αυτ@ που αγνοούν ακόμη την ύπαρξη αυτής της μπάντας, μιας και η χαμηλών τόνων προβολή της δεν τους γέμισε ποτέ το μάτι, θα εκπλαγούν σίγουρα με την μουσική αρτιότητα που θα συναντήσουν εδώ. Κάθε κομμάτι διαθέτει μια κρυστάλλινη μελωδικότητα, και η πολυπόθητη συνοχή για ένα album που δεν θέλει να είναι απλώς μια συλλογή ωραίων κομματιών, επιτυγχάνεται με χαρακτηριστική άνεση. Ας μην ξεχνάμε πως η μπάντα που φτιάχτηκε το μακρινό 1989, επηρεάζοντας από τότε σχήματα όπως οι Orbital, διαθέτει την εμπειρία, αλλά και την αγωνία να βγάζει συνέχεια διαφορετικούς άσσους από το μανίκι της (βλ. διάθεση πειραματισμού στον ήχο, εναλλαγή χαρούμενων με σκοτεινών μοτίβων).

Όπως πάντα, η πρωτοποριακότητα στην περίπτωση τους τίθεται στην χάραξη ευανάγνωστων μελωδιών που καταφέρνουν να μην ακούγονται ούτε γλυκανάλατες, ούτε ακαδημαϊκές που πάνε να πλασάρουν κάποιο νέο τεχνολογικό gadget. Χωρίς βέβαια να ακούμε κάτι πραγματικά καινούργιο από τους Plaid, εντούτοις τίποτα εδώ μέσα δεν θυμίζει στο ελάχιστο κάτι από τις προηγούμενες δουλειές τους. Ίσως το μόνο ψεγάδι του δίσκου να είναι το λίγο ξεπερασμένο εξώφυλλο του, καθώς και η σχετικά μικρή διάρκεια του (40 λεπτά). Αυτό φαίνεται στο ελαφρώς απότομο κλείσιμο με το “Liverpool St”, που θυμίζει ορχήστρα που παίζει την μελωδία της ευτυχίας στο πάρτι του επόμενου Millenium (αν, τελοσπάντων, υπάρξει τέτοιο).

Στις περιπτώσεις σπουδαίων συγκροτημάτων όπως οι Plaid, λέγεται ορθώς πως αποτελούν την ιδανική ευκαιρία για να γνωρίσεις το είδος που πρεσβεύουν. Πραγματικά, καμία άλλη μπάντα που παίζει ηλεκτρονική μουσική με την όσο πιο ευρεία έννοια μπορούμε να φανταστούμε, δεν έχει καταφέρει στην τρίτη δεκαετία της ενεργούς παρουσίας της να βγάλει έναν τόσο ολοκληρωμένο δίσκο, που όσο του λείπει το απροσδόκητο στην ροή του, τόσο διαθέτει σε πλούσιο βαθμό όλα τα υπόλοιπα στοιχεία που κάνουν ένα άκουσμα μέχρι και αναγκαίο κατά την διάρκεια κάθε ερχόμενης μέρας.

Μπάμπης Κολτράνης