Ευχάριστη η επιστροφή του Bob Mould με το νέο άλμπουμ του, το οποίο φέρει το όνομα Patch The Sky. Είναι το τρίτο μέρος σε μια ανεπίσημη τριλογία που ξεκίνησε το 2012 με το Silver Age και συνεχίστηκε το 2014 με το Beauty & Ruin. Μια δουλειά που βγάζει μεγαλύτερη θλίψη απ’ότι χαρά, για ένα μουσικό που έχει ενσωματώσει στον ήχο του σχισμές ανάμεσα σε κάτι φωτεινό και κάτι ζοφερό.

Το Patch the sky είναι μάλλον από τα πιο “σκοτεινά” άλμπουμ του Mould, αλλά σίγουρα και το πιο “πιασάρικο”. Μια αδιαμφισβήτητη ηχητική πληθωρικότητα λάμπει εκεί μέσα. Είναι στην ουσία, οι μάχες ενός σκοτεινού άνδρα που γεννήθηκε σε ένα φωτεινό κόσμο, ένα μέρος όπου οι αράχνες του παρελθόντος φαίνεται να εμποδίζουν συνεχώς το πέρασμα του στα φιλόξενα μελλοντικά χέρια.

Με εναρκτήριο κομμάτι το “Voices In My Head” φαίνεται η πλήρη επίγνωση της αντίθεσης, κιθάρες με ένα λυρικό τόνο αντίθετα με τη μουσική. Ένας ασφυκτικός κλοιός αγκαλιά με κάθε στίχο. Συνεχίζοντας με το “The End Of Things” -που εύκολα μπορούμε να το ορίσουμε ως θέμα του άλμπουμ- συγκρίνει ένα πάρτι γενεθλίων με μια πράξη σταδιακής αποσύνθεσης. Ξεκάθαρη και εκδηλωτική η θλίψη στην περίπτωση του “Hold On” όπως και στο “Losing Sleep” υιοθετώντας ελαφρώς έναν πιο χαλαρό ήχο.

Φτάνει η στιγμή κάπου στα τελευταία κομμάτια του άλμπουμ, που ο Mould αγγίζει θέματα απώλειας, με το “Daddy’s Favorite” το οποίο συνδέεται με τον θάνατο του πατέρα του. Στο διάστημα μεταξύ του “Beauty & Ruin” και του “Patch The sky” έχασε επίσης την μητέρα του, μια θλιβερή πραγματικότητα που σίγουρα του πρόσφερε άφθονη τροφή για κάθε στοχασμό. “I try to be happy every day, but my black heart, it burns” τραγουδάει στο τελευταίο κομμάτι “Monument”. Είναι δύσκολο να μην τον πιστέψουμε.

Σε αυτό το τελευταίο κεφάλαιο της καριέρας του, o Mould έχει μετατρέψει τη μουσική του σε έναν προσωπικό αντικατοπτρισμό, σε έναν κενό καμβά, στον οποίο ο ίδιος ρίχνει επιδέξια τις πέτρες του εκφράζοντας κάθε λύπη και κάθε επιθυμία του.

Kat