Ekin Fil – Being Near (Helen Scarsdale Agency)

Ένας νέος δίσκος έρχεται κοντά μας αυτές τις μέρες, από την Τουρκία. Η μουσικός Ekin Üzeltüzenci, γνωστή και ως Ekin Fil, είναι η δημιουργός του Being Near που κυκλοφορεί σε μόλις 400 αντίτυπα.

Κάθε κομμάτι της είναι μια θαμπή γροθιά που σε πλησιάζει και σε διαπερνά σαν ένα φάντασμα, αντηχεί αργά ενώ παράγει έναν κλιμακωτό ρυθμό που συντονίζεται με τους παλμούς σου. Η απόκοσμη ατμόσφαιρα που δημιουργεί η φωνή της Ekin Fil – η οποία μας φέρνει κατευθείαν στο μυαλό αγαπημένες φωνές όπως της Liz Harris και της Julianna Barwick – καταφέρνει να κρατήσει τον ακροατή σε ένα βαθύ όνειρο. Ένα παράξενο όνειρο που φτάνει σχεδόν απρόσκλητο και κάθεται στα πρόθυρα της νύχτας, πάντα με τις ίδιες μεταξένιες σκιές.

Being near… το νιώθεις σε όλα εντός σου. Μια χροιά σε μια ευρύχωρη σκοτεινή και κάπως σπηλαιώδη αντήχηση επεκτείνεται γλιστρώντας αργά γύρω από τη μουσική η οποία είναι μια απαλή κάθαρση για κάθε ονειροπόλο. Οκτώ κομμάτια, το κάθε ένα από αυτά είναι ένας διαφορετικός περίπατος σε διαφορετική κατεύθυνση, σε διαφορετική διάσταση. Η “απόσταση” της φωνής σε κάνει να αμφισβητείς την ύπαρξή της, όμως είναι εκεί και θα την συναντάς όλο και περισσότερο, όσο προχωράς. Κάποιος συχνός παλμός σε καθοδηγεί μέσα σε αυτό το ομιχλώδες περιβάλλον που έχεις μπλεχτεί χωρίς καν να το καταλάβεις.

Μια παθιασμένη επιθυμία περιβάλλει τη μουσική. Αρωματικοί ήχοι που φτάνουν σαν επιστολή αγάπης προς τον ακροατή. Ζεστοί ψίθυροι παλεύουν για διαφυγή μέσα στη νύχτα. Κάπως έτσι γραπώνεσαι σε αυτή την βαριά ατμόσφαιρα καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου και συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, τώρα το πόσο φορτωμένο θα είναι το δικό σου όνειρο, μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ!

Kat

New Rome – Nowhere (room40)

Το εξώφυλλο απεικονίζει υπολείμματα σύννεφων. Ο τίτλος αναφέρεται στο πουθενά και η μουσική σε πάει κατά κει. Πρόκειται για τη νέα δουλειά του Πολωνού Tomasz Bednarczyck με το καλλιτεχνικό όνομα New Rome. Δέκα συνθέσεις οι οποίες φέρουν τη σφραγίδα της ηλεκτρονικής μουσικής όταν αυτή ερωτοτροπεί με την ambient δημιουργώντας κάψουλες βελούδινης αίσθησης. Ακούγοντας τες θαρρείς ότι ισορροπούν ανάμεσα σε ένα μινιμαλισμό και μια πληρότητα φωτός, χωρίς να φτάνουν σε μια καθορισμένη από τα πριν ολοκλήρωση.

Καμία σύνθεση δεν ξεπερνά τη διάρκεια ενός σύντομου ονείρου και καμιά αίσθηση δεν ξεφεύγει από τη γλυκύτητα της πρωινής ανάμνησης των σκηνών του. Συνήθως η θύμηση τους διαρκεί ελάχιστα, αλλά όσο πιο πολύ κοντοστέκονται στην πύλη που οδηγεί στο προαύλιο της λήθης, τόσο πιο έντονα βοηθούν να σχηματιστεί το χαμόγελο μιας ακόμη ηλιόλουστης ημέρας.

Fennesz & Jim O’Rourke – It’s Hard For Me To Say I’m Sorry (editions mego)

Συνήθως δίσκοι συνεργασιών που φέρουν και τη σφραγίδα είτε του Fennesz, είτε του Jim O’Rourke διέπονται από τη λογική της ελευθερίας κινήσεων των εκάστοτε μουσικών, κοινώς του αυτοσχεδιασμού. Στο νέο αυτό άλμπουμ που είναι προϊόν προβών μεταξύ των δυο τους παραμένει αυτή η προαναφερόμενη κατευθυντήρια γραμμή, αλλά απλώς είναι σαν να κάθε κύμα να είναι στην εντέλεια εκφρασμένο και κάθε ήχος να βρίσκει αρμονικά τον δίδυμο του. Το όλο θέμα του δίσκου παραπέμπει σε μια βαθιά εξομολόγηση ερωτικής φύσεως, για αυτό και δεν εκπλήσσει η συναισθηματική υφή του υλικού.

Καθώς πρόκειται για δυο σημαντικές μορφές της σύγχρονης μουσικής, υπάρχει ένας αλληλοσεβασμός μεταξύ τους ο οποίος οδηγεί σε μια τέλεια ισορροπημένη έκφραση και των δυο ταυτοτήτων, της μεθυστικής φύσης του Christian και της αφαιρετικής του Jim. Μια ισορροπία η οποία οδηγεί σε ένα αισθαντικό χάσιμο και αυτό είναι το δείγμα ότι πρόκειται για ένα έργο υψηλής τέχνης.

Μπάμπης  Κολτράνης