Κάθε ντεμπούτο δύναται να κρύβει μια μαγεία ως προς την αθωότητα που κουβαλά. Τα πρώτα συνθετικά σκιρτήματα έρχονται να συμπτυχθούν σε μια ενιαία αισθητική πρόταση με την τελική αποδοχή τους να είναι εξ αρχής άγνωστο αν θα επιτευχθεί. Μια ιδέα της μουσικής των Gioumourtzina είχαμε πάρει πριν λίγο καιρό με ορισμένα κομμάτια τους που βρισκόντουσαν στο Διαδίκτυο και την άνοιξη που πέρασε και δεν μας άγγιξε, βγήκε το γεμάτο από κάθε άποψη πρώτο τους άλμπουμ.

Αν αναλογιστούμε ότι οι συγκεκριμένοι Θεσσαλονικείς τρέφουν μια αδυναμία στη σύγχρονη ηλεκτρονική σκηνή και στην ατόφια μελωδικότητα των 1980’s, τότε θα έχουμε τη γενική εικόνα του Blakk Metall. Ακούγοντας το προσεκτικά φαίνεται ότι η δυνατή παραγωγή κάνει το υλικό να ξεφεύγει από το αντίστοιχο σύγχρονων σχημάτων που θα μπορούσαμε να πούμε ότι ελαφρώς θυμίζουν οι Gioumourtzina (βλ. Tycho και Com Truise).

Ειδικά στο πρώτο μισό του δίσκου ανοίγονται όλα τα κρυφά χαρτιά και εμφανίζονται οι χάρες του δίσκου με μια σειρά singles-σουξέ ενός φανταστικού, με τη διπλή έννοια, κόσμου. Μεστή ρυθμολογία, καθαρές μελωδικές γραμμές που δουλεύουν υπογείως και μια χορευτική αύρα συνθέτουν ένα αποτέλεσμα το οποίο στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου μπορεί να χαρακτηριστεί ως και θριαμβευτικό.

 Αν υπάρχουν ενστάσεις, αυτές αφορούν το χιουμοριστικό concept τίτλου και εξωφύλλου, το οποίο θεωρώ πως δεν συνάδει με τη “σοβαρότητα” του υλικού και τη χρήση των συγκεκριμένων φωνητικών παλαιού τύπου που χρησιμοποιούνται στο “Chrysostomou Smyrnis” και αμβλύνουν την κορύφωση της σύνθεσης στο τέλος.

 Εν είδει τώρα κλεισίματος, μιας και δεν υπάρχει ηρεμία στο tempo ούτε καν στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου, έχουμε μια εξτρά συλλογή με remix σε πέντε συνθέσεις του δίσκου από ημεδαπούς παραγωγούς της ίδιας μουσικής συνομοταξίας. Υπάρχουν διαφοροποιήσεις στο πώς αλλάζουν το πρωτόλειο υλικό οι πέντε αυτοί μουσικοί και σίγουρα προσφέρονται νέες ενδιαφέρουσες αναγνώσεις πάνω στο μεστό υλικό των Gioumourtzina. Σαν τελική αίσθηση, όμως, λείπει κάτι το εξαιρετικά τολμηρό για να συναγωνιστεί αυτό το EP το άλμπουμ χάρις στο οποίο γεννήθηκε ως ιδέα.

Μπάμπης Κολτράνης