Saenïnvey – The Path (eilean)

Μια ομίχλη πάντα χωρίζει το ορατό από το αόρατο, τη φαντασία από την πραγματικότητα, το πνεύμα από την ύλη. Όσο καθηλώνει τις αισθήσεις τόσο δίνει μια αίσθηση ότι όλα είναι δυνατά. Εδώ ο συμβολισμός στο εξώφυλλο του ντεμπούτου του Yves-Gaël Jacak αναφέρεται στη θολή απόσταση μεταξύ καθαρού ήχου και άγνωστου θορύβου, συγκεκριμένου πόλου και αφηρημένης σκέψης, ακόμη και μεταξύ των δυο χωρών, Γαλλίας και Βιετνάμ, στις οποίες διαμένει ο δημιουργός. Υπάρχει μια συνεχής απορία από ποιά όργανα, τα οποία ο ίδιος έχει συναρμολογήσει, βγαίνουν αυτοί οι εσωτερικοί ήχοι. Στο τέλος αφήνουν μια τέτοιας υφής ένταση με τη συνοδεία ήχων μιας στιγματισμένης βροχής, όπου κάθε απορία και τελικά κάθε απόσταση παραμερίζεται μένοντας ασκιαγράφητη. Η γοητεία είναι στο ερώτημα, όχι στις σίγουρες απαντήσεις.

 

 

Dag Rosenqvist – The Elephant (Dronarivm)

Υπάρχει η μελαγχολία στη μουσική που φαίνεται με γυμνό μάτι και αυτή που σε αφήνει στο τέλος γυμνό χωρίς να το περιμένεις. Ο Δανός Dag Rosenqvist στο νέο του δίσκο διαλέγει να ταχθεί αναφανδόν στη δεύτερη προαναφερθείσα κατηγορία. Καταρχάς παίζει σε τέτοιο βαθμό με την αυξομείωση των εντάσεων που ανά στιγμές σε πιάνει ένα συναισθηματικό σύγκρυο. Φανταστείτε πώς είναι να ακούς ορισμένα μέρη κομματιών όπου υπάρχει σχεδόν απόλυτη σιωπή και άλλα όπου το ηχητικό σύστημα είναι έτοιμο να εκραγεί. Κοινή γραμμή βεβαίως όλων αυτών είναι οι σκοτεινές μελωδίες οι οποίες διαπερνούν όλο το υλικό του δίσκου. Αυτές είτε αναδύονται στην επιφάνεια σαν γιγάντιο θαλάσσιο θηλαστικό , είτε κρύβονται κάπου μυστικά πριν εξαπολύσουν την επίθεση τους. Επειδή όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν ambient δίσκο, οι μελωδίες τείνουν να παίρνουν μια ύπουλη και επικίνδυνη ροπή και στο τέλος πραγματικά σου μένει ένα βάρος το οποίο δεν οφείλεται στη καθαυτή βαρύτητα των ήχων, αλλά στη βαριά ανάσα που αφήνουν οι πλούσιες συνθέσεις του.

 

 

Oren Ambarchi/Stefano Pilia/Massimo Pupillo – Aithein (karl records)

Μερικές φορές προσπαθούμε να βρούμε ένα κρυφό νόημα πίσω από ορχηστρικούς δίσκους με μεγάλα κομμάτια, ενώ τελικά έχουμε να κάνουμε απλώς με ευκαιριακές συνευρέσεις μουσικών που ψάχνουν κάτι νέο στη μουσική τους διαδρομή. Βέβαια δεν ξέρω αν έχει μείνει κάτι ανεξερεύνητο πρωτίστως από τον Oren Ambarchi και δευτερευόντως από τους Stefano Pilia, μπασίστα των Zu, και Massimo Pupillo συμπαίκτη μεταξύ άλλων του Mike Watt και Andrea Belfi. Το Aithein πέρα από το πλούσιο βιογραφικό των συντελεστών του όσον αφορά τις συμμετοχές σε δίσκους και σε πλήθος συνεργασιών, αξίζει ως αυτό που είναι. Πιο συγκεκριμένα έχουμε μια ζωντανή καταγραφή των δυνατοτήτων ενός τρίο το οποίο κινείται από τη μια με στρατηγική ακρίβεια και από την άλλη ψηλαφεί το άγνωστο ως προς το που θέλει να καταλήξει μουσικά. Αν το “Burn” στην πρώτη πλευρά είναι απλώς η κατάνυξη πριν το ξέσπασμα, το “Shine” αποτυπώνει μια μπάντα με επικίνδυνα ανοικτούς ορίζοντες. Το Aithein είναι από τους σπάνιους ζωντανά ηχογραφημένους δίσκους πειραματικής μουσικής που σε κάθε ακρόαση ανακαλύπτεις κάτι διαφορετικό και που σε κανένα σημείο δεν σε αφήνει αδιάφορ@.

 

 

Μπάμπης Κολτράνης