“That Space Between” – Χρειάζονται να περάσουν μόνο δυο περίπου λεπτά για να μπει το επιβλητικό και συνάμα μυστηριακό θέμα, αφήνοντας πίσω ένα πρώιμο ηλεκτρονικό κούρδισμα. Όλα προοιωνίζουν κάτι όχι ανάλαφρο και αναμφίβολα μουντό. Το πως κυλά η σύνθεση αυτή όμως δείχνει πως όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά. Κανένα σκοτάδι δεν κυριαρχεί στο φόντο και καμία ένταση δεν επιβάλλει την επιθετικότητα της. Το ένα τζαμάρισμα οδηγεί στο επόμενο, καθώς το trio των μουσικών, πέρα από τις ξεχωριστές πορείες του κάθε μέλους του, έχει δοκιμαστεί περίπου ως έχει, σε άλλα μουσικά projects.

“Temporal, Eponymous” – Δεν είναι όμως μόνο μουσική αυτό που εδώ δεχόμαστε, είναι η υπόσχεση και το ό,τι αφήνει πίσω της. Το artwork τραβά το βλέμμα συνεχώς πάνω το, ώστε να καταφέρουν οι αισθήσεις να το αφομοιώσουν. Απόλυτα ταιριαστό με αυτό που μεταφράζεται σε ήχους. Το δεύτερο άσμα του δίσκου ακολουθεί τα χνάρια του πρώτου, μόνο που θεριεύει γρηγορότερα, σε βαθμό που αν το παρατήσεις για μια στιγμή, επιστρέφοντας χάνεις το σημείο που χτιζόταν και πήρε αυτήν την γιγαντιαία μορφή ένα απλό post punk θέμα. Είναι νωρίς να γίνει αντιληπτό πώς αυτό το οργανωμένο χάος γοητεύει απόλυτα τον τολμηρό ταξιδιώτη που βαδίζει γεμάτος απορίες προς το κέντρο του.

“Circumastances Of Faith” – Αρκεί να πιστέψεις στην υπόγεια δύναμη που διαπερνά τα βλέμματα που ανταλλάσσουν οι Oren Ambarchi, Stephen O’Malley και Randal Dunn μέσα σε ένα περίεργα φωταγωγημένο στούντιο. Η ηρεμία της συγκεκριμένης σύνθεσης φαντάζει απειλητική. Εκεί που εκβάλλει όμως βρίσκονται μη αναμενόμενες εναλλαγές θεμάτων. Ο δίσκος αυτός δεν δείχνει να ακολουθεί μια συγκεκριμένη συντεταγμένη. Αυτό είναι και το κρυφό του όπλο.

“Sometimes” – Το τραγούδι-έκπληξη, με μια Γιαπωνέζα να ερμηνεύει απαλά στίχους της μητρικής της γλώσσας πάνω σε ένα χαλαρωτικό και αφαιρετικό ορχηστρικό υβρίδιο που θα ταίριαζε στους Tortoise, αν αυτοί έπαιζαν μόνο ξημερώματα. Με αυτό το κομμάτι φωτίζονται οι ανθρώπινες μορφές της εικαστικής πλευράς του album, οι οποίες αν και δέχονται την βουλιμία άγνωστης προέλευσης πλασμάτων, στέκουν πανηγυρικά, ακόμη εν ζωή.

“Ebony Pagoda” – Κλείσιμο γυρίζοντας στην άλλη πλευρά του εν κινήσει οπτικού πεδίου. Εκεί που δεν υπάρχει προφανή έξοδο διαφυγής ή ένα οποιοδήποτε φως. Η σύνθεση που φέρει την σφραγίδα του Stephen και των Sunn (((o, φέρνει στην επιφάνεια το σκοτάδι που άρρητα συνέδεε όλα τα προηγούμενα κομμάτια του δίσκου. Ο όρος drone ambient αποκτά επιτέλους το χρώμα μιας επικίνδυνης καταιγίδας που ξεσπά και είναι σαν να μην σκοπεύει να μας αφήσει ποτέ. Αμήν.

Μπάμπης Κολτράνης