Η έννοια της μελωδικότητας δύσκολα πλέον ορίζεται με σαφήνεια. Σφυρίζοντας ή σιγοτραγουδώντας την σε ιδιωτικούς ή μη χώρους, μέχρι αυτή να σφηνωθεί στον εγκέφαλο για παραπάνω χρόνο απ’ όσο διαρκεί, η αποστασή μεταξύ αυτών των δυο αυτών ορίων δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητη. Καθώς, λοιπόν, είμαστε στο τέλος της αποδόμησης των πάντων, μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως ακόμη κι αυτό που ακούγεται σαν κάτι το μελωδικό, έχει την δική του ευγλωττία. Πόσο μάλλον όταν ασχολούμαστε με την ηλεκτρονική μουσική, όπου όλα κρύβονται κάτω από ψυχρά – ντε και καλά – κουμπάκια και τετραγωνισμένες λογικές.

Fragile Balloon – Lamprophonies (numb capsule)

H πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του F B έχει ως βάση την μελωδικότητα των συνθέσεων της, δοσμένη όμως με την συγκαλυμμένη απλότητα ενός ποιήματος χαϊκού. Σχετικά σύντομα κομμάτια, που δεν ξεπερνάνε τα πέντε λεπτά διάρκειας, μπαίνουν σε μια συνδετική σειρά. Κυρίως uptempo ρυθμοί, με μια εξίσου ανεβαστική διάθεση, αναδεικνύονται πάνω σε ένα μυστήριο κλίμα που απλώνεται σαν δομική βάση αυτού του δίσκου. Πατώντας γερά στην παράδοση της Warp και της Rephlex, o δημιουργός από τον ελληνικό Βορρά πετυχαίνει με το να βάλει τις πιο ελκυστικές του συνθέσεις προς το τέλος των Λαμπροφωνιών, μεταβάλλοντας τες ως κάτι πέρα από τα καθιερωμένα ακούσματα που προσπερνάμε βιαστικά στο Διαδίκτυο. Ακόμη και στον πυρήνα κάθε σύνθεσης, η απάντηση έρχεται ακριβώς στο κλείσιμο της, έχοντας ολοκληρώσει στην πορεία της τα παιχνιδίσματα στους ήχους και το συνεπαγόμενο τριπάρισμα τους. Καθόλου αμελητέο το συγκεκριμένο κατόρθωμα.

Ekoplekz – Unfidelity (planet mu)

Από την άλλη πλευρά αυτού που μόλις παρουσιάστηκε ως μια παράδοση της ηλεκτρονικής-με το ζόρι χορευτικής μουσικής βρίσκεται το techno, αυτός ο διάολος που κάποτε μπορούσε να χωρέσει τα πάντα κάτω από την ευρύχωρη ομπρέλα του, καταλήγοντας να διασπαστεί σε άπειρα, ξεχωριστά, και μερικές φορές εχθρικά μεταξύ τους στρατόπεδα. Ο Ekoplekz από το Bristol είναι λες και προσπαθεί με τον νέο του δίσκο να συγκολλήσει ξανά όλα αυτά τα κομμάτια με μια ματιά προς την αρχέγονη παράδοση του πρώιμου industrial (βλ. Throbbing Gristle, Cabaret Voltaire). Πραγματικά, αυτό το σκοτάδι και ο ρυθμός που ενυπάρχουν σε κάθε σύνθεση του Unfidelity δεν αφήνουν και πολύ χώρο για μελωδικότητες, οπότε μένουν οι ατμόσφαιρες να δίνουν τον τόνο, είτε αυτός είναι υπόγειος, είτε όχι. Η επιτυχία όμως του δίσκου αυτού βρίσκεται στην πολυμορφία που εκπέμπει. Χωρίς να βολεύεται στην ευκολία κάποιου μουσικού είδους, χαράσσει την δικιά του εφευρετική εγκεφαλικότητα, που συνοδεύεται από μια ρετρό διάθεση, που την ίδια στιγμή χαρακτηρίζεται και ως φουτουριστική! Όσο περισσότερες ακροάσεις δίνουμε στο Unfidelity, τόσο φαντάζει ως μια από τις αποκαλύψεις της δισκογραφικής χρονιάς.

DMX Krew – Standing Stones (mystic quantum)

Για όσ@ς δεν το γνωρίζουν, το Ρόδον, αυτό το αθηναϊκό πάλαι ποτέ λίκνο ενός παρηκμασμένου πολιτισμού που, ως ειρωνεία της τύχης μετατράπηκε, μετά το οριστικό τέλος του, σε supermarket, έχει φιλοξενήσει και βραδιές ηλεκτρονικής μουσικής. Ένα ελαφρώς χειμωνιάτικο βράδυ κάπου στα τέλη των 90’s, ο Aphex Twin, τότε στα ντουζένια του, μας παρουσίασε την αφρόκρεμα του δισκογραφικού του label, της Rephlex. Εκεί, λοιπόν, είχε παίξει και ο DMX Krew, καθώς η πορεία της όλης εκδήλωσης ξεκίνησε με dj set του ίδιου του Aphex σε έναν κατάμεστο χώρο, και κατέληξε αργάμησι να χορεύουν κάτι λίγα τρελαμένα πάνω σε κάτι σαν χορευτική μουσική, με τα ποτά κερασμένα από τους djs! Αυτό το νοσταλγικό ταξίδι δίνει ακριβώς τον τόνο του νέου και αρκετά μαζεμένου δίσκου του DMX Krew. Ένα εκτός χρόνου δημιούργημα που χαρακτηρίζεται ως ήπια electro/idm, και που διαρκεί μόλις μισή ώρα. Ακόμη όμως και σε αυτήν την μικρή διάρκεια, περικλείει ιντριγκαδόρικα μουσικά κόλπα που περιέργως φλερτάρουν με τον μινιμαλισμό και την διεσταλμένη μελωδικότητα που προαναφέραμε. Ίσως κάτι παραπάνω από ένα ευχάριστο άκουσμα ενός είδους που, αν και έτεινε προς εξαφάνιση, παραμένει ζωντανό.

Μπάμπης Κολτράνης