Western Skies Motel – Settlers (lost tribe sound)

Οι μικρές εκπλήξεις που συνοδεύουν την πρώτη ακρόαση ενός δίσκου πάντα προσδίδουν μια παραπάνω ευχαρίστηση. Ο Western Skies Motel στο προηγούμενο πρόσφατο του άλμπουμ μας είχε παραδώσει ένα εξαίρετο καθαρόαιμο ambient υλικό, αλλά εδώ αλλάζει κατευθυντήρια γραμμή χωρίς να προδίδει το προσωπικό του στυλ. Σίγουρα βοηθά η παλαιάς κοπής americana υφή του artwork να μπούμε στο όλο κλίμα, μόνο που εδώ πέρα από τους ιδιαιτέρως χαμηλούς και ελαφρώς αυτοσχεδιαστικούς τόνους παρεισφρύουν αφαιρετικά στοιχεία που προσδίδουν μια ιδιαίτερη χροιά στο άλμπουμ.

Ενώ συνολικά υπάρχουν συνθετικές στιγμές που ξεχωρίζουν στο Settlers, ο δίσκος ακούγεται και ως μια μεγάλη σύνθεση αρπισμάτων, νοσταλγικών περασμάτων και λυρικών φωτοσυνθέσεων. Στο τέλος, σχεδόν διακρίνεις από τη θέα του παραθύρου σου τα ίχνη μιας γλυκιάς βροχής που πέρασε και αισθάνεσαι τη μυρωδιά του βρεγμένου εδάφους να σε μεταφέρει σε μια άλλη ξεχασμένη εποχή.

 

 

Qluster – Bureau B (bureau-b)

Μουσικές επαναλήψεις καθώς το κατακαλόκαιρο πλησιάζει ή μήπως θα μπουν αντί-sos θέματα στις εξετάσεις που πλησιάζουν απειλητικά; Μιλώντας για τους Qluster είναι αδύνατον να μην αναφερθείς στην ιστορία τους. Ουσιαστικά πρόκειται για την εξέλιξη του σχήματος που έφτιαξε ο Hans-Joachim Roedelius μαζί με τον Conrad Scnitzler και τον Dieter Moebius στο Βερολίνο με το όνομα Kluster το μακρινό 1969! Ως Cluster στη συνέχεια με τη φυγή του Conrad έβγαλαν κλασσικούς πλέον δίσκους πειραματικής-ηλεκτρονικής-πρωτοποριακής μουσικής στα 1970’s, συνεργαζόμενος μάλιστα σε ένα εξ’ αυτών με τον Brian Eno και πλέον τη δεκαετία που διανύουμε ο Hans-Joachim έχει μείνει να συνεργάζεται με τον Armin Netz και τον Onnen Bock παραδίδοντας μας φέτος το Echtzeit.

Στα Γερμανικά ο τίτλος σημαίνει “πραγματικός χρόνος” και όντως εδώ δεν έχουμε μια μουσική που φλερτάρει με τη νοσταλγία, αλλά ζει και αναπνέει στο τώρα. Υπάρχει μια τέτοια διαύγεια ήχων και συναισθημάτων η οποία παραπέμπει σε μια αθωότητα απογυμνωμένη από κάθε τι περιττό. Στις δέκα συνθέσεις του άλμπουμ κυριαρχούν μελωδικοί παλμοί, γραμμές που κινούνται νωχελικά προς διάφορες κατευθύνσεις και μια αίσθηση ονειρικής γαλήνης. Όσο κυλάνε οι ακροάσεις του δίσκου αυτού, τόσο φθίνουν οι λέξεις και οι περιγραφικές μανιέρες που θα ταίριαζαν στην περίπτωση του, οπότε ας μείνουμε εδώ, στην πηγή της αρχέτυπης έμπνευσης των δημιουργών του και στην ουσία της έννοιας του κάνω τέχνη.

 

 

Driftmachine – Colliding Contours (umor-rex)

Υπάρχει μια παράδοξη αντιστροφή στο πως έχει στηθεί ο συγκεκριμένος δίσκος των Βερολινέζων Driftmachine. Παρόλο που το ντουέτο καταθέτει εδώ τον πιο ρομποτικό του άλμπουμ, την ίδια στιγμή αναδεικνύεται ως ο πιο εύκολα αντιληπτός δίσκος τους από τις ανθρώπινες αισθήσεις που αφορούν μια ακρόαση. Προφανώς και εδώ οι μελωδίες απουσιάζουν όπως συνέβη και στις δυο προηγούμενες δουλειές τους, αλλά η όλη παραγωγή δίνει μια αίσθηση στιλπνότητας στις συνθέσεις. Οι ρυθμοί ερωτοτροπούν με το dub και την εγκεφαλική techno και οι εντάσεις σε ορισμένες στιγμές έρχονται στο προσκήνιο ενός ευχάριστα μυστήριου δίσκου. Αν η ηλεκτρονική μουσική είναι στο βασικό μενού των επιλογών σας, ειδικά η σύγχρονη, τότε το Colliding Contours συστήνεται ανεπιφύλακτα.

 

 

Μπάμπης Κολτράνης