Εδώ η ζωή είναι γεμάτη απογοητεύσεις, δεν θα είναι η μουσική; Η ιστορία έχει δείξει πως ανεξαρτήτως βεληνεκούς μιας μπάντας, η κριτική θα είναι αμείλικτη όταν θα παρατηρηθεί το ελάχιστο δισκογραφικό ατόπημα εκ μέρους της. Χαρακτηριστικά αναφέρω τους The Smiths που τα είχαν ακούσει για το τελευταίο τους δίσκο, τους Depeche Mode γιατί είχαν βάλει πολλές κιθάρες στο Song Of Faith & Devotion, τους The Cure γιατί έκαναν μια pop στροφή μετά το Pornography και πάει λέγοντας. Υπάρχει όμως μια και μόνο μπάντα γύρω από την οποία έχει χτιστεί μια ομερτά αρνητικής κριτικής από κριτικούς και οπαδούς. Αυτή είναι οι Radiohead!

Ένας από τους λόγους που συμβαίνει αυτό είναι γιατί συνδυάζουν στη μουσική τους την pop, δηλαδή απλές-μελωδικές συνθέσεις που θα τις ακούσεις και θα σου κολλήσουν στο μυαλό, την εκτελεστική αρτιότητα των μελών της και μια υψηλή πιστότητα στην όλη αισθητική τους. Δεν είναι δύσκολο λοιπόν να ψαρώσουν τον μέσο ακροατή σύγχρονης μουσικής, πόσο μάλλον όταν έχουν στο ενεργητικό τους τουλάχιστον μια τριάδα αριστουργηματικών δίσκων και μια πληθώρα τερατωδώς εμπνευσμένων συνθέσεων.

Ας έρθουμε όμως στο νέο τους άλμπουμ το οποίο για την ιστορία περιέχει αρκετά παλιά τους κομμάτια που για λόγους που γνωρίζει μόνο η μπάντα, ποτέ δεν συμπεριλήφθηκαν σε κάποιο προηγούμενο τους δίσκο. Μια κίνηση η οποία παραπέμπει στην προσπάθεια να βγάλουν ορισμένους άσσους από το μανίκι τους και η οποία τους έχει δικαιώσει παλαιότερα. Εδώ όμως σαν κάτι να αλλάζει και σίγουρα όχι προς το καλύτερο. Βασικά το Moon Shaped Pool είναι ο πιο υποτονικός δίσκος που έχουν βγάλει και θα έλεγα, ενώ τα κομμάτια έχουν περίπου μια κοινή συνισταμένη ηχητικά, δεν καταφέρνουν να αποτελέσουν ένα δεμένο σύνολο.

Πιο συγκεκριμένα έχουμε εδώ κατά κύριο λόγο βαρετές συνθέσεις, ακόμη πιο βαρετές εκτελέσεις, στις οποίες τα κενά καλύπτονται χωρίς επιτυχία από έγχορδα ή ηλεκτρονικούς ήχους. Βασικά δεν υπάρχει περίπτωση να μη θυμίσει το κάθε κομμάτι του δίσκου κάτι από τα παλιά τους άσματα, με τη μόνη διαφορά πως δεν υπάρχει κάτι που σου μένει στο τέλος και πως σε κάθε σημείο ξέρεις τι θα ακολουθήσει μετέπειτα. Θα μπορούσα να αναφέρω χαρακτηριστικές συνθέσεις όπου τα φώτα πέφτουν και αντί η απαλότητα των ήχων να σε βουτήξει στον κόσμο τους, φαίνονται να περνούν και να χάνονται στο βάθος μιας άγνωστης μετάφρασης. Ένας βασικός λόγος που συμβαίνει αυτό είναι η καίρια συμβολή του Thom Yorke στη συγγραφή αναμενόμενων μελωδικών γραμμών, άσφαιρων στίχων (“Broken Hearts Make It Rain… And True Love Waits In Haunted Attics…” κάτι λιγότερο κοινότυπο μήπως;) και στην ερμηνεία με αυτήν τη ναρκισσιστική φωνή που έχεις ακούσει πανομοιότυπη σε άπειρα κομμάτια. Οι Radiohead ήταν ξεκάθαρα μια μπάντα που στα απλά έβγαζε το κάτι παραπάνω (ποιο “Paranoid Android”; “Karma Police”, “How To Disappear Completely” κοκ), αλλά στο νέο της άλμπουμ εκεί είναι που ακούγεται κουρασμένη και αυτό καταλαμβάνει όλη τη διάρκεια του δίσκου, στον όποιο τελικά μόνο η εισαγωγή του Full Stop και το προτελευταίο κομμάτι με τον τεράστιο τίτλο ξεχωρίζουν από την σχεδόν μια ώρα που διαρκεί.

Μια κριτική που ακουγόταν μονίμως από τους ολιγάριθμους “προβληματικούς που δεν ακούνε την καλύτερη μπάντα του πλανήτη” και αφορούσε την επαγγελματική ψυχρότητα που βγάζουν στη μουσική τους, εδώ επιβεβαιώνεται πανηγυρικά. Από την άλλη το όνομα της μπάντας ήδη έχει κάνει πολύ κόσμο να αποθεώνει το Moon Shaped Pool. Βέβαια αν κατά λάθος αυτός ο κόσμος βάλει να παίξουν μπαλάντες από το Ok Computer ή το In Rainbows δίπλα στα νέα τους κομμάτια, μια αμηχανία σίγουρα θα τη νιώσει. Μακάρι κιόλας.

Μπάμπης Κολτράνης