Η ζωή των Kalpa ως μπάντα, μετράει περίπου τρία χρόνια. Μέσα σε αυτή τη περίοδο πέρα από τα tour και τις μεμονωμένες συναυλίες, κατάφεραν να παρουσιάσουν και δυο δουλειές. Διαφορετικές μεταξύ τους αλλά με την ίδια υπογραφή. Ο λόγος για το καινούργιο δίσκο ονόματι Dissociation.
Με την έντονη εισαγωγή του πρώτου κομματιού με τίτλο “Plunger” διακρίνουμε δύο πράγματα. Το πρώτο είναι η παρουσία φωνητικών, η οποία δίνει μια ένταση και μια μαυρίλα στο δίσκο. Το ανεβασμένο τέμπο του κομματιού σε συνδυασμό με τα φωνητικά θυμίζουν τις σκοτεινές ημέρες της προηγούμενης ζωής. Ίσως η σπειροειδής κατάδυση στην αποκόλληση του εαυτού από το κοινωνικό περίγυρο να ήταν προδιαγραμμένη. Το μαθηματικό μοντέλο δεν είναι κάτι άλλο παρά η γέννηση. Είναι ντετερμινιστικό. Το δεύτερο που διακρίνουμε είναι η νόρμα του όγκου. Tο βαρύ στοιχείο έρχεται και κάθεται σε σχέση με τον προκάτοχο του από την αρχή. Τα απόκοσμα βαριά φωνητικά και οι γρήγορες εναλλαγές στο τέμπο δίνουν μια εισαγωγή για αυτό που θα ακολουθήσει.
Χωρίς φανφάρες το “Subduction pt.1” αναλαμβάνει το ρόλο της μέσης της ιστορίας. Η έντονη γεύση από το προηγούμενο συνεχίζει αλλά η βάση έχει αλλάξει. Ο εαυτός έσπασε στα δύο και τα δυο κομμάτια μοιράστηκαν με βάση το μοντέλο που προαναφέρθηκε. Το πρώτο κράτησε την βίαιη κληρονομία της εισαγωγής και το δεύτερο εισέπραξε το μελωδικό τελείωμα του προηγούμενου. Η διακριτική συμφωνία που πραγματεύτηκε αντικατοπτρίζεται στον καθρέφτη. Ο όγκος του ήχου μετατρέπεται σε μελαγχολικό συναίσθημα στο “Subduction pt.2”, αλλά τα φωνητικά δεν αφήνουν το χέρι της μνήμης.
Και εκεί ίσως προκύπτει και ένα τρίτο (αόρατο) πρόσωπο στην εξίσωση. Αυτό που κουβαλάει τα βάρη των προηγούμενων και όπου σταδιακά αρχίζει και κατανοεί την ύπαρξη του. Ο πληθωρικός ρόλος των οργάνων θυμίζει κάτι σαν μπαρόκ στο post-κάτι είδος. Και δεν είναι μουσικός μανιερισμός. Ίσως είναι ένας διακριτικός φόρος τιμής στις μπάντες του είδους. Τα βαριά riff και η λυρική ατμόσφαιρα αναλαμβάνουν τον ρόλο του πρωταγωνιστή αλλά στο τέλος φαίνεται η αναγεννησιακή επιρροή του τρίτου προσώπου. Με την αυθαιρεσία που μας επιτρέπει τη σχετική υποκειμενικότητα του ακροατή απέναντι στο δημιουργό.
Το τέλος του δίσκου δείχνει τα αγχωτικά δόντια από την αρχή, με την Gaza-μανούρα να δίνει πάσα σε πιο sludge ήχο και πομπώδη μελωδίες. Ο στροβιλισμός δεν έχει σταματήσει και η μικρή διάρκεια του δίσκου δείχνει προς μια κατεύθυνση. Αυτό του απείρου και της επαναληψιμότητας. Άπειρο για τον αέναη κατάδυση του πρωταγωνιστή και επανάληψη για τα αυτιά μας. Η παραγωγή και η δημιουργικότητα της μπάντας για άλλη μια φορά είναι άψογη και σε συνδυασμό με την καλλιτεχνική αισθητική του δίσκου ακουμπάει την νοσταλγική χορδή της χρυσής post εποχής και ταυτόχρονα κλείνει το μάτι στο θεατή για αυτό που θα ακολουθήσει.
ichie
Against the silence 