Ας μη γελιόμαστε οι φαν του post rock/metal ήχου. Η ερώτηση που ίσως όλοι έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας (αλλά φοβόμαστε να την φέρουμε μπροστά) είναι αν η συγκεκριμένη μουσική έχει κορεσθεί. Βαρυσήμαντη δήλωση, αλλά παρακολουθώντας την σκηνή χρόνια τώρα, πολύ λίγες καινούργιες μπάντες ξεχωρίζουν πλέον.

Μια από αυτές είναι και οι Kalpa. Με την πρώτη δισκογραφική δουλειά τους με τίτλο Sequences* θυμίζουν μπάντες της εποχής 2005-2006 αλλά έχουν μια δόση μοντερνισμού και μια πρέζα από το δικό τους αλάτι. Ο κρυστάλλινος στουντιακός ήχος έρχεται σε αντίθεση με τα live τους, όπου τα κιθαρόμπασα σε γονατίζουν. Χωρίς μεγάλες εισαγωγές και φανφάρες μπαίνουν κατευθείαν στη κρύα θάλασσα με το κομμάτι “A Hidden Ocean”.  Έτσι απλά μας δίνουν το χέρι να κάνουμε την βουτιά. Το νερό είναι κάτι που έχουμε ξαναδεί, αλλά  είναι ωραία βουλιάζοντας να ακούς κάτι γνώριμο. Μελωδίες χαρακτηριστικές και κοντινές προς το αυτί σου αλλά παραδόξως πρωτόγνωρες.  Ο άνεμος της δημιουργικότητας πνέει προς την σωστή κατεύθυνση. Νοτιάς και βοριάς παντρεύονται και βγάζουν το δεύτερο κομμάτι (“Waves Will Rise Over Babylon”). Κύματα σηκώνονται πάνω από την Βαβυλώνα όπως αναφέρει το κομμάτι και μαζί μ’ αυτά σηκώνεται και η τρίχα. Ζοφερές μελωδίες και παραμορφωμένα riffs ανακατεύονται με τη πραγματικότητα δίνοντας μια εικόνα ταραγμένης θάλασσας από όπου λείπει το κάδρο για να οριοθετήσει τον πίνακα. Εκεί που βλέπεις την καταιγίδα να έρχεται ακούς και το κομμάτι ”A Perfect Storm”.  Βαριά κρουστά και όμορφα παραμορφωμένες κιθάρες συνθέτουν το τοπίο. Επαναλαμβανόμενες μελωδίες όπως επαναλαμβανόμενες σκέψεις. Και να, πετάγεται και το διαφορετικό. Το “False Transmissions” γρήγορο και αγχωτικό σε ξυπνάει από την προηγούμενη εικόνα. Σε προδιαθέτει για το επόμενο μέρος του δίσκου.

Το backbone του δίσκου διακρίνεται σε όλη την διάρκεια αλλά κάπου εκεί στο “Slow Arrivals” κάτι αλλάζει. Βαδίζεις προς το λεγόμενο event horizon. Όπου ο χρόνος και το φως παγιδεύονται. Και παρακολουθείς την αλλοίωση της βαρύτητας όπου τα συναισθήματα μπερδεύονται και αλλάζουν με μια μη γραμμικότητα στην όψη του φαινομένου. Κοιτώντας το, θεωρείς ότι είναι αέναο αλλά βλέπεις το τέλος του. Τα δυο τελευταία κομμάτια του δίσκου (“On Time” – “Off Time”) έρχονται να ντύσουν αυτήν την εικόνα με ένα μουσικό υπόβαθρο. Το soundscape στοιχείο είναι έντονο στην αρχή των κομματιών αλλά οι θορυβώδεις κιθάρες και οι ορμητικές αρμονίες που ακολουθούν το βάζουν στην θέση του. Το συμπαντικό ταξίδι φτάνει στο τέλος του. Παίρνεις την πετσέτα σου και αρχίζεις το ταξίδι του γυρισμού. Η Ιθάκη σε περιμένει αλλά ξέρεις μέσα σου ότι θα γυρίσεις διαφορετικός. Και εκεί που κοντοζυγώνει η ώρα που θα πατήσεις το πόδι σου πίσω στη μητέρα-γη , ακούς τα τελευταία riffs του δίσκου και γυρνάς το πλοίο πίσω…

Θέλοντας να καταλήξω κάπου, τελικά δεν καταλήγω πουθενά. Θεωρώ ότι έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στον δίσκο τόσο μουσικά και δημιουργικά, όσο και από άποψης παραγωγής. Ο δίσκος παίζει στην επανάληψη και από μόνο του αυτό λέει πολλά, τουλάχιστον για μένα. Είναι κάτι σαν το αέναο φαινόμενο που περιέγραψα πριν. Κάπου τελειώνει αλλά επειδή ο χρόνος δεν σταματά και δεν έχει τέλμα, θα το βιώσεις ξανά και ξανά και ξανά.

Ichie