Πρέπει να είμαι στην οικτρή μειοψηφία που δεν βλέπει σήριαλ, οπότε ομολογώ πως δεν έχω αντίληψη του επιπέδου της παραγωγής τους τα τελευταία χρόνια. Προφανώς σε αυτήν την ποιοτική μετάλλαξη και αναβάθμιση τους δεν θα μπορούσε να υπολείπεται και η μουσική ως μορφή τέχνης που καλείται εδώ να ντύσει εικόνες και σκηνές σχεδόν, αν όχι εντελώς, κινηματογραφικές.

Οι Mogwai είχαν δοκιμαστεί γράφοντας μουσική για το The Revenants με σχετική επιτυχία και τώρα έρχεται ο πολυμήχανος Chris Clark να κυκλοφορήσει τη μουσική που έγραψε για το σήριαλ The Last Panthers, ελαφρώς παραλλαγμένη ώστε να στέκει ως αυτόνομο άλμπουμ. Ο συγκεκριμένος θεωρητικά δεν θα είχε δύσκολο έργο, καθώς η ηλεκτρονική μουσική στην οποία εξειδικεύεται βγάζοντας σωρηδόν αριστουργηματικούς δίσκους τα τελευταία χρόνια, έχει από τη φύση της μια ευρεία γκάμα ήχων και φορμών η οποία έχει αποδειχθεί η ενδεδειγμένη επιλογή για να ντύσει ταινίες μυστηρίου όπως χαρακτηρίζεται υφολογικά το συγκεκριμένο σήριαλ. Μια προσεκτική όμως ματιά στο πλούσιο έργο του με έκανε να είμαι λίγο καχύποπτος μιας και το υλικό του έχει το στοιχείο της έντασης και του ξεπεράσματος τυπικών μορφών ενός κομματιού, μεταφέροντας γερές δόσεις συγκινησιακών σύννεφων βαριάς σκόνης. Πως θα μπορούσε να τιθασεύσει αυτήν του την ροπή ώστε να προσαρμόσει απαλά τους ήχους με τις εικόνες που του προσφέρονται για να συνοδεύσει;

Ακούγοντας το άλμπουμ με κατάνυξη η απάντηση βγαίνει άμεσα. Ο δημιουργός εμφανίζεται με τις συνθέσεις του πιο ώριμος από ποτέ, οι μελωδίες ρέουν χωρίς να εκβιάζουν συναισθήματα και οι χρωματισμοί που δημιουργούνται είναι σαν να φτιάχτηκαν για να ντύσουν τη φαντασία του ακροατή και όχι κατ’ ανάγκη εικόνες στην οθόνη. Το υλικό στέκει τόσο γερά που ακόμη και με κλειστά μάτια σε παρασέρνει στη δίνη του, έχοντας μια εσωτερική ενέργεια η οποία εκφράζεται με έναν άκρως ισορροπημένο τρόπο.

Μελαγχολικό, ονειροπόλο, απλανές και συνεκτικό το The Last Panthers ίσως είναι η πιο ώριμη δουλειά του Clark. Αποτελεί επίσης άλλη μια απόδειξη γιατί η ηλεκτρονική μουσική θα είναι πάντα φρέσκια, με το βλέμμα στο μέλλον, καλύπτοντας ενίοτε ευρεία συναισθηματικά πλάτη.

Μπάμπης Κολτράνης