Για να επιτευχθεί η πρώτη επαφή με την ηλεκτρονική μουσική, θα πρέπει να ξεπεραστεί ο σκόπελος της υποτιθέμενης ρομποτικής τη φύσης. Τα κρύα μηχανήματα που την υπηρετούν δεν είναι τελικά τίποτα άλλο παρά ένα μέσο δημιουργίας ήχων που χωρίς αυτά δεν θα εμφανιζόντουσαν. Δεν είναι βέβαια τόσο απλή αυτή η συνεπαγωγή που θεωρητικά με την πρόοδο των τεχνολογικών μέσων, θα μας παρέδιδε πλουσιότερα έργα ηλεκτρονικής και όχι μόνο μουσικής. Ο Clark γνωρίζει ακριβώς το βάρος των εφοδίων που κουβαλά και ενάντια στο ρεύμα της εποχής, όπου αυτό που έχει beat ,συνήθως είτε είναι επίπεδο, είτε αντιγραφή από κάτι παλιό, καταφέρνει να φτιάχνει μουσική απλή και ιντριγκαδόρικη.

Τα δύο τελευταία του album, αν και τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, αποτέλεσαν έργα υψηλού επιπέδου. Όχι τόσο γιατί κουβαλούσαν κάτι διαστημικά νέο, αλλά γιατί μέσα από ηλεκτρονικά χαλάσματα, μερικές φορές κοφτερά, άλλες απαλά σαν θρυμματισμένη σκόνη, αναδεικνύονταν ένα ανεπιτήδευτο συναίσθημα. Αυτό ακριβώς επιτυγχάνεται, παραδόξως, και στον νέο του δίσκο. Παραδόξως γιατί είναι αρκετά δύσκολο να πας από την ψυχεδέλεια του Iradelphic στην techno εγκεφαλικότητα του ομώνυμου αυτού δίσκου, χωρίς να θρυμματιστεί στην μεταφορά η γήινη φύση της μουσικής. Η compact υφή του δίσκου βοηθά τις ambient ατμόσφαιρες να γίνονται ένα με τους γρήγορους χορευτικούς ρυθμούς, κάνοντας ελκυστικό το όλο άκουσμα. Η μόνιμη μελωδική επωδός που συνοδεύει όλα τα κομμάτια ξεκουράζει κατά κάποιο τρόπο τις αισθήσεις που ακολουθούν ξένοιαστα την ροή του album. Κάτι που μάλλον εμφανίζεται πρώτη φορά στην δισκογραφία του Chris.

Επίσης για πρώτη φορά έχουμε μια τέτοια καθαρότητα σε αυτό που ακούμε από την πλευρά του, χωρίς βέβαια να λείπουν τα αρκετά παιχνιδίσματα και ορισμένα επιτηδευμένα λαθάκια που πάντα χαρακτήριζαν την μουσική του συγκεκριμένου δημιουργού. Ταυτόχρονα υπάρχει μια σοβαρότητα και ειδικά προς το τέλος μια μελαγχολική, σχεδόν τελεολογικής υφής, διάθεση που δίνει το στοιχείο του μυστηρίου που αποζητά κάθε δίσκος που σέβεται τον εαυτό του.

Ο ίδιος τον χαρακτήρισε ως η techno έκδοση των Shellac, το οποίο όντως ισχύει. Προσωπικά ακούγοντας τον, ένιωσα να λύνεται η απορία πως κάποιος κόσμος, συμπεριλαμβανομένου και εμού, ξεκίνησε από τις μαγικές κυκλοφορίες των Autechre και του Aphex Twin στα 90’s για να μεταβεί στην technο, η οποία φαντάζει πιο ανώριμη και εφηβική. Ο δίσκος αυτός συμπυκνώνει και τα δύο αυτά ρεύματα σε ένα σφιχτό και αψεγάδιαστο αποτέλεσμα και η συνεχής ρίψη των όμορφων δίσκων αυτήν την εποχή ως άλλων φθινοπωρινών φύλλων, συνεχίζεται ακάθεκτη.

Μπάμπης Κολτράνης