Οι PBTT είναι από τις μπάντες που δεν χρειάζονται πολλά για να σε κερδίσουν ολοκληρωτικά, αν αρέσκεσαι στον συνδυασμό σκληρού ήχου και έντονης μελωδικότητας. Ένα κομμάτι αρκούσε και στην περίπτωση του γράφοντα (βλ. “I’ Be Damned”) για να τους ανακαλύψει και να πέσει πάνω στον ογκόλιθο με το όνομα The Lack Long After. Καθόλου τυχαία, αρκετός κόσμος εκτίμησε δεόντως τότε το 2011 τον πλούτο, την δύναμη και το βάθος των συνθέσεων τους. Πέρασαν τρία χρόνια όμως και τα δεδομένα έχουν αλλάξει άρδην.

Αρχικά μετακόμισαν από την ανεξάρτητη Topshelf στην “ανεξάρτητη” Epitaph, η οποία πέρα από το αλλοπρόσαλλο ρόστερ της, διαθέτει και ένα κακό ιστορικό όσον αφορά πετυχημένες ποιοτικά μπάντες που δέχθηκε στους κόλπους της, λειαίνοντας τον ήχο τους (βλ. Hot Water Music, New Bomb Turks) και σε μερικές περιπτώσεις διαλύοντας τες (βλ. Thursday). Στην συνέχεια δήλωσαν, μετά και το “Hiding” που ήταν στο split εδώ και έδειχνε προς τα που θα κινούνταν στο μέλλον, πως δεν θα χρησιμοποιούν πλέον σκληρά φωνητικά. Σίγουρα δεν είναι οι πρώτοι που ηρεμούν στην πορεία των χρόνων τον ήχο τους και για να είμαστε ακριβείς οι μόνοι που έχουν ακολουθήσει αντίθετη κατεύθυνση στο πιο βαρύ είναι οι… Pantera. Το θέμα όμως είναι πως πέρα από το σήμα κατατεθέν του ήχου τους που τους έκανε να θεωρούνται ακόμη και screamo μπάντα, αλλάζει πλέον και όλη η φύση της μουσικής τους.

Σίγουρα είναι ένα τολμηρό βήμα να αποκοπούν σε τέτοιο βαθμό από το σύντομο παρελθόν τους. Ο στόχος τους είναι να βγάλουν έναν χαμηλότονο και συνάμα έντονο δίσκο, μόνο που το να αποφύγουν μια γενικότερη υποτονικότητα αποδεικνύεται μια ιδιαιτέρως δύσκολη αποστολή. Καθώς το στοιχείο της έκπληξης λείπει, με τις αλλαγές στην ροή ενός κομματιού ή τις εκρήξεις της φωνής που σε έπιαναν από τον λαιμό να απουσιάζουν παντελώς, περιμένεις κάτι άλλο να πάρει την θέση του. Αυτό θα μπορούσε να είναι μια υπόγεια ένταση και εγκεφαλικότητα που θα ενέπνεαν οι νέες συνθέσεις, κάτι όμως που δεν συμβαίνει στο γενικότερο πνεύμα του δίσκου. Ακόμη και οι όμορφες στιγμές του όπως τα “Ripple Water Shine”, “Repine”, “Enamor Me” και “The Queen”, απλά πιστοποιούν την ποιότητα της ίδιας της μπάντας, χωρίς όμως να επιβάλλουν ένα νέο βάθος.

Ευτυχώς πάντως δεν καταλήγουν να ακούγονται ως άλλη μια εμπορική emo μπάντα του σωρού. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν θα μπορούσαν να πάρουν παράδειγμα τους Elliott και τους The Appleseed Cast, οι οποίοι ηρεμώντας τον ήχο τους, πειραματίστηκαν σε πρωτόγνωρο για αυτούς βαθμό. Αυτό το σφίξιμο λοιπόν κρατά το Keep You από τους ώμους. Έτσι η ημερολογιακού χαρακτήρα παράθεση σκέψεων του τραγουδιστή στο πρoηγούμενο album, μεταβάλλεται σε μια στερεοτυπική ανάπτυξη προσωπικών θεμάτων, που ωθούνται να μπουν πλέον για πρώτη φορά σε κουπλέ, ρεφρέν και γέφυρες, στην ροή κάθε σύνθεσης. Εκεί μάλιστα που περιμένεις μια κάποιου είδους κορύφωση στο τέλος, έρχεται το “Say Nothing” για να σβήσει αναιμικά μετά το πέρας των επτά λεπτών που διαρκεί.

Όπως δείχνει και το εξώφυλλο, η φωτιά των δύο προηγ(ού)μενων τους δίσκων οφείλει να σβηστεί. Μόνο που το αποτέλεσμα αφήνει ανάμεικτα αισθήματα και το θαυμαστικό που συνόδευε το όνομα της μπάντας μέχρι χτες, πλέον γίνεται ερωτηματικό για τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτήν αύριο.

Μπάμπης Κολτράνης