Μετά το soundtrack για το ντοκιμαντέρ για τον Zinedine Zidane, οι Mogwai επιστρέφουν για να εμπλουτίσουν μουσικά τη γαλλική τηλεοπτική σειρά Les Revenants. Προσωπικά δεν έχω ιδέα σε τι αναφέρεται η σειρά, αλλά καλύτερα έτσι για να πλάσω τον δικό μου φανταστικό κόσμο και να δούμε αν οι Mogwai κατάφεραν να περάσουν το ύφος και την πλοκή της σειράς μέσα από τις, όπως πάντα, καταπληκτικές ενορχηστρώσεις τους.
Η μητέρα έβαλε την μικρή Γκριφ για ύπνο με ένα γλυκό φιλί για καληνύχτα. Χαμογελά κλείνοντας το φως, αφήνοντας όμως ένα μικρό άνοιγμα στην πόρτα για να μπαίνει μια μικρή ανάσα φωτός. Η Γκριφ με τον πάνινο βάτραχό της, τον κύριο Φρόγκις, αγκαλιά, ζει σε κόσμους με βασίλεια, πύργους, μάγους, δράκους και ιππότες. Από το παράθυρο του δωματίου της, ψηλά στον δεξιά πυργίσκο, βλέπει να εκτείνεται το βασίλειο του Κάαρ. Με τα μικρά πατουσάκια της και τον βατραχένιο ιππότη να την κρατά από το χέρι, κατεβαίνει τα στριφογυριστά σκαλιά προς την μεγάλη αίθουσα του ισογείου.
Από μακριά ακούει τη φωνή του πατέρα της, βασιλιά Τζάρβι. Πάει στην αίθουσα συνεδριάσεων και ακροπατώντας σαν πούπουλο που το παρασέρνει ένας ανοιξιάτικος άνεμος, κρυφακούει πίσω από την μεγάλη ξύλινη πόρτα. Ο βασιλιάς Τζάρβι ανακοινώνει στους παρευρισκόμενους ότι δεν θα υποκύψει στις απειλές της φυλής των Γουίκορ.
Οι Γουίκορ, με την βοήθεια του μάγου Μέρμπ, θέλουν να υποδουλώσουν κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που γεννήθηκε και πρόκειται να γεννηθεί στη γη του Νέομ, με ένα πανίσχυρο ξόρκι, που τους μετατρέπει όλους σε απαθέστατα δουλοπρεπή όντα.
Ο ιππότης βάτραχος, παντοτινός φύλακας της Γκριφ, την συμβουλεύει να κλείσει τα αφτιά της και να φύγει, καθώς αυτές είναι κουβέντες για μεγάλους. Η μικρή πριγκίπισσα Γκριφ αν και ποτέ δεν της άρεσε να της υπαγορεύουν τι να κάνει θεωρεί πιο διασκεδαστικό να βγει στην πίσω αυλή και να παίξει. Εκεί κάτω από την μελανή πορτοκαλιά, την αρχέγονη θεότητα του βασιλείου του Κάαρ, παρατηρεί τον ουρανό να έχει πάρει ένα σκούρο μοβ χρώμα. Παράξενο, σκέφτεται. Κλείνει τα μάτια της με την ελπίδα ότι μόλις τα ανοίξει πάλι, θα δει το καθαρό γαλάζιο του ουρανού.
Δειλά ανοίγει το ένα μάτι. Μετά το άλλο. Απορεί που βλέπει έναν δρόμο φωτός να διασχίζει το ταβάνι του δωματίου της. Αστραπιαία κοιτάζει δίπλα της τον κύριο Φρόγκις να την παρακολουθεί χαμογελαστός από την γωνία του μαξιλαριού της. Ένα όνειρο ήταν Γκριφ, σκέφτεται ανακουφισμένη. Σηκώνεται με πορεία προς την κουζίνα με τον πάνινο βάτραχό της  αγκαλιά. Απόλυτη ησυχία. Η πόρτα προς τον κήπο είναι ανοιχτή. Βγαίνει έξω σφίγγοντας περισσότερο στην αγκαλιά της τον κύριο Φρόγκις. Έκπληκτη βλέπει το ίδιο απόκοσμο σκούρο μοβ χρώμα στον ουρανό. Η Γκριφ παίρνει μια βαθιά ανάσα και λέει στον πιστό της πάνινο βάτραχο, ότι ήρθε η ώρα να πολεμήσουν μαζί μια και καλή τους απαίσιους Γουίκορ και τον μάγο τους! Με όπλο την παιδική αθωότητά της, κάνει ένα ανολοκλήρωτα αποφασιστικό βήμα, καθώς την πιάνει από το χέρι η μητέρα της λέγοντας της, «Γκριφ! Τι κάνεις τέτοια ώρα έξω; Γρήγορα μέσα!» Σαστισμένη ακολουθεί, παρά το γεγονός ότι δεν της αρέσει ποτέ να κάνει ότι της υπαγορεύουν. Κοιτάει τον κύριο Φρόγκις να χαμογελά ψιθυρίζοντάς της ότι θα έχει πολλές ευκαιρίες να σώσει τον κόσμο. Απλά όχι σήμερα. Αρκεί να μην σβήσει ποτέ η φλόγα της παιδικής αφέλειας που κρύβει μέσα της. Μέχρι την επόμενη φορά μικρή πριγκίπισσα Γκριφ. Μέχρι την επόμενη φορά.

Alejandro