Alan Courtis & Aaron Moore – Bring Us Some Honest Food (Dancing Wayang)

Ξεκίνημα με ένα βαρύθυμο βάδισμα σε μια έρημο αποδομημένης μελωδίας και μια φωνή που κάτι προφέρει σε μια περίπλοκη γλώσσα. Παρόλα τα δυσοίωνα μηνύματα για έναν άκρως πειραματικό δίσκο, ετούτη εδώ η συνεργασία σφύζει από ζωή. Δεν έχουμε μια τυφλή πορεία σε αποδομημένα ηχοτόπια, αλλά μια πλούσια ροή ήχων ως μια άλλη συνέχεια εικόνων ακίνητης φύσης και ενίοτε σύντομων οάσεων. Πραγματικά μετά από τόσες δουλειές και συνεργασίες του Αργεντινού Courtis, θα περιμέναμε να ατονήσει η οξεία αντίληψη πάνω στις ηχητικές του αναζητήσεις, αλλά εδώ ο κυρίως ακουστικός χαρακτήρας των συνθέσεων, όπως και οι πλούσιες εναλλαγές στο βασικό θέμα, προσφέρουν ένα μυστηριώδες και ταυτόχρονα ταξιδιάρικο δίσκο. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως δείγμα αφηρημένης τέχνης, με την έλλειψη μιας αυστηρής γραμμικότητας, όμως η αύρα που διαπνέει αφήνει μια συγκεκριμένη αίσθηση τέρψης.

 

 

Umchunga – Should Have Been Done By Now (hibernate)

Κάτι αξιοθαύμαστο συμβαίνει με την ιρανική ambient-πειραματική σκηνή. Ως τώρα έχουμε εξετάσει αρκετές περιπτώσεις οι οποίες μας πρόσφεραν πανέμορφες δουλειές και όπως φαίνεται θα συνεχιστεί η ροή νέων καλλιτεχνών από την μακρινή αυτή χώρα. Αφήνοντας έναν γραφικό οριενταλισμό στην άκρη και αναδεικνύοντας την γαλήνη και το μυστήριο των φυσικών αχανών τόπων, ο Nima Pourkarimi από την Τεχεράνη όπως και οι προκάτοχοι του, αρθρώνει μια σειρά υποβλητικών συνθέσεων. Υπάρχει μια πηγαία ανθρώπινη βοή που περιστοιχίζει το συγκεκριμένο άλμπουμ, η οποία βασίζεται στην ευκινησία των ατμοσφαιρών και στα samples φωνών και εξωτερικών θορύβων. Το θετικό βέβαια της όλης ιστορίας είναι πως όλα είναι φτιαγμένα με μαεστρία, κάνοντας το υλικό εδώ να ξεχωρίζει από τον σωρό του είδους που κυκλοφορεί ασταμάτητα. Μπορεί κι εμείς με την σειρά μας να έχουμε πέσει με τα μούτρα πάνω σε τέτοιας αισθητικής κυκλοφορίες, αλλά ευτυχώς υπάρχουν και αυτοί οι δίσκοι οι οποίοι μας αποζημιώνουν με την κρυστάλλινη ευαισθησία τους.

 

 

Benjamin Finger – Amorosa Sensitiva (blue tapes)

Η νηνεμία έρχεται μερικές φορές εν μέσω καταιγίδων. Ο Νορβηγός αυτός πειραματιστής στοχεύει ακριβώς στο σημείο όπου αυτός, ο ακροατής και η ακροάτρια του νιώθουν ασφαλείς βλέποντας τον χαμό γύρω τους, με την μουσική του να ηχεί σαν μια στιγμή νηφαλιότητας σε ένα βράδυ που δεν τελειώνει ποτέ. Στο νέο του album επιδεικνύει μια ωριμότητα όσον αφορά τις αρκετές ήπιες και στρωτές συνθέσεις του, οι οποίες είναι γεμάτες από μελωδικούς χρωματισμούς.

Ταυτόχρονα συντηρείται σε ορισμένα κομμάτια ένας ήλεκτρο-ακουστικός αυτοσχεδιασμός με χαρακτηριστικά χασίματος. Πάντα όμως κρατιέται ένα επίπεδο στις εντάσεις, δίνοντας την περιζήτητη συνοχή την οποία αποζητά κάθε μουσικό έργο που σέβεται τον εαυτό του. Ένας χορταστικός δίσκος λοιπόν, ο οποίος έρχεται να αποδείξει κι αυτός με την σειρά του πως οι χειμώνες εκεί στη Νορβηγία είναι πολύ περίεργοι και συνάμα παραγωγικοί.

 

 

Μπάμπης Κολτράνης