Είναι κάποιοι δίσκοι που τους ακούς με κλειστά μάτια. Απλά θες να χαθείς, να μην σημειώσεις τον δρόμο που διάβηκες μαζί τους και να μείνεις προσηλωμένος στην θεάρεστη αποστολή της επόμενης ακρόασης τους. Το δεύτερο άλμπουμ των Γάλλων OT είναι σίγουρα ένας από αυτούς. Δεν χρειάζεται παρά μόνο ανοιχτά αυτιά και μια ακόμη πιο ανοιχτή αντίληψη για την φύση της σύγχρονης ορχηστρικής κιθαριστικής μουσικής για να γίνει αντιληπτός ως έχει.

Το ευτύχημα με αυτόν τον δίσκο είναι ο σεβασμός και ταυτόχρονα το ξεπέρασμα της post rock παράδοσης με ότι αυτό συνεπάγεται ως προς την σημαντικότητα του ήχου ως βασικού πυλώνα της μουσικής. Την ίδια στιγμή ισχυροποιεί τις προθέσεις του με την πολιτική θεματική που οργώνει τα αυλάκια του, καθώς η Ουτοπία ως τόπος αναζήτησης ορίζει σχεδόν το σύνολο των κομματιών εδώ. Από την μια δηλαδή έχουμε το υποτονικό φως μελωδιών που δεν εκβιάζουν το συναίσθημα, αλλά εκβιάζονται στο να βγουν προς τα έξω απ’ αυτό, από την ίδια την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του δίσκου. Ο γόνιμος αυτοσχεδιασμός έρχεται να συναντήσει την ευθύτητα του ορχηστρικού rock από τα 00’s με το αποτέλεσμα να ξεφεύγει από κάτι το αναμενόμενο.

Από την άλλη οι τίτλοι και ορισμένα προηχογραφημένα μέρη ορίζουν μια ιστορία αντιλήψεων, αγώνων, μελετών και γενικότερα πτυχών της τέχνης που έχουν να κάνουν με το παρελθόν ως πηγή ανατρεπτικών παραδόσεων και το μέλλον ως ορμητήριο επαναστατικών σκέψεων.  Όλα αυτά συμπυκνώνονται αρχικά σε ένα κομμάτι, το μοναδικό με στίχους, το “Utopiya/On Living”, όπου η μπάντα μελοποιεί ένα ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ με τον πρώην τραγουδιστή των The Ex να ερμηνεύει καθηλωτικά τους στίχους. Δεν θέλω να υποτιμήσω τον υπόλοιπο δίσκο, ο οποίος είναι γεμάτος εξάλλου από εμπνευσμένες συνθέσεις, αλλά στο συγκεκριμένο κομμάτι δένει απόλυτα το κείμενο με την μουσική σε βαθμό που το ένα να ορίζει την ανάσα του άλλου, κάτι που έχει ξεχαστεί ως πρακτική στην σύγχρονη μουσική τα τελευταία χρόνια.

Από κει και πέρα δεν χρειάζεται να ειπωθούν και πάρα πολλά για την συνολική ποιότητα του δίσκου και την δαιδαλώδη μορφή του που επιφυλάσσει πάντα μια αίσια διαφυγή από τις παγίδες του δήθεν ψαγμένου. Μικρά ιντερλούδια διαφορετικής υφής συναντούν ράθυμα δεκάλεπτα κομμάτια που απλώνουν τις δυναμικές της μπάντας δίνοντας στις πεντάλεπτες περίπου συνθέσεις τον χαρακτήρα των πιο μεστών στιγμών του δίσκου, αδιαίρετων όμως από τις υπόλοιπες. Οι ευχάριστες εκπλήξεις δεν σταματούν ούτε μέχρι το τελευταίο ζωντανά ηχογραφημένο μαμούθ κομμάτι του δίσκου που διαρκεί 22 λεπτά και ακούγεται ως άσκηση για ξεχαρβαλωμένα στο τέλος όργανα. Το απόλυτα ταιριαστό φινάλε σε έναν τόσο γεμάτο δίσκο.

Μπάμπης Κολτράνης