Manic Street Preachers – Show Me The Wonder

Όλ@ έχουμε τα κολλήματα μας. Τι θα ήμασταν άραγε χωρίς αυτά; Η μπάντα που θα μπορούσαν να γραφτούν σεντόνια εισαγωγών από τον γράφων, επιστρέφει για άλλη μια φορά με φούρια. Δέκατος δίσκος και νιοστό σουξέ που στην αρχή δεν σου γεμίζει το μάτι, αλλά μετά καταφέρνει και κολλά στο αυτί. Αν και δείχνει να μην παρεκτρέπεται από την γλυκανάλατη στροφή που πήραν με το προηγούμενο τους πόνημα, είναι ευχάριστο αυτού του επιπέδου οι μπάντες να βρίσκονται ακόμη ενεργές στο στερέωμα.

Title Fight – Be A Toy

Το τραγούδι που όταν έσκασε πριν λίγες μέρες, έπαιζε συνεχόμενα στα ακουστικά. Πρώτον γιατί διαθέτει μια μελωδία και έναν ρυθμό άκρως ξεσηκωτικό. Δεύτερον γιατί μέσα στον κιθαριστικό χαμό κάπως έπρεπε να διαλευκανθούν οι στίχοι ώστε να το τραγουδάμε κατά μόνας ακόμη και όταν δεν το ακούμε. Τρίτον γιατί αποτελεί την φυσική εξέλιξη του κολλητικού περσινού δίσκου της μπάντας. Τέταρτον… πέμπτο… κοκ.

Explosions In The Sky & David Wingo – Join On Me Avalanche

Το εν λόγω post rock αμερικάνικο σχήμα χωρίς να έχει χαράξει καμία είδους πρωτοπορία, δικαίως θεωρείται ως ένα από τα πιο διάσημα σχήματα του είδους με βάση την πλούσια δισκογραφία τους. Χρειαζόταν τελικά ένα soundtrack και μια συνεργασία πάντως για να ξεκολλήσουν από το παγιωμένο ύφος τους.

Danny Paul Grody – Lonesome George

Παραμένουμε στην Ήπειρο που βρίσκεται στην Δύση του κόσμου αν και η μουσική που θα συναντήσουμε παραπέμπει σε αυγή. Ο αυτοδίδακτος κιθαρίστας των The Drift και παλαιότερα των Tarentel, κυκλοφορεί αυτές τις μέρες τον τρίτο του προσωπικό δίσκο που περιέχει ακουστικές ασκήσεις, όμορφα απλωμένες σε εικόνες ενός φανταστικού road trip σε ερημικά τοπία.

Julianna Barwick – Forever (live on Soundcheck)

Αυτό το τραγούδι όντως θα μπορούσε να παίζει για πάντα. Δεν είναι μόνο αυτά τα αιθέρια φωνητικά που έρχονται από έναν άλλο κόσμο, αλλά κυρίως αυτή η αίσθηση της απόλυτης ακινησίας μπροστά σε μια τόσο αφοπλιστική μελωδία. Ο τρίτος δίσκος της Νεοϋορκέζας κυκλοφορεί αυτές τις μέρες και αυτό εδώ είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα του, ζωντανά ηχογραφημένο.

 A Winged Victory Of The Sullen – Ti Prego Memory Man

Μετά από έναν αριστουργηματικό ντεμπούτο πριν δυο χρόνια, το ντουέτο αυτό συμμετέχει με ένα νέο άσμα στην δεύτερη κατά σειρά συλλογή της Ghostly International. Μερικές φορές αυτό το υβρίδιο που αποκαλούμε neo classical ακούγεται άκρως ακαδημαϊκό αλλά οι συγκεκριμένοι καταφέρνουν να το μπολιάσουν αριστοτεχνικά με μια εύστοχη μινιμαλιστική ambient. Απόδειξη αυτό εδώ το κομμάτι.

Sarah Neufeld – Hero Brother

Η βασική βιολίστρια των Arcade Fire βγάζει το προσωπικό της ντεμπούτο στην Constellation! Από μόνη της η είδηση αυτή δημιουργεί μεγάλες απαιτήσεις, καθώς η συγκεκριμένη δεν συνοδεύει απλώς μια από τις κορυφαίες μπάντες της εποχής μας, αλλά αποτελεί ένα βασικότατο στοιχείο της όλης μαγείας τους. Ακούγοντας το ομώνυμο κομμάτι του album νιώθεις να βυθίζεσαι σε έναν σκληρό και συνάμα λυρικό κόσμο, με έναν τρόπο που θυμίζει τις παρενέργειες της μουσικής του Colin Stetson.

Murcof & Phillipe Petit – Pegasus

Ιστορίες από την ελληνική μυθολογία τοποθετημένοι σε μια μουσική που σπάει τα όρια μεταξύ αυτοσχεδιασμού και συνεκτικότητας, ατμόσφαιρας και μελωδίας, σκοταδιού και ελπίδας. Οι δυο πειραματιστές τολμούν μετά την σειρά των από κοινού κοντσέρτων τους, να βγάλουν έναν δίσκο αναπάντεχο και βαθύ. Αυτό είναι το δεύτερο κομμάτι του First Chapter που θα βγει τον Σεπτέμβρη.

Barker & Baumecker – Spur (Clark remix)

Τον χαβά του αυτός ο Chris. Μαζεύει τα ασυμμάζευτα remix του σε άλλους καλλιτέχνες, όπως και άλλων σε δικά του κομμάτια, και τα κυκλοφορεί σε τετραπλό βινύλιο. Συνήθως σε παρόμοιες περιπτώσεις το αποτέλεσμα βαίνει άνισο, αλλά μόνο τον κατάλογο των ονομάτων που παρελαύνουν στο Feast_Beast να διαβάσει κανείς, πείθεται πως στην περίπτωση δικαίως μπορεί να έχει υψηλές απαιτήσεις.

Prince – Breakfast Can Wait

Να λοιπόν που με την ενοχλητική επιτυχία που έκαναν οι Daft Punk επαναφέροντας μια από τις χειρότερες σελίδες της παγκόσμιας μουσικής στην μόδα (βλ. disco-funk), έδωσαν το πάτημα να επανεμφανιστούν περσόνες από το μακρινό παρελθόν. Εντάξει, ο συγκεκριμένος ποτέ δεν είχε εξαφανιστεί, αν και μια κάτω βόλτα την είχε πάρει, αλλά όλοι-ες θα ευχόμασταν τέτοια σεξουλιάρικα κομμάτια να ακούγονται πιο συχνά στα δύσμοιρα ραδιόφωνα. 

Μπάμπης Κολτράνης