Κάθε όργανο ασκεί την δικιά του γοητεία. Στο τσέλο αρκεί απλά το ανθρωπόμορφο σχεδόν σχήμα του και μία μόνο νότα για να ζεστάνει τα πάντα γύρω του. Αυτό το μουντό και γλυκό ηχόχρωμα παράγει μια ατμόσφαιρα κατανυκτική. Για αυτό πλέον έχει ξεπεράσει η χρήση του τις κλασσικές καταβολές του και έχει επεκταθεί σε αρκετές μορφές της σύγχρονης μουσικής. Το συναντούμε είτε σε πολυμελείς μπάντες ως απλή συνοδεία είτε ως βασικό μέλος ενός ολιγομελούς σχήματος, ενίοτε και ως μόνο του σε σόλο μορφή. Ας ρίξουμε όμως μια ματιά σε τρεις νέες κυκλοφορίες που καταδεικνύουν με τον πιο πετυχημένο τρόπο τρεις αντίστοιχα διαφορετικές χρήσεις και εκφάνσεις του οργάνου αυτού.

Julia Kent – Character (leaf)

Η Καναδή που ζει πλέον στην Νέα Υόρκη, γνωστή κυρίως από τη θητεία της στους Antony And The Johnsons, έχει ήδη στο δυναμικό της τρεις άκρως ενδιαφέρουσες σόλο κυκλοφορίες. Αποφεύγοντας ως επί το πλείστον τις συνταγές επιτηδευμένης συγκινητικότητας, με σύμμαχο τα πετάλια και τις λούπες της, συνθέτει ευανάγνωστες και εύθραυστες συνάμα μελωδίες. Στον ολόφρεσκο δίσκο της προχωρά ένα βήμα μπροστά ως προς τον εμπλουτισμό του ήχου της, προσθέτοντας διάφορα επιπρόσθετα ρυθμικά και μελωδικά στοιχεία. Πάντα πιστή στην ορχηστρική, λυρική και μελαγχολική μουσική.

Από την άλλη βέβαια, δεν αποφεύγονται ορισμένες επαναλήψεις στον τρόπο γραφής της, οι οποίες φαντάζουν σαν η ίδια να ατενίζει την ακτή, φοβούμενη να βουτήξει στα σκοτεινά χειμωνιάτικα νερά της. Πάντως η ενασχόλησή της με την σύνθεση διαφόρων soundtrack την έχει βοηθήσει να γράφει για τα προσωπικά της album κομμάτια που στέκουν από μόνα τους και δημιουργούν τις δικές τους αυτόνομες εικόνες.

Μπάμπης Κολτράνης

Mohammad – Som Sakrifis (PAN)

Το Som Sakrifis είναι το τρίτο μέρος της δισκογραφίας των Mohammad. Κυκλοφόρησε στις αρχές του μήνα από την υπερδραστήρια PAN records με έδρα το Βερολίνο. Το LP περιέχει μόλις τρία κομμάτια. Ουδεμία σχέση δηλαδή με το προηγούμενο έργο τους, το τριπλό LP Spiríti, το οποίο περιείχε έντεκα κομμάτια. Με το “Sakrifis” μια σκοτεινή σύνθεση εφτά πάρα κάτι λεπτών, που αν ακουστεί με ακουστικά δημιουργεί ένταση στον εσωτερικό κόσμο του σώματος, ξεκινάει αυτό το έργο. Το “Lapli” που ακολουθεί, στα οχτώ λεπτά και δεκατρία δευτερόλεπτα του, προλαβαίνει να σου θυμίσει τι εστί πειραματική σύνθεση. Ενώ το δεκαεπτάλεπτο “Libering Min” με την εμμονική «κλάψα» του γκιόνη αποτελεί κάτι σαν χαλί  που πάνω του περιπλανάται ο ακροατής σε νυχτερινά σίγουρα, φανταστικά όχι και τόσο (σίγουρα) τοπία.

Οι Mohammad είναι ένα τρίο από μουσικούς/παραγωγούς τις εγχώριας ηλεκτρονικής σκηνής – με την ευρεία έννοια. Ο Coti K. είναι ήδη γνωστός από τις πολλές δουλείες που έχει στο βιογραφικό του τόσο σε εγχώριες όσο και σε αλλοδαπές παραγωγές. Με πιο γνωστές τις συνεργασίες του με Stereo Nova, Raining Pleasure, Bokomolech, Tuxedomoon και τον κ. Blaine Reininger. Έχει αρκετές κυκλοφορίες με σχήματα με τα οποία ανά καιρούς έχει συνεργαστεί, αλλά και δίσκους που στο εξώφυλλο φιγουράρει το δικό του όνομα. Άλλοτε ως Coti K και άλλοτε ως σκέτο Coti έχει καταφέρει να έχει την αναγνωρισιμότητα που του αξίζει. Ο δεύτερος της μουσικής αυτής παρέας είναι ο Νίκος Βελιώτης. Έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό μετά τη συνεργασία του με τον Γιάννη Αγγελάκα στον δίσκο Οι Ανάσες των λύκων και την πειραματική χροιά που προσέδωσε στα κομμάτια. Ο Βελιώτης ξεκίνησε την μουσική του πορεία ως το έτερον ήμισυ του σχήματος In trance’95 παίζοντας ένα μείγμα από electronica και synth/dark pop στα τέλη της δεκαετίας του ‘80. Με τους τελευταίους να έχουν περάσει πάλι, εδώ και τρία χρόνια, στην ενεργό δράση τόσο με live εμφανίσεις όσο και με κάποιες κυκλοφορίες/συμμετοχές σε συλλογές. Επίσης τρέχοντας παράλληλα αρκετά projects (όπως αυτό με το κομματιασμένο τσέλο του 2009) θεωρείται ένα από τα δραστήρια μέλη της πειραματικής σκηνής της χώρας του μουσακά. Ο τρίτος είναι ο Ιlios (Δημήτρης Καρυοφύλλης), χρόνια -όπως λένε- στο κουρμπέτι της μουσικής εμπροσθοφυλακής, λέγε με και Avant Garde σκηνή, μόνο μη ενεργό μέλος δεν τον λες. Καταπιάνεται με noisy, experimental συνθέσεις που απέχουν μίλια μακρυά από τα ραδιοφωνικά airplays. Το 2009 στην Athens Biennale παρουσίασε την “Συμφωνία για ηλεκτρονικά και  κινητήρες εσωτερικής καύσης” συνδυάζοντας χαμηλές συχνότητες από γεννήτριες ήχου με τις δονήσεις των μετάλλων ενός αυτοκινήτου σε πραγματικό χρόνο, όπως ο ίδιος χαρακτηριστικά αναφέρει στο site του.

Πώς τώρα αυτές οι τρεις προσωπικότητες συνεργάζονται, τα βρίσκουν και αποδίδουν ένα τέτοιου μεγέθους αποτέλεσμα μόνο οι ίδιοι ξέρουν. Ίσως έχει να κάνει με την εμμονή τους προς τον θόρυβο, τις χαμηλές συχνότητες (αφού με αυτές επί το πλείστον καταπιάνονται) και τη μουσική περιπέτεια σε άγνωστα μονοπάτια ήχων. Ο Ilios στα ηλεκτρονικά, Coti K στο κόντρα μπάσο και ο Βελιώτης με το τσέλο του συνθέτουν ακόμα  ένα δύσκολο έργο low συχνοτήτων.

ΠΡΟΣΟΧΗ στα παλαιά κουφώματα….

Mu | te

Saltland – I Thought It Was Us But It Was All Of Us (constellation records)

Από την φημισμένη σκηνή του Μόντρεαλ έρχεται ο δίσκος αυτός που θα κυκλοφορήσει στα μέσα Μαΐου. Δημιουργός η Rebecca Foon, η οποία διετέλεσε μέλος των Set Fire To Flames και ακόμη αποτελεί το 1/4 των Esmerine. Αυτά τα στοιχεία είναι ίσως αρκετά για να τεντώσουν τα αυτιά τους αυτοί που ακόμη ακολουθούν τα σχήματα από την έκρηξη που συντελέστηκε με την εμφάνιση των Godspeed You Black Emperor στο μουσικό στερέωμα. Προσοχή όμως γιατί δεν έχουν αλλάξει και λίγα με το πέρασμα των χρόνων. Ένα δείγμα αυτών των αλλαγών ήταν η διαφορετική προσέγγιση που είχε το προπέρσινο album των Esmerine σε σχέση με τα δυο προηγούμενα τους. Με βάση το κομμάτι-προπομπό του προσωπικού δίσκου της τσελίστριας, εικάζουμε πως η δουλειά αυτή θα είναι μια φυσική συνέχεια της τελευταίας φάσης του προαναφερόμενου συγκροτήματος. Πλήθος συνεργατών στοχεύουν να αναδείξουν έναν πιο πλούσιο ήχο, ίσως με περισσότερες εναλλαγές στο ύφος των κομματιών. Το “Ica” μπορεί να μας φέρνει στο νου τις όχι και καλύτερες αναμνήσεις που είχαμε περιμένοντας στις ουρές του κρατικού ασφαλιστικού φορέα, αλλά σίγουρα αποτελεί ένα ενδιαφέρον δείγμα για το τι να περιμένουμε την άνοιξη.

Μπάμπης Κολτράνης