Καθόλα ευχάριστη μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει την προσπάθεια του κατά κόσμο γνωστού Γερμανού συνθέτη Apparat να δημιουργήσει ένα album για τη θεατρική απόδοση του μυθιστορήματος του Λέοντα Τολστόι, Πόλεμος και Ειρήνη σε σκηνοθεσία του Sebastian Hartmann.

Ο Apparat, γνωστός για τις διαθέσεις του να μεταχειρίζεται τη μουσική σαν θεατρική σκηνή με πρωταγωνιστές τα συναισθήματα, δοκιμάζεται σε έναν δίσκο φτιαγμένο στο θολό πλέον τοπίο μιας υπό διάλυση Ευρώπης. Συνέθεσε ένα από τα πιο ολοκληρωμένα album το οποίο μπορεί να σταθεί επάξια και μόνο του. Αρκεί κανείς να τοποθετήσει τον εαυτό του σαν παρατηρητή. Σε μια διαρκή κατάσταση αναμονής. Αναμονής για το συμβάν που θα αλλάξει τη ροή των γεγονότων. Το πέταγμα της πεταλούδας που θα προκαλέσει ένα ντόμινο σκέψεων και ένα χείμαρρο συναισθημάτων.

Τα δύο πρώτα κομμάτια του album “44“ και η noise εκδοχή του παραθέτουν πολύ έντεχνα ένα ερωτικό και συνάμα σκοτεινό σκηνικό. Δημιουργούν μια θλίψη μέσα από loops. Σαν ψίθυρος που καταλήγει σε κραυγή. Ακολουθεί το “Light On“, όπου η βελούδινη φωνή του Apparat μπαίνει με επιδέξια φωνητικά (όπως και στο “Α Violent Sky”) και η αυλαία ανοίγει για να δώσει συνέχεια στο παραμύθι του μυαλού, το οποίο σταδιακά μετατρέπεται σε εφιάλτη από το “Black Page”. Τόσο μελωδικό και μελαγχολικό που χαρίζει στον ακροατή την απόλυτη ελευθερία, του χαρίζει την πλοκή απλόχερα και του δίνει την ένταση της κορύφωσης.

Τα loops και οι σκοτεινοί ηλεκτρονικοί ήχοι στο παρασκήνιο έρχονται να νικήσουν τον λευκό θόρυβο βγαίνοντας θριαμβευτικά στο προσκήνιο. Η συνοδεία των πνευστών σε κόντρα ντο, δίνουν πνοή, ζωή, ένταση και ρυθμό ενώ όλα συνυπάρχουν με το χάος. Και εκεί έρχεται η έκπληξη. Ο λόγος για το “PV”, το πιο αριστοτεχνικά φτιαγμένο κομμάτι μέσα στον δίσκο.

Όλο το album παίζει συνεχώς με την ιδέα της κορύφωσης του δράματος και της πλοκής. Δεδομένου ότι γράφτηκε για ένα θεατρικό έργο, εξυπηρετεί με απόλυτη αφοσίωση και συνέπεια τον σκοπό του. Η κάθαρση, το ζητούμενο σε κάθε έργο, έρχεται με τα τρία τελευταία κομμάτια του δίσκου. Αξιοσημείωτα εδώ τα δύο αδελφά κομμάτια που αποτελούν και το «soundtrack» της παράστασης, την ταυτότητα της. Σε δύο πανέμορφες εκδοχές εκ των οποίων η πρώτη στο “K&F Thema” παρουσιάζει μια τεχνική παιξίματος εγχόρδων χωρίς δοξάρι, αλλά με το χτύπημα των χορδών με τα δάχτυλα (pizzicato). Τα χτυπήματα στις χορδές και τα δοξάρια που γλιστράνε και πάλλουν τις χορδές δημιουργούν δονήσεις στη σκέψη. Στο παιχνίδι των εγχόρδων μπαίνει και το πιάνο να ηγηθεί. Σαν να αγωνίζονται τα όργανα σε αγώνα δρόμου όπου ο νικητής είναι προδιαγεγραμμένος.

Ένας καλλιτέχνης με παρελθόν, εμπειρία και σπουδαία δείγματα μουσικής σύνθεσης. Τολμά να σπάσει τα στενά δεσμά και να αφεθεί στη δημιουργικότητα και στην έμπνευση.

Ανδρίτσος Γιώργος