Pelican – Ataraxia/Taraxis ep (southern lord)

Αν ήταν να διαλέξουμε ένα σχήμα από όλο τον μεταλλικό συρφετό που είδε post και μπήκε, αναζητώντας κάτι διαφορετικό πέρα από riffs, χαίτες και τσαμπουκαλεμένες πόζες, θα ήταν οι εκ του Σικάγο ορμώμενοι Pelican. Χωρίς παύση, εδώ και δέκα περίπου χρόνια, χωρίς το μεγάλο hype να τους ακολουθεί, χωρίς να επαναλαμβάνονται στα παιξίματα τους, επιμένουν να βγάζουν έναν ογκωδέστατο και βαρύ ήχο χωρίς να παραμελούν ουδεμία στιγμή την υφέρπουσα μελωδία σε κάθε στιγμή των συνθέσεών τους. Χαρακτηριστικό που τους κάνει να ξεχωρίζουν από όλη την Isis σχολή.

Σαφώς οι τελευταίες τους κυκλοφορίες είναι υποδεέστερες του magnus opus τους, The Fire In Our Throats Will Beckon The Thaw (2005), καθώς τους λείπει το στοιχείο της έκπληξης χωρίς όμως να σημαίνει ότι δεν καταβάλλουν προσπάθεια να ξεφύγουν από τα καλούπια τους.

Στο νέο τους ep εισαγάγουν για πρώτη φορά ψήγματα ηλεκτρονικού ήχου στις ατμόσφαιρες του εισαγωγικού “Ataraxia”. Στο δεύτερο επικούρειο “Lathe Biosas” έχεις την αίσθηση πως απλά παίζουν μια παλιά τους ιδέα στις 45 από τις 33 στροφές. Για κλείσιμο έχουν το πανταζικό “Taraxis”, τη δίδυμη σύνθεση της εισαγωγής, όπου παντρεύεται ο ακουστικός ήχος με τον ηλεκτρικό προς όφελος ενός λιτού συνθετικά, αλλά περιεκτικού, κομματιού. Γενικά, τα σχεδόν είκοσι λεπτά που διαρκεί αυτή η κυκλοφορία μας δίνουν απλά μελωδικά θέματα και συνθετικές ιδέες οι οποίες μπορεί να μην ανακαλύπτουν τη ζωή στο διάστημα, αλλά κρατάνε το όνομα που κουβαλούν σε υψηλά, ως προς το ενδιαφέρον, επίπεδα.

Year Of No Light / Altar Of Plagues – Split ep (music fear satan/radar swarm records)

Στους Γάλλους Year Of No Light έχουμε αναφερθεί παλαιότερα, όταν κάναμε λόγο για τα δισκογραφικά τους, και όχι μόνο, σχέδια για το 2012. Λοιπόν, αυτό εδώ είναι το πρώτο επεισόδιο μιας τριπλέτας κυκλοφοριών που έρχεται να γεμίσει τη χρονιά με «μη φως» όπως δηλώνει και το όνομά τους. Εδώ συμμετέχουν σε μια μοιρασμένη κυκλοφορία με τους ακόμη πιο τραχείς Altar Of Plagues, οι οποίοι κατάγονται από την Ιρλανδία.

Όσες/οι έδωσαν χρόνο στον προπέρσινο δίσκο των Y.O.N.L. σίγουρα δεν θα εκπλαγούν με αυτό που θα ακούσουν στη δικιά τους πλευρά. Άμεσο μπάσιμο σε ένα δυνατό και σκοτεινό κομμάτι, το οποίο βασίζεται σε μια επαναλαμβανόμενη και καθαρή μελωδία. Η ένταση όσο πάει και δυναμώνει καταλήγοντας σε ένα σαμπαθικό βαρύτονο φινάλε. Ίσως να άξιζε να ξανοιχτούν σε πιο βαθιά νερά του πειραματισμού στην εν λόγω σύνθεση, αν και όπως φημολογείται αυτό ακριβώς κάνουν στην επερχόμενη split κυκλοφορία με τον Thisquietarmy.

Η δεύτερη πλευρά καταλαμβάνεται από μια δεκαεπτάλεπτη σύνθεση των A.O.P. με τον τίτλο “Light Through A Tomb”, σαφώς επηρεασμένο από το ντεμπούτο τους, White Tomb, όχι τυχαία μιας και η ιδέα του τραγουδιού κατάγεται από την τότε περίοδό τους. Το πρώτο δεκάλεπτο παραπλανά με τον αργόσυρτο ρυθμό που παραπέμπει στις πρώτες προσπάθειες του post-κάτι, αφήνοντας για το τέλος το χαοτικό black μπουρδούκλωμα που ολοκληρώνει μια υποβλητική, αλλά και κάπως άνιση, σύνθεση.

Nadja – Excision (Important records)

Οι συγκεκριμένοι αποτελούν μια κατηγορία από μόνοι τους. Ακούγοντας οποιοδήποτε κομμάτι τους, αποκλείεται να μην αναγνωρίσεις αμέσως αυτόν τον απόκοσμο, βιομηχανικό αλλά και ονειρικό ήχο που βγάζει ο Aidan Baker με την Leah Buckareff. «Υπερπαραγωγικοί» πάντα, τόσο ως προς τον αριθμό των κυκλοφοριών τους, αλλά επίσης και ως προς τη διάρκεια κάθε σύνθεσής τους που κυμαίνεται συνήθως γύρω στα είκοσι λεπτά!

Εκτός από μια σειρά επανακυκλοφοριών, που έχουν ήδη βάλει μπρος για τη χρονιά που διανύουμε, και μια υψηλού επιπέδου συνεργασία -αν και αρκετά «συνηθισμένη» για τα μέτρα τους- σχεδίασαν μια συλλογή στην οποία περικλείονται κομμάτια τους που έχουν βγει στο παρελθόν σε σπάνιες βινυλιακές ή μη εκδόσεις.

Θα μπορούσε να ήταν μια καλή περίπτωση αντιπροσωπευτικής συλλογής, αν και εφόσον ο ακροατής είναι ψυλλιασμένος για το τι τον περιμένει. Διαφορετικά, ήδη από το πρώτο κομμάτι με τον χαρακτηριστικό τίτλο “Jornada Del Muerto” και το επίμονο θορυβώδες και εφιαλτικό μοτίβο, θα εγκαταλείψει άμεσα κάθε φιλότιμη προσπάθεια προσέγγισης. Γενικά, η εντύπωση που δίνεται και στα δυο cd της έκδοσης είναι πως οι στροφές των μουσικών πηγών χάνουν ταχύτητα ή ακόμα κυλάνε ανάποδα, καθώς όλα ακούγονται αργόσυρτα, βαρύθυμα και άτακτα ερριμμένα.

Ενυπάρχει μια συνοχή σπάνια για παρόμοιου χαρακτήρα συλλογές, με τα πρώτα τρία κομμάτια να έχουν το ίδιο αργό τέμπο, τα επόμενα να διαλύονται σε ambient drone κυματισμούς και το τελευταίο να είναι από τα σπάνια τους, όπου συναντάμε κανονικά drums παρέα με μια κατανυκτική κιθαριστική μελωδία, με αποτέλεσμα να ακούγεται ως θεματικό το σύνολο του θορύβου που διαρκεί δυόμιση ώρες! Ως γνωστόν, η οικειοποίηση ενός «ιδιότυπου» μουσικού είδους επιτυγχάνεται κατά περιπτώσεις με υπομονή, θα εφιστούσαμε, ωστόσο, την προσοχή σε όποιον πλησιάζει αδιάβαστος.

Μπάμπης Κολτράνης