Πώς λέγεται αυτό που μια μπάντα συνεχώς εμβαθύνει στα ενδότερα της ανεβαίνοντας μια σκάλα όπου η θέα ολοένα και ανοίγει μπρος σε ένα γκρίζο ορίζοντα; Αν δεν υπάρχει λέξη που να μας βοηθήσει, υπάρχει μπάντα κι αυτοί είναι οι Chronoboros από την Αθήνα που στο τρίτο τους άλμπουμ ακολουθούν πιστά αυτήν την πορεία που προαναφέρθηκε.

Το ιδιαίτερο στοιχείο της νέας τους κυκλοφορίας είναι ότι πατώντας πάνω στον ήχο τους, αλλά και στις επιρροές που παίζουν γενικά στις αντίστοιχες μπάντες της τοπικής σκηνής, δεν περιορίζονται σε κάτι το αναμενόμενο και βαρύ. Έχοντας ως εφόδιο την βελτίωση της παραγωγής τους και κυρίως την μεστότερη άρθρωση του θορύβου τους, φτιάχνουν ένα άλμπουμ όπου η φωτιά του σε ζώνει για τα καλά. Εκεί που ακούς κάτι που σου θυμίζει Jesus Lizard ή Will Haven, ακολουθεί κάτι που σπάει αυτό που νομίζεις ότι θα έρθει! Μάλιστα αντιλαμβάνοντας στην πορεία της ακρόασης αυτό που συμβαίνει, πιο πολύ σε πιάνει η λυτρωτική κατήφεια του, παρά σου έρχεται να χτυπηθείς! Αν δεν είναι αυτό ωρίμανση μιας μπάντας, δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι!   

Μπάμπης Κολτράνης