One Step From The Edge – Beneath The Surface (self-released)

Αξίζουν συγχαρητήρια στους Γιαννιώτες OSFTE και μόνο για το γεγονός ότι μας παραδίδουν το ντεμπούτο τους μόλις ένα χρόνο από τη δημιουργία τους. Από την πρώτη ακρόαση του Beneath The Surface καταλαβαίνει κανείς ότι η μπάντα δεν έχει βιαστεί αλλά ότι έχει χρησιμοποιήσει εποικοδομητικά την ορμή της για τη συγκρότηση μιας δυναμικής και συγκεκριμένης μεταλλικής πρότασης. Από το εξώφυλλο ακόμα – παραπέμποντας σε 90’s Dark Tranquility και Darkane – υπάρχει η υπόσχεση ενός κάποιου είδους μοντέρνου thrashy metal. Η υπόσχεση τηρείται.

Η αισθητική των Nevermore και η πιο γκρουβάτη πλευρά του thrash είναι τα βασικά στοιχεία που διαμορφώνουν το στιλ τους, επιπλέον όμως η προσεκτική ακρόαση των κομματιών μπορεί να αποκαλύψει διάφορες επιρροές, ακόμα κι εκτός metal. Στο ρυθμικό της κομμάτι η μπάντα σχεδόν αριστεύει. Εξαιρετική ισορροπία ανάμεσα σε επιθετικότητα, τεχνικότητα και γκρούβα, διάσπαρτες ριφάρες και λιωμένο rhythm section πείθουν ότι η μπάντα έχει μελετήσει εκτεταμένα το παρελθόν και το παρόν του επιθετικού ήχου. Ο Αλέξης Σερέτης και τα πολλαπλά του φωνητικά χτίζουν υφολογικά layers, μελωδικά- ακραία- επικίζοντα. Η πρόθεση είναι αγνή, η εκτέλεση όμως δεν είναι ισοδύναμη. Προσωπικά νιώθω ότι τα extreme μέρη πείθουν περισσότερο από κάποια άλλα που συνορεύουν με το power. Νομίζω ότι αν εστιάσουν στην ακραία τους πλευρά κι απομονώσουν ή ελέγξουν τα πιο μελωδικά τους μέρη οι OSFTE θα καταθέσουν ακόμα αρτιότερα πράγματα στο μέλλον. Συνολικά ως ντεμπούτο κρίνεται ως πολύ αξιόλογο κι ιδιαιτέρως ελπιδοφόρο, αυτό που χρειάζεται τώρα είναι σωστή διαχείριση κι ελαφρύς εκλεκτικισμός. Αν σου αρέσει thrash και τα ξαδέρφια του, τσέκαρέ το οπωσδήποτε. Συμβουλή: Μελλοντικά ας μη γυαλίσουν υπερβολικά τον ήχο τους. Εδώ το in your face attitude συνυπάρχει με μια ανεπαίσθητη underground φρεσκάδα που κάνει καλό στα πνευμόνια μας.

 

 

Mother of Millions – Sigma (ViciSolum Productions)

Όπως μυστηριωδώς συμβαίνει κάποιες φορές, είχα επενδύσει στους Mother of Millions πριν καν ακούσω νότα από αυτούς. Έκανα την πρώτη απόσβεση με το Human του 2014, με το νέο τους άλμπουμ όμως είμαι ήδη προκλητικά κερδισμένος. Σε μια χρονιά που το ελληνικό prog έκανε υπερβάσεις, το Sigma στέκεται στην ίδια κορυφή με το Hegaiamas των Need.

Μοντέρνο prog rock/metal λοιπόν που εστιάζει στην ατμοσφαιρικότητα και στο επιδιωκόμενο συναίσθημα με σοφιστικέ αέρα και όχι με τεχνοκρατική λογική. Για την ακρίβεια, οι MoM ανήκουν στο κλειστό club των πραγματικά καλών γκρουπ που γνωρίζουν ότι η ουσία βρίσκεται στο ότι γράφουν τραγούδια με την αληθινή έννοια του όρου. Τα όμορφα παιξίματα όλων των παιχτών υπάρχουν εκεί μόνο για να υπηρετήσουν τις συνθέσεις. Στο κέντρο στέκεται ολόλαμπρη η εκπληκτική φωνή του Γιώργου Προκοπίου, οι καλοδουλεμένες μελωδικές γραμμές του οποίου διαμορφώνουν και το κυρίαρχο στίγμα της μουσικής τους. Η παραγωγή δεν βαραίνει, αλλά δίνει χώρο στα όργανα και κάθε τι που ακούγεται είναι απλώς ακόμα ένα χρώμα στην παλέτα. Η αφηγηματικότητα, η θεατρικότητα, πού και πού η επιθετικότητα αλλά και ethnic φωτοσκιάσεις επιστρατεύονται σε σοφές δόσεις μόνο και μόνο για να αναδείξουν όλες τις πτυχές της μουσικής τους. Εξαιρετικό άλμπουμ από μια μπάντα που αξίζει κάθε δευτερόλεπτο του χρόνου σου και δεν μπορώ παρά να μοιραστώ την υποψία μου ότι το επόμενό τους άλμπουμ θα είναι σχεδόν αριστούργημα. Οι MoM ήρθαν για να μείνουν, τα υπόλοιπα είναι στο χέρι σου.

 

 

Chronoboros – No Dirt Or Silver Will Have Us Sated (self-released)

Πέρσι τέτοιες μέρες ήταν το Education των Ruined Families. Τη θέση του για το παράξενο ’17 παίρνουν οι Chronoboros και το No Dirt Or Silver Will Have Us Sated, ο νέος δυναμίτης της ελληνικής σκηνής που θα βάλει φωτιά στις νύχτες σου και θα στοιχειώσει τα underground όνειρά σου. Κι αν τίτλος-εξώφυλλο μύριζαν από μακριά Neurosis, πέσαμε λίγο έξω. Η γεύση είναι πιο τραχιά και πιο πικάντικη.

Hardcore ναι, αλλά τι hardcore; Με punk και sludge πινελιές ολούθε. Με δυσαρμονίες στο φουλ από μια μπάντα που μοιάζει να λοξοκοιτά την πειραματική σκηνή της Νορβηγίας. Με αλλόκοτα περάσματα με καθαρά φωνητικά και παράξενες κιθαριστικές μελωδίες. Με σπαστικά mathcore μετρήματα. Με ένταση που χτίζεται πραγματικά απροσδόκητα κι όχι με post-ιλίκια. Με τρίλεπτες συνθέσεις που κρύβουν γνήσια περιπέτεια που δεν βρίσκεις σε 70λεπτα άλμπουμ. Και όλα αυτά ενώ το υλικό τους μοιάζει να σέβεται απολύτως τις καταστατικές αρχές του hardcore ιδιώματος, ενώ ταυτόχρονα γνωρίζει καλά τι συνέβη στον χώρο της ακραίας μουσικής κατά την προηγούμενη δεκαετία. Αν η μουσική των περισσότερων γκρουπ σχηματίζει γραμμές ή κύκλους, οι Chronoboros κατασκευάζουν ασύμμετρα πολύγωνα. Το καλύτερο; Όλα αυτά μπουκάρουν στα ευτυχισμένα αυτιά σου, ενώ νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε πρόβα τους. Ιδιοφυές. Ίσως ο καλύτερος υπόγειος δίσκος που άκουσα φέτος, το No Dirt… είναι ο φαινομενικά αλητάμπουρας που δύσκολα θα τα βγάλεις πέρα μαζί του αν ανοίξετε συζήτηση.

 

 

Αντώνης Καλαμούτσος