Ruined Families – Education (Adagio830)

 Τρία χρόνια περιμέναμε την επιστροφή των Ruined Families. Η πεντάδα από την Αθήνα έχει καταφέρει να μας κρατήσει σε αγωνία από την αρχή της μουσικής ζωής της. Education, το όνομα του νέου δίσκου λοιπόν, ο οποίος κυκλοφόρησε στις 24 Νοέμβρη από την Adagio830. Προσπαθώντας, αρχικά, να μας ξεδιψάσουν και να μας γοητεύσουν, με δύο δείγματα, το “Image Of An Image” και το “We Want Everything” κατάφεραν να μας πείσουν ότι αυτή η νέα δουλειά θα σπάει κόκαλα! Αινιγματικό και μινιμαλιστικό το artwork, ίσως με την πρώτη ματιά να μπερδεύει το μυαλό σου, αλλά συνειδητοποιείς άμεσα το πόσο δένει με το όλο στιχουργικό που θίγει η μπάντα. Τα λόγια είναι περιττά πολλές φορές και σίγουρα η αναμονή αξίζει. Ειδικά όταν πρόκειται για έναν δυναμίτη συμπυκνωμένο σε κάτι λιγότερο από 20 λεπτά, άμεσο και ισοπεδωτικό που καταφέρνει να σε διαλύσει και να σε συναρμολογήσει ξανά αμέτρητες φορές.

 Χαιρόμαστε για την ακραία, χαοτικά ποιοτική σκηνή που συντηρούν μπάντες όπως οι Ruined Families τόσο κοντά μας κάνοντάς μας να περιμένουμε εναγωνίως νέους δίσκους, γνωρίζοντας εξ αρχής ότι αυτό που θα ακούσεις θα σε τσακίσει. Μεγάλη ομορφιά έχουν τα δευτερόλεπτα μέχρι να πατήσεις το πρώτο play… τα άλλα τα αφήνουμε πάνω τους!

Kat

Minerva Superduty – Gorod Zero (yetagain, sweetohm recordings,body blows records,name your price)

 Αν η πρώτη κυκλοφορία των Καλαματιανών MS ήταν μια θετική έκπληξη του πώς μια μπάντα μπορεί να θολώσει τις γραμμές και να βγάλει κάτι δύσκολα κατηγοριοποιήσιμο, έρχεται το ντεμπούτο τους άλμπουμ για να τα κάνει όλα λίμπα. Η προσθήκη φωνής-νέου μέλους στην μπάντα, συγκεκριμένα του κιθαρίστα (!) των προαναφερθέντων RF, επιφέρει πολλές αλλαγές κυρίως στις δυναμικές της μπάντας. Δεν νομίζω φέτος να άκουσα άλλο άλμπουμ πιο δυνατό από αυτό εδώ και μάλιστα δοκίμασα μια ακρόαση του από το δίπλα δωμάτιο με το αποτέλεσμα να θυμίζει ακόμη κι έτσι μια ηχητική χειροβομβίδα. Λογικό επίσης με την αλλαγή αυτή να κινηθεί η μπάντα σε πιο hc μονοπάτια, πάντα βέβαια έχοντας ως όριο την γραμμή που χάραξαν στο σκληρό ήχο οι Converge.

 Κάπου εδώ αρχίζουν τα προβλήματα, καθώς ακούγοντας το δίσκο μου ήρθαν τόσες πολλές υποσημειώσεις που δυσκολεύτηκα να διακρίνω τον χαρακτήρα της ίδιας της μπάντας. Δεν κάνω λόγο για αντιγραφή μιας μανιέρας, αλλά η ανάμειξη τόσων επιρροών κάνει το αποτέλεσμα κάπως θολό. Επίσης δεν ξέρω αν η στιχουργική απόγνωση του υλικού παρέσυρε τη μουσική σε ένα συνθετικό οίστρο όπου απουσιάζουν οι ανάσες ή συνέβη το ανάποδο, αλλά η συνολική εικόνα του δίσκου φαντάζει αισθητικά μονόπλευρη. Προφανώς αυτός ήταν και ο στόχος της μπάντας να βγάλει έναν εικοσάλεπτο τεχνικά άρτιο δίσκο που να σε αφήνει παγωτό και ως προς αυτό σίγουρα πέτυχε διάνα. Απλά ο ηχητικός Αρμαγεδδών που έχουμε εδώ σε αφήνει στο τέλος αποκαμωμέν@ και χωμέν@ σε ένα κατάμαυρο μοτίβο. Ως προς αυτό το μείζον θέμα πάντα φέρνω στο νου την περίπτωση του Songs To Scream At The Sun των Have Heart όπου ένας δίσκος βουτηγμένος στην υπαρξιακή μαυρίλα κατέληγε σε ένα ψυχικό άλμα λύτρωσης προσφέροντας κάτι παραπάνω από ένα εκτονωτικό άκουσμα.

Μπάμπης Κολτράνης

Cold I – Κακός Άνεμος (name your price)

 Όταν, εν έτει 2016 (σύντομα 2017), συναντάς στο διάβα σου έναν δίσκο καθαρόαιμου darkwave, και δη ελληνόφωνου, πριν ακόμη ξεκινήσεις την ακρόαση έχεις ξεκαθαρίσει ότι αν η δουλειά αξίζει για κάτι, αυτό δεν θα είναι η πρωτοτυπία, αλλά η προσωπικότητα των συνθέσεων – άλλωστε, για τους πιο έμπειρους μουσικόφιλους, το darkwave εντάσσεται στα μουσειακά μουσικά ιδιώματα, τα οποία, παρά τη μεγάλη και πλούσια ιστορία τους στο πεδίο της ανεξάρτητης μουσικής, δύσκολα θα μεταδώσουν κάτι παραπάνω από ένα αίσθημα γλυκιάς νοσταλγίας για τα «χιόνια τ’ αλλοτινά». Έτσι, το πόνημα των Cold_i, με τίτλο Κακός Άνεμος, είναι κι αυτό μια σπουδή στη νοσταλγία για τους ήχους των πρώιμων ‘80’s, για τους Joy Division, τους παλιούς Cure, αλλά και τους δικούς μας Villa 21, South of No North, και γενικότερα το παλιό-παλιό post-punk & new wave. Συνδυάστε το με τον ελληνικό στίχο, και σκεφτείτε ότι αν ο Κακός Άνεμος είχε βγει 25 χρόνια πριν, κατά πάσα πιθανότητα θα είχε κυκλοφορήσει σε βινύλιο από την Wipe Out Records. Ή σε κασέτα από την Underground Tapes.

 Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι ο Κακός Άνεμος είναι κακή δουλειά ∙ τουναντίον, είναι καλή δουλειά, κι οφείλω ν’ αναγνωρίσω ότι σίγουρα θα έπεσε πολύ δουλειά για την αναπαραγωγή του σωστού, και αυθεντικού ήχου της τότε εποχής. Οι οκτώ συνθέσεις στέκονται ωραία, χωρίς να πλατειάζουν κατά μόνας ή να κάνουν κοιλιά εν συνόλω. Κάποι@ ενδέχεται να γκρινιάξουν για την φωνή, που ίσως ακούγεται υπερβολικά ελληνοροκάδικη για τα γούστα τους – η οποία φωνή, ωστόσο, συμβάλλει ουσιωδώς στην γενικότερη καλτίλα του Κακού Άνεμου, γιατί όπως και να γίνει, είναι καλτ. Όπως εξίσου καλτ είναι να παίζεις darkwave παλαιάς σχολής τον 21ο αιώνα. Όσοι πιστ@, προσέλθετε.

ΑΤΜ